بسیاری از مردم ایران گمان می کنند که از سایر شهروندان شایسته ترند بنابراین نباید همچون دیگران در صف و یا ترافیک ایستاده و وقت شان را تلف کنند؛ ایشان در ذهن خود با "زرنگ بازی" و در حقیقت با شارلاتان بازی، از هر راهی برای زودتر انجام دادن کارشان استفاده کرده و حقوق دیگر شهروندان برای شان اهمیتی ندارد.
رژیم ضد ایرانی، موفقیت و پایندگی خود را تا به امروز بر دو اساس می داند: فریاد دروغین و بی محتوای مرگ بر آمریکا، و به بهانه بد حجابی به بانوان یورش آوردن: خمینی پس از ورود به ایران، با شارلاتانی بانوان چادر مشکی خردباخته را به جان بانوان بد حجاب انداخت. در نتیجه نیمی از جامعه معطل و سرگردان بماند،
اسلام عزیز سراسر ترور و جنایت بوده و تاریخ گواهی بر خونخواری و بربریت اسلام و مسلمانان است؛ برای مثال چندین ماه پیش، یک پزشک و نویسنده روشنفکر و خداناباور، به نام "رافق تفی" در کشور جعلی آذربایجان و به فتوای آخوند فاضل لنکرانی و به دست مُشتی شیعه علی، به جُرم انتقاد از اسلام، با ضربات چاقو کشته شد
جهان معرفت، جهان فرهنگ، جهان شعر و ادب، ۱۵ ماه مه برابر ۲۶ اردیبهشت را به عنوان روز جهانی فردوسی فراموش نمی کند. این روز نه تنها موجب افتخار و بالیدن پارسی زبانان و فرهنگ ایران دوستانی از تاجیکستان، افغانستان گرجستان، گرفته تا هند، پاکستان، عراق، ترکیه، و روسیه و بخشی از آفریقا را در بر می گیرد.
وزرای شورای همکاری خلیج فارس پس از یک روز نشست فوری در ریاض دخالت بی جا و پی در پی ایران در کارهای کشورهای عربی منطقه را محکوم کرده و به رژیم ایران هشدار دادند.
نمایندگان مجلس که پس از انتصابات نمایشی اسفند ماه که هیچ ایرانی با شرفی در آن شرکت نکرد، توسط ولی فقیه انتخاب شده و به عنوان نمایندگان مجلس به مردم معرفی شده اند، پیش از آنکه غم لبنان و فلسطین و بحرین را بخورند، وظیفه دارند تا از حقوق شهروندان ایرانی دفاع کرده و در راستای آبادانی ایران زمین بکوشند.
چند روزی است که ترانه تازه شاهین نجفی، به نام "آی نقی" در اینترنت پخش و به گوش ایرانیان رسیده است. این ترانه مستقیمن مشکلات و معضلات اجتماعی و سیاسی ایران را هدف گرفته و تأثیر به سزایی در تقدس زدایی و مضحک جلوه دادن خرافات و اعتقادات برخی از مردم ایران را دارد.
نام خلیج فارس نامی است که با فرهنگ، تاریخ، و سرزمین ما گره خورده، و از آن جدا شدنی نیست. حقیقت اینست که ما با این نام پای به جهان می گذاریم، با آن زندگی می کنیم و سرانجام با نام آن از جهان می رویم. آنچه ما را آزار می دهد شاید به به کار نبردن نام نخستین آن یعنی؛ « دریای پارس»، ویا «خشاب پارس» باشد.
