– ویرانی زیست بوم در سراسر جهان به دست آدمیان:

چون نیک بنگریم انسان خودخواه و زیادی خواه، برای منافع شخصی، تفریح های بی مقدار، ارضای آمال بیهوده و یا از سر بیکاری و بی حوصلگی، کمر به نابودی سیاره مان، که تنها خانه ایست که تا کنون شناخته ایم، بسته است.

کهکشان ۱۳/۷ میلیارد ساله است و ۴/۵ میلیارد سال از عمر کره زمین می گذرد و از پیدایش انسان امروزی تنها ۲۰۰ هزار سال گذشته اما این جانور خودخواه توانسته تا در همین مدت زمان ناچیز (در قیاس با عمر کره زمین) زیست بوم گرانبها را به نابودی کشانده، اقیانوس ها را آلوده نموده و برخی از گونه های جانوری را منقرض کند!

چه کسی می گوید حیوانات احساسات ندارند؟ یک نگاه به این میمون بینوا بکنید! انسان خودخواه چه بلایی سر سایر جانداران آورده؟!

کره زمین که روزی پوشیده از جنگل ها، بیشه ها، جلگه ها، اقیانوس ها، دریا ها، دریاچه ها، رودخانه ها و برکه های بزرگی بود که زیستگاه جانداران شگفت انگیز بسیاری بودند، امروز به یک ویرانه آلوده و پیچیده شده در دود و کثافت بدل گشته است!

گویا این هنر ذاتی آدمیان است که به خاطر خودخواهی ناتمام شان، هر شاهکار طبیعی و تکرار نشدنی را یا از میان ببرند و یا طوری به لجن بکشند که جان های اصیل و شریف نیز نتوانند از وجود آنان لذت روحی ببرند.

زن شکارچی، با زرافه ای که شکار کرده عکس یادگاری می گیرد! به راستی یک انسان چقدر روان پریش و خودشیفته باشد که با اسلحه ای مرگبار به جان حیوانات بی دفاع بیفتد؟!

– انقراض جانداران شگفت انگیز:

پنجاه سال پیش، نیم میلیون شیر در بیشه های آفریقا می زیستند اما امروز، این تعداد به بیست هزار شیر رسیده است؛ به راستی چه مصیبت و بلایی به غیر از انسان می توانسته دلیل از میان رفتن شان باشد؟ آدمیان خودخواه و خودشیفته، با پرداخت رشوه و فریبکاری، با تفنگ های مرگبارشان به پارک های مثلن حفاظت شده رفته و جانداران زیبا و در حال انقراض را با بی رحمی تمام، شکار می کنند!

در جایی دیگر به خواسته پیرمردان پولدار و شهوت پرست که گمان می کنند پودر شاخ کرگدن موجب بازگشت نیروی جنسی شان می شود، شکارچیان بی رحم کرگدن های در حال انقراض را هدف گلوله و اره برقی قرار می دهند تا جایی که امروز، تعداد کرگدن های سپید، به تعداد انگشتان یک دست هم نمی رسد! چینی ها که بی تردید از بی رحم ترین مردمان دنیای امروزند و به هیچ موجود زنده ای شفقت نشان نمی دهند، ببرهای شگفت انگیز و در حال انقراض را به خاطر روغن پوست شان شکار کرده و قتل عام شان می کنند.

اما کشتار حیوانات تنها با گلوله و توسط شکارچیان صورت نمی گیرد؛ انسان طمعکار و زیاده خواه با نابودی زیستگاه های جانداران، سبب بی خانمانی و آوارگی حیوانات گشته و به دلیل از بین رفتن اکوسیستمی که در آن، خوراک برای تمامی جانداران آن زیست بوم موجود بوده است، جانوران بینوا از گرسنگی یا جان می دهند و یا مجبور می شوند به شکارهای غیرطبیعی یعنی به شکار انسان روی بیاورند که در آن صورت نیز، مرگ دردناکی انتظارشان را می کشد.

به راستی که باید به انتقام طبیعت از انسان، این وحشی ترین جانوران امیدوار بود!

حال این مستند “راز بقا” را در ذهن خود تصور کرده و بگویید درنده ترین و خونخوارترین حیوانات، کدام است؟ آیا انسانی که با خودخواهی و بی فکری تمام ضمن نابودی زیست بوم و کره زمین، مشغول تولید مثل ابلهانه و فرومایه است و جهان مان را از موجودات و جان های شگفت انگیز و گرانبها تهی و در عوض پر از حماقت های عوامانه نموده است، پست ترین موجودات نیست؟

کروکودیلی که از سر گرسنگی بچه های خود را می خورد، در برابر میزان خونخواری و پلشتی و فرومایگی انسان، همچون قدیسی بی گناه جلوه می کند!

– سخن پایانی؛ ذات انسان با توحش گره خورده است:

حقیقت این است که آدمیان هرچند نقاب قداست، درستکاری، مهربانی و دل رحمی به صورت زده اند اما در باطن عمومن همان درندگان بی رحم و خونخواری هستند که جز خودشان، به هیچ چیز و هیچ موجود دیگری نمی اندیشند و چون گمان می کنند که مرکز ثقل جهانند و کره زمین از برای ایشان به دور خورشید می گردد، برای بقای ابلهانه خویش و حتی برای تفریحات فرومایه شان، از هیچ جنایتی فروگذار نیستند!

به راستی این آدمک ابله به سزای کردار پلید خود رسیده است! گاوبازی تنها یکی از بازی های شکنجه آور انسان با حیوانات است!

در این میان تنها جان های شریف و ذهن های اصیل اند که می توانند بر آمال و خواسته های پلشت و عوامانه خود چیره شوند و ذات حیوانی و درنده خویی که عموم مردم گرفتارش هستند را از خود دور نموده و تصویر بزرگ تر را ببینند و درک کنند؛ تصویری که در آن تمامی جانداران روی زمین از حق مساوی زندگی بر این “نقطه آبی کمرنگ معلق در کهکشان بی انتها” برخوردارند و هیچ موجودی برای سرگرمی ها و خواسته های شکنجه بار آدمی زاده نشده است.

جان های شریف و اصیل از این بلاهت عمومی و دردی که از سوی میان مایگان هوسران و خودشیفته به سیاره زمین و موجودات بی دفاعش وارد می شود، در رنج و عذابند اما از آنجایی که در اقلیت مطلق به سر می برند و گوشی یارای شنیدن سخنان “زیاده انسانی” شان را ندارد، تنهایی را برگزیده و از رنج آنانی که فریادی برای بازگو کردن دردهای شان ندارند، عذاب می کشند.

با سیاره خاکی مان و جانداران دردمندش، مهربان باشیم!