انقلاب سال ۱۳۵۷ از کف ما در رفت و آخوند خور شد. از آن زمان مردم ایران به روش های گوناگونی تلاش کردند تا کشورمان که گوشت قربانی نصیب روباه شده بود، از چنگ آنان برهاند. یک بار دلاوران پادگان نوژه به تکاپو آمدند تا طعمه را از چنگ روباه و کفتارهای حاکم بر کشورمان در آورند، ولی کاری به جایی نبردند و خود طعمه آنان شدند.
گویا آقای هاشمی چند سال پیش در سر راه به تهران از یزد چند کارتن دستمال یزدی خریده. زیرا به تازگی در ستایش بیانات مقام معظم رهبری از آن دستمال ها استفاده می کند.
امام، امام است، در هرکجا و در هرمقام جز جنایت، مردم آزاری، و خیانت به کشور کاری انجام نمی دهد. خمینی در سال های یکه تازی خود، چه خون ها که نریخت؟،صدها و هزاران خانواده ایرانی را خاکستر نشین نکرد؟. هرگز خاطره تلخ کشتار امیران ارتش، کشتار مردم کردستان، و یا اعدام درون زندان ها را نمیوان فراموش کرد.
حال، در جایی که ملت سرگشته و گوسفند نشان ما از این تحریم ها در سوز و گداز است، و برای یک بار در تاریخ احساس نا امنی و گرسنگی می کند، رهبر بلند بافور و مسئولین دستاربند ما خود را نگران نمی بینند. رهبر در حالی که به بافور خود تکیه دارد، می گوید: «ما از تحریم نگرانی نداریم.! »
نگارنده ضمن شادباش این رخداد مسرت بخش به پیشگاه ملت آزرده خاطر و دردمند ایران زمین که بیش از سه دهه است که همواره زیر ظلم و ستم و فشارهای کمرشکن اقتصادی بوده اند و جز درد و فقر و آه و فغان طعم دیگری از زندگی را نچشیده اند، آرزومند است که مردم ایران اینچنین خبرهای خوشحال کننده را بیشتر بشنوند.
اسلام انسان ها را از دید تن و روان، عاجز و ناتوان، بی تجربه و نادان، بی خرد و بی ایمان می داند و به خود اجازه می دهد که قیم انسان ها بوده و قافله سالار آنان برای زندگی در این جهان، و جهان دیگر باشد. اسلام به دنبال عبودیت و بندگی انسان است. بندگی در تعبیر این دین به معنای خوار و ذلیل و ضعیف بودن است.
همانگونه که می دانیم، توالت ذبح اسلامی بخشی از دین اسلام است، و رعایت نکردن آن موجب معصیت و گناهان کبیره و صغیره می باشد. درمورد روش بهره برداری از آن، امامان، و پیشوایان دین بسیار داد سخن داده اند، و فتواها صادر کرده اند. بنابراین، یک مسلمان مؤمن ناگزیر است بند بند روش رفتن به توالت را اجرا کند.
دو شب پیش شمر نماینده یزید ساکن جماران بر منبری در مسجد بندرعباس جای گرفت و پس از شمردن کرامات و سجایای یزید ابن معاویه امام حسین را در حضورخود یافت. امام حسین طفل شیرخوار خود را بلند کرد و تقاضای آب نمود. شمر نپذیرفت و یک بسیجی را فرستاد تا بچه را بالا برده بر اثر برخورد با پروانه پنکه تکه شد.
