تونس و مصر انقلاب کردند، آتش انقلاب به الجزیره، سودان، و سوریه کشیده شد، قطر، و لیبی در آستانه انقلابند، ولی ما با الهام از شال سبز میرحسین، در کنار چاه امام زمان هم چنان به چرت زدن مشغولیم.
در تونس انقلاب شد، و دیکتاتور فرار کرد. واما در ایران؛ پس از ۱۰۴ سال پشت سر گذاشتن دیکتاتوری و خودکامگی، ما همچنان درون تار وبند هیولای اسلام دست و پا می زنیم.
هموطنم، بیا و از همین الان فکر کنیم که جنبش رهبر و پیشوا ندارد و در دل و جانمان روی سمبل ها و بت ها را خط بزنیم و بیاندیشیم که هر ایرانی وطن پرست، یک رهبر است.
شاهزاده ناکام، علیرضا پهلوی جان خود را فدای میهن دوستی، و خاکستر پیکرش را نثار پیوند جاودانی دریای خزر به میهنمان نمود. یاد این عزیز، و دیگر عزیزان گرامی باد.
اگر هواپیمایی در ایران سالم به مقصد رسد، جای شگفتی و بررسی علت فنی است.
تک روی، و خود بزرگ بینی، و نادیده گرفتن گروههای دیگر سیاسی موجب گردیده که هرگروه تنها به خود و طرفداران خود پردازد، گروههای دیگر را به کنار زند. عده ای نیز از بام تا شام به دور کاخ سپید گرد می آیند تا مشکل ما را نیروی خارجی حل کنند. آنها چندان دلخوشی به فرهنگ و آیین ایرانی و سربلندی ایران ندارند.
آقای میرحسین موسوی؛ بیا و بی خیال خط امام و اسلام شو، بیا و برای یک بار، یک حرکت به نفع مردم و کشورت انجام بده.
در دولت های غیر دموکراتیک و جوامع توسعه نیافته، نظامیان نه تنها در مسایل نظامی دخالت می کنند، بلکه خواهان قدرت سیاسی و منزلت اقتصادی در سراسر نظام هستند. در ایران، نظامیان در کلیه نهادها و مراکز قدرت وجود دارند؛ پایگاه های کلان اقتصادی و صدا و سیما حضور آنان صحنه گردان اصلی سیاست کشور فقاهت زده است.
