هنوز یک ماه از آغاز سال جدید بیشتر نگذشته و تا کنون سی درصد از کارگران ایران زمین، به دستور آقایان اخراج و از کار، بیکار گشته اند و با سن های بالا، درد های جسمی و فشارهای روانی و عصبی فراوان، خانه نشین و شرمنده روی همسر و بچه های شان شده اند.
به گزارش خبرگزاری اخبار روز؛ فرامرز توفیقی عضو کمیته ی مزد در گفتگو با خبرگزاری کار ایران اعلام کرده است از ابتدای سال جاری ٣۰ درصد کارگران واحدهای تولیدی اخراج شده اند. او اخراج این کارگران را به علت وضعیت بحرانی واحدهای تولیدی اعلام کرده است.
فرامرز توفیقی در این گفتگو خاطرنشان کرد: طی سال گذشته تعداد زیادی از واحدهای تولیدی تعطیل و ورشکست شدند و در صورت عدم ارائه بسته های حمایتی دولت به کارفرمایان، پیش بینی می شود تا پایان سال جاری بخش عمده‌ای از کارگران فعال در واحدهای تولیدی اخراج شوند.
به گزارش خبرگرازی اخبار روز؛ در نخستین روز کاری سال جدید، کارگران شهاب خودرو با درب های بسته کارخانه مواجه شدند و مدیران شرکت بدون گفتگو با ایشان، اعلام ورشکستگی کرده و بین هفتصد تا نهصد نفر از کارگران را بدون هیچ اطلاع قبلی، اخراج نمودند و کارگران اخراج شده نا امید و خسته، دلسرد و اندوهگین روانه خانه های شان گشتند.
کارگران بینوای ایرانی فریاد می زنند که: ما گرسنه ایم...اما کسی نیست که به داد ایشان برسد و عدالت را اجرا نماید، اگر مردم ایران با یکدیگر متحد و همدل بودند و به خاطر یک گونی سیب زمینی پشت هم میهن خود را خالی نمی کردند، روزگار ما و این کارگران زحمتکش اینگونه سیاه و پر از رنج و ستم نبود.
یکی از کارگران اخراج شده در گفتگو با خبرنگارِ خبرگزاری ایلنا، چنین گفت: “پانزده سال در کارخانه شهاب خودرو کار کرده ام، دارای مدرک کار‌شناسی هستم و به صورت قراردادی با پایه دستمزد استخدام شده بودم و بعلاوه اضافه کاری در مجموع حدود ۵۰۰ هزار تومان نیز حقوق می‌گرفتم.
متاهل و دارای دو فرزند بوده و در یکی از خیابانهای جنوب شهر با ماهی ۳۵۰ هزار تومان اجاره و ۱۰ میلیون ودیعه، مستاجر هستم. در حال حاضر با ۱۵ سال سابقه کار و در سن ۴۱ سالگی، به غیر از تخصص ام در کارخانه، کار دیگری از من بر نمی آید که امیدوار به تغییر شغل باشم.”
کارگری دیگر در گفتگو با همان خبرگزاری سخنان اندوه بار دیگری را بر زیان آورد، وی گفت: “با ۸ سال سابقه کار که به صورت روز مزدی در کارخانه شهاب خودرو کار می‌کنم، فوق دیپلم ماشین ابزار هستم و با اضافه کاری ماهیانه ۵۰۰ هزار تومان حقوق می‌گیرم.
برای تامین مخارج زندگی مان درمانده شده ام، امسال بابت اجاره یک آپارتمان ۴۰ متری در جنوب شهر ۱۱ میلیون پول پیش و ماهی ۲۵۰ هزار تومان اجاره می‌دهم. اگر مسئولین به مشکلات ما رسیدگی نکنند و بیکاری ما ادامه پیدا کند نمی‌دانیم جواب زن و بچه های مان را چه بدهیم. من هیچ آینده‌ای ندارم، چه کسی با ۳۸ سال سن به من شغل میدهد؟
این چند روز استرس و ناراحتی امانم را بریده و هنوز چند روز از بیکاری نگذشته، مشکلات خانوادگی مان شروع شده اند. از بس به خانواده ام وعده های امید الکی داده‌ام، خودم خسته شدم، نمی‌دانم تکلیف چیست. او ادامه داد: من ۱۵ سال راننده لیفتراک بودم. با حقوق و مزایا نمی‌توانستم کاری برای زن و بچه ام انجام بدهم، حالا که اخراج شده‌ام دیگر هیچ….”
همه روزه بسیاری از مردان و زنانی که سرپرستی یک یا چند خانواده را بر عهده دارند، از کار اخراج شده و برای مدت نا معلومی بیکار خواهند ماند؛ این در حالی است که حقوق کارگران زحمتکش را چند ماه به چند ماه پرداخت نمی کنند و برای مثال، بارها پیش آمده که کارگران یازده ماه حقوق نگرفته و تا خرخره، زیر بار قرض و بدهکاری رفته اند.
افزایش نرخ تورم، تعطیلی کارخانجات و گرانی، امانِ کارگران را بریده اند و هزاران هزار خانواده شب و روز در گرسنگی به سر می برند و سختی و رنج بسیاری را تحمل می کنند. بیشتر کودکان در خانواده کارگران، مریض احوال و بی حالند و به دلیل نخوردن مواد مقوی و مورد نیاز بدن؛ به علت گرانی آن ها و بیکاری پدر و مادرشان، رنگ به رخسارشان نمانده و بدون شک سرپرست چنان خانواده ای زیر بدترین فشارهای روحی و روانی است و بی تردید گرفتار درد ها و مشکلات عصبی می باشد.
فرتور خود گویای همه مشکلات کارگران است، تورم ۱۰۰٪ و حقوق کارگران ۱۰٪ ، این است عدالت اسلامی و امام زمانی، مجتبی خامنه ای ۱،۶۰۰،۰۰۰،۰۰۰ یورو دزدی می کند آن وقت کارگر زحمتکش ایرانی باید شب را شرمنده خانواده و گرسنه به روز برساند. هرچقدر مردم ستمدیده ایران روز به روز لاغر تر، نحیف تر، و رنگ پریده تر می شوند، در عوض چند گله آخوند و چند طویله بسیجی دزد، روز به روز چاق تر، و چاق تر شده، و در حال ترکیدند. ملت مظلوم و سربزیر همیشه ظالم پرور است. این بلایی است که خودمان به سر خودمان آوردیم، و نمی خواهیم از شر آن رهایی یابیم.
حال، در این شرایط هولناک که از کارگران زحمتکش ایرانی چون برده هایی بی جیره و مواجب بیگاری می کشند و سر آخر نیز ده ماه حقوقشان را پرداخت نمی کنند و کارگران شرمنده روی همسر و فرزندان شان می شوند؛ در این روزگاری که پزشکان تحصیل کرده ایرانی پس از اتمام شیفت شان در بیمارستان ها دست به مسافرکشی می زنند تا دخل و خرج شان را جفت و جور کنند و بیشتر از پیش زیر بار بدهی و قرض و قوله نروند، در این اوضاع و احوال قمر در عقربی که بسیاری از زنان و مردان ایرانی از فرط نداری و بینوایی کلیه هایشان را مُفتِ مُفت می فروشند و چوب حراج به سلامتی شان زده اند، چه باید کرد؟ و راه چاره چیست؟
