اعدام به معنایِ ستاندن جان یک انسان است؛ آدمی هر چند خطاکار و گمراه و جنایتکار، شایسته کشته شدن به دست انسان های دیگر نیست. اگر فَردی قَتلی مرتکب شده و جان یک یا چند نفر را گرفته، شاید در نظر مردمان شایسته زنده ماندن نباشد ولی آنچه منطق و انسانیت حُکم می کند این است که وی خطاکار است و بایستی مجازات شود.

مجازاتِ اعدام برای افرادِ خاطی فقط در کشورهای عقب افتاده مذهبی و به خصوص اسلام زده به چشم می خورد و ممکن نیست که در یک کشورِ سکولار دموکرات و متمدن با سطح فرهنگی بالا و جامعه ای با سواد و مُدرن، قوه قضاییه دستور به اعدام و قتلِ انسانی را بدهد.

شوم بختانه ایرانِ ویرانِ اسلامی ما امروز بَعد از چین، مقامِ شَرم آور دومی را در زمینه اعدام انسان ها به خود اختصاص داده است؛ به راستی چه بر سر ما مَردم آمده که فرزندانِ این آب و خاک پُر گوهر که صاحب غنی ترین و کهن ترین فرهنگ و تمدن دنیا می باشند، امروزه نه تنها در برابر این قوانین ارتجاعی مذهبی نمی ایستند، بلکه خود نیز همراه روحانیون شده و با شنیدن خبرِ اعدام به وَجد می آیند؟

رئیس قوه قضاییه ایران زمین، آن روحانی بی سواد و بی هُنر و تَن پَرور، اعدام را یکی از ارزش های اصلی اسلام و تمامی مسلمانان جهان می خواند؛ از نظر او که یک مسلمان واقعی است و سال ها درسِ فقه اسلام خوانده و به روشنی از مردم عادی کوچه و بازار، بسیار بهتر و بیشتر اسلام را می فهمد و درک می کند، اعتراض به حُکمِ اعدام، تعرض و توهین به ذاتِ پاک اسلام است.

بی شک دیگر روحانیونِ دین فروش نیز با وی همسو بوده و دیدگاه ضد انسانی وی را نه تنها تأیید کرده، بلکه در راهِ گسترش اینگونه اندیشه های پلید و ترسناک از راهِ سخنرانی بر روی منبرهای شان، کوشش می کنند. به راستی چرا جان و شرافت انسان ها در دینِ اسلام، کمترین ارزش و جایگاهی ندارد؟ این در حالی است که به گفته یک مسلمان راستین، اعدام که به معنایِ کشتنِ یک انسان است، از جایگاه والایی برخوردار است.!

– درسی که یک مادر به جامعه ایرانی داد:

مادری که داغدار فرزند نوجوانش بود، به قاتل جگرگوشه اش یک سیلی زده و می گوید: “تو را بخشیدم” و بعد با دستانِ خودش، طناب دار را از گردن بلالِ جوان که سال ها در زندان بوده در آورده و اجازه می دهد تا او به آغوش گرم خانواده اش بازگردد. او نمی گذارد تا مادری دیگر، سوگوار غمِ از دست دادن پسرش بشود.

به راستی این مادر به تَنهایی به ملتی که شوربختانه غرق تماشایِ دسته جمعی اعدام است و خشونت را می ستاید، درس گذشت، فداکاری و بخشندگی داد؛ دروسی که به راستی در جامعه امروزی ایرانی کمرنگ بوده و گویی اصلن و ابدن در پیشگاه مردمان ما، جایگاهی ندارند.

امید است که این حرکت خود سرآغاز جنبشی همه گیر باشد و ایرانیان در سراسر کشور به بخشندگی و گذشت روی آورده و با محبت نسبت به یکدیگر، رفتار کنند. آرزوی هر ایرانی روشنفکر و آزاده ای، ایرانی به دور از خشونت و اعدام است، بنابراین رفتار این مادر مهربان و با گذشت، بایستی که سرمشق تمامی مردمان سرزمین مان قرار گیرد.

بلال در سال ۱۳۸۶ در جریان نزاعی خیابانی عبدالله حسین زاده را به قتل رسانده بود

مادر بلال (محکوم به اعدام) یک روز پیش از اجرای مراسم

بلال برای اجرای حکم اعدام آورده می‌شود

مادر بلال ‘ناامید’ و در حالی که دیگر نمی‌تواند روی پا بایستد هنوز دست به دعا دارد

بلال به سوی طناب‌دار برده می‌شود

مادر عبدالله، مقتول، بر سر بلال داد می‌کشد. پسر او به هنگام مرگ فقط هفده سال سن داشت

مادر و پدر عبدالله با دستان خود طناب‌دار را از گردن بلال باز می‌کنند

مادر بلال برای تشکر به پابوس مادر عبدالله رفته است

مادر بلال و مادر عبدالله یکدیگر را در آغوش می‌گیرند

مادر و برادر بلال از پدر عبدالله تشکر می‌کنند