بدون شک می توان ادعا کرد که یکی از بهترین رخدادهای سال نو حضور ده ها هزار نفری مردم شیراز در کنار آرامگاه حافظ به هنگام تحویل سال و استقبال آنان از سال جدید با سرود “ای ایران” بود. به گمان نگارنده سرود زیبای “ای ایران” بهترین ترانه ای است که برای وطن ساخته شده است؛ سرود “ای ایران” در برگیرنده تمامی احساسات پاک یک ایرانی نسبت به مام میهن است و زلالیت و راستی موجود در شعر، آتش میهن دوستی را در دل و جان هر ایرانی شعله ور ساخته و چشمان هر شهروند این سرزمین را از سر عشق، خیسِ اشک می نماید.
فرتور آرامگاه زیبای شاعر گرانقدر ایران زمین، حافظ را در شهر شیراز نشان می دهد. آرامگاه حافظ در نخستین روز از سال ۱۳۹۱ محل تجمع میهن پرستانی بود که سال نو را نه با دعای عربی، که با سرود زیبای «ای ایران» آغاز نمودند.
نگارنده پیشتر در طی مقاله ای بیان کرد که کتاب بیگانه قرآن بر سر سفره هفت سین ایرانیان جایگاهی نداشته و ندارد و وجود تازینامه بر سر سفره هفت سین، توهینی بزرگ به هویت، تمدن و فرهنگ ایرانیان است. در حقیقت استفاده از قرآن برای سال نویِ ایرانی پارادوکسی شرم آور بوده و تازینامه با نوروز باستانی ایرانیان کمترین سنخیتی ندارد. نگارنده در طی آن مقاله به مسئله “دعای عربی” در هنگام سالِ نو اشاره ای نداشت ولی آیا به راستی مایه خجالت نیست که ایرانیان به هنگام سالِ نو و نوروز که آیین باستانی شان می باشد، دعایی سخیف به زبان بیگانه بخوانند؟
این دعای شرم آور “یا مقلب القلوب و…” سمبل و نشانه بردگی ایرانیان در مقابل تازیان می باشد. نوروز یک جشن باستانی ایرانی است و به تازیان و آیین جنایت بارشان کمترین ارتباطی نداشته و ندارد؛ حال چرا یک ایرانی با شرف و فرهیخته باید در هنگام نوروز، نه تنها از الله مدینه درخواست کمک و گره گشایی کند بلکه آن درخواست را با زبان گوشخراش عربی نیز بیان نماید؟ آیا این امر نشانه خوار گشتن و ذلیل شدن یک ملت کهن با گذشته ای درخشان چون ایرانیان نیست؟
به هر روی مردم هنر دوست و فرهیخته شیراز، به هنگام سالِ نو به آرامگاه حافظ شیرازی پناه آورده و همگی با هم، سرود زیبا و دلنواز “ای ایران” را زمزمه کردند و با این کردار شایسته، دل همه ایران دوستان را شاد نمودند و فرهنگ غنی ایران زمین را باری دیگر زنده کردند. ده ها هزار نفر با هم و در کنار هم می خواندند که: “در راه تو کِی ارزشی دارد این جان ما / پاینده باد خاک ایرانِ ما”. به راستی این رخداد اشک شوق را در چشمان هر ایرانی وارسته ای سرازیر ساخته و عاشقان وطن را به آینده درخشان ایران زمین امیدوار می سازد.
تاریخچه سرود “ای ایران” :
این قطعه را روح‌الله خالقی در سال ۱۳۲۳ در آواز دشتی بر روی شعری از حسین گل‌گلاب ساخت. ویژگی برجسته شعر ای ایران آن است که تقریبن همه واژگان آن به فارسی است و در کل این سرود تنها چهار واژه عربی “فدا”، “دُر”، “دُوْر” و “نور” به کار رفته است. گفته می‌شود که ملودی اصلی و پایه‌ای کار از برخی نغمه‌های موسیقی بختیاری که از فضایی حماسی برخوردار است، گرفته شده‌است.
اسماعیل نواب صفا در کتاب خاطرات خود به نقل از دکتر حسین گل گلاب، شاعر این سرود آورده‌است: “وقتی در سال ۱۳۲۳ ایران تحت اشغال متفقین بود، بعد از ظهر یکی از روزهای تابستان در خیابان، شاهد حرکات دور از نزاکت بعضی از سربازان خارجی با مردم بودم و از ناراحتی نمی‌دانستم چه کنم، بی اختیار راه انجمن موسیقی را که تازه تأسیس شده بود، پیش گرفتم. وقتی خالقی مرا دید گفت: چرا ناراحتی؟ واقعه را برایش تعریف کردم. او گفت ناراحتی فایده‌ای ندارد بیا کاری کنیم و سرودی بسازیم. این بود که سرود ای ایران خلق گردید.”
در این ویدیو مشاهده می کنید که ده ها هزار تن از مردم فرهیخته شیراز سال ۱۳۹۱ را با سرود زیبای «ای ایران» آغاز می نمایند.
نخستین اجرای آن در ۲۷ مهرماه ۱۳۲۳ در تالار دبستان نظامی دانشکده افسری در خیابان استانبول دو شب متوالی برگزار شد. سرود ای ایران آنقدر اثر کرد که شنوندگان تکرار آن را خواستار شدند و سه بار تجدید شد. استقبال و تاثیر این سرود باعث شد که وزیر فرهنگ وقت، هیئت نوازندگان را به مرکز پخش صدا دعوت کرد تا صفحه‌ای از آن ضبط و همه روزه از رادیو تهران پخش شود.
اجرای اولیه این اثر ملی نایاب است. اجرای دیگر، مربوط به سال‌های ۱۳۳۷ تا ۱۳۴۲ در برنامه گلها است که غلامحسین بنان این سرود را خواند. در سال ۱۳۵۰ نیز اُپرای رادیویی این سرود با همکاری ارکستر بزرگ رادیو تلویزیون ملی ایران با رهبری فرهاد فخرالدینی و خوانندگی اسفندیار قره‌باغی انجام گرفت. دو اجرای دیگر از این اثر نیز یکی با صدای حسین سرشار و دیگری با صدای رشید وطن‌دوست موجود است.
