شناخت دوست از دشمن هرملتی سوای ماایرانیان توانسته دوست و دشمن خود را به خوبی بشناسد. یهودیان از شنیدن نام هیتلر و حزب نازی احساس نفرت و بیزاری می کنند.نام پینوشه هم برای مردم شیلی تهوع آور و ناراحت کننده است. اما ما ایرانیان پس از ۱۴ سده نوکری و بردگی تازیان، بازهم به مرده پرستی آنان می پردازیم.
به راستی که رابطه ای مستقیم میان میزان مذهب گرایی یک ملت و عقب ماندگی شان وجود دارد؛ هر چقدر مردمان یک سرزمین بیشتر مذهبی باشند، بیشتر درگیر خرافات و مهملاتِ دینی اَند و هر روز هزاران فرسنگ از علم، دانش، تکنولوژی و پیشرفت جامعه های مُدرن، عقب می مانند.
گارنده بر این باور است که اگر قرار است برای کسی در ایران سوگواری شود و لقب آزادی خواهی و میهن دوستی به وی داده شود و هر ساله در سالروز کشته شدنش، برایش اشک ریخته شود، آن شخص بدون شک، سردار بزرگ و جنگجوی وطن پرست ایرانی، جاوید نام بابک خرمدین است نه حسین ابن علی که قاتل ایرانیان بود.
بسی جای اندوه و نگرانی است که ملت دیرینه پای این سرزمین، آداب، رسوم، و آیین نیاکان خود را که در بر گیرنده شادی، همبستگی، امید، پایداری، میهن پرستی، و کرامت انسانی است به باد فراموشی سپرده، و هنوز پس از ۱۴ سده ظلم و ستم تازیان، جشن نماهایی از آنان را گرامی می دارد و به عزای مردگان آنان می نشیند!.
یک ایرانی در راه گسترش اتحاد میان تمام اقوام ایرانی می کوشد و دیگر هم میهنانش با هر زبان و لهجه و گویشی که باشند، چون خواهران و برادران خود میداند. یک ایرانی درس آزادگی و انسانیت را باید از پدر تاریخ ایران کوروش بزرگ فراگیرد، و آرش، بابک، و آریوبرزن را قهرمانان خود بداند نه حس، حسین، علی، و فاطمه.
