در طی دو سال گذشته تا به امروز با آن که تظاهرات میلیونی هم میهنانمان، چشم جهانی را خیره کرد، و آنان را شگفت زده نمود، با این حال، ما به نقطه اول باز گشتیم. گویا ما به دور دایره می چرخیم. در هر چرخش، جوانان ما همچنان به قربانگاه می روند، دشمن، قوی و قوی تر، و ما پژمرده و لاغر تر می شویم. راه حل چیست؟
میرحسین، این همه جوان کشته شده و می شوند، این همه مادر و پدر به بالای دار کشیده می شوند و چه بسیار کودکانی که باید از بی پدری و یا بی مادری رنج ببرند.
گویا چشمان ولی وقیح کور، و گوش هایش کر شده تا خرد شدن و به هم پاشیدن دیکتاتورهایی مانند پینوشه، صدام، آپارتایت آفریقای جنوبی، زین العابدین بن علی را بیند و بشنود.
هموطنم، بیا و از همین الان فکر کنیم که جنبش رهبر و پیشوا ندارد و در دل و جانمان روی سمبل ها و بت ها را خط بزنیم و بیاندیشیم که هر ایرانی وطن پرست، یک رهبر است.
آقای میرحسین موسوی؛ بیا و بی خیال خط امام و اسلام شو، بیا و برای یک بار، یک حرکت به نفع مردم و کشورت انجام بده.
هموطن اصلاح طلبی و تمام این جنگ و جدال های میان رهبران سبز و حکومت جنایت پیشه، همه و همه یک بازی سیاسی است که من و شما را گرفتار آن کردند.
خاتمی، موسوی، کروبی، عبدی، کدیور، سروش، گنجی، سروش،معصومه قمی، بنی صدر، شماری در گروه سبز و یا بست نشسته در غرب، تنها هدفشان بودن رژیم اسلامی با تغییر نفرات و سمت هاست. اینها جایی نرفتند و زیر پرچم بریتانیا آماده اند که آرایش و بزک رژیم را کمی تغییر داده، ۳۰ سال دیگر کلاه سر ملت گذارند.
داستان غم انگیز مرده پرستی و بت سازی دوباره در ایران شکل گرفت و از نکته ی اصلی که همانا کشته شدگان روز عاشورای ۸۸ بود، طفره رفته، آن را به باد فراموشی سپردند. انگار همین دیروز بود که شهرام ها و محمد ها و امیر ها را از روی پل به پایین انداختند و یا با ماشین از از روی تن خسته اشان گذراندند.
