بنا به گزارش منابع خبری، ده ها هزار امامزاده در ایران وجود دارد. سوالی که به ذهن هر انسان پرسشگری می رسد، این است که چگونه تعداد فرزندان و نوه های آنها، به هشت هزار نفر رسیده است؟!
با توجه به نکات ذیل، متوجه می شویم که تنها از طریق گرده افشانی (!) ممکن است یک خاندان، این همه فرزند داشته باشند:
– قسمت عمده ای از این فرزندان و خاندان باید در همان کشورهای عربی دفن شده باشند. (خوشبختانه!).
در فرتور امام زمان خیالی شیعیان را مشاهده می کنید. مسلمانان که هیچگاه زحمت خواندن کتاب و تحقیق را به خود نمی دهند و همواره به سخنان صد تا یک غاز آخوند محل شان بسنده می کنند، از بیماری جنسی حسن عسکری بی خبرند و نمی دانند که وی توانایی بچه دار شدن را نداشته است.!!
– صفت امامزاده بودن، از طریق فرزندان ذکور خانواده منتقل می شود، اگر شجره نامه این امامان را بررسی کنیم، می بینیم که همه انها از طریق پدران خود به یک امام وصل هستند!
– این تعدادی که کشف شده، قطعا قسمت خیلی کوچکی از تعداد واقعی امامزاده ها است!
– بر اساس داستان های شیعه، همه این امامان مدت زیادی را در زندان سپری کرده اند! اگر ما به حلال زاده بودن این امامزاده ها و خیانتکار نبودن زنان امامان ایمان داشته باشیم، باید قبول کنیم که شانس بچه دار شدن امامان شیعه، در حد نود درصد کاهش می یافته است!
– ما تنها یازده امام داشته ایم که قابلیت تولید مثل داشته اند. چون امام دوازدهم که ته چاه زندگی می کند و طبیعی است که حتی اگر بچه دار هم بشود، در آن محیط نمور بچه خواهد مرد. بماند که امام حسن عسگری هم اصولا بچه دار نمی شده است(برای دلایل بیشتر بچه دار نشدن امام یادهم، به کمپین یادآوری امام نقی مراجعه کنید!)
با جمع بندی نکات فوق، باید گفت که این چند امام شیعه، باید چند صد هزار کودک به عنوان فرزند و نوه و نبیره، تولید کرده باشند که تا کنون رژیم ایران موفق شده چند ده تای آنها را کشف کند!.
لذا تنها می توان این نتیجه را گرفت که امامان شیعه، تنها از طریق گرده افشانی و یا Pollination تولید مثل می کرده اند، چه آنکه حتی تولید مثل به شیوه خوک هم نمی تواند این تعداد امامزاده را به وجود بیاورد!
