ناصرالدین شاه قاجار از حرم عبدالعظیم و ری به کاخ خود باز می گشت. کوران بسیار شدیدی بود و هوا بسیار سرد. گالسکه ران از بدی هوا و سرمای بیرون شکایت کرد و گفت : حضرت علّیّه هوا بسیار سرد است و دستهایم ترک خورده است و خون می آید. ناصرالدین شاه پاسخ داد : « ما که جایمان خوب است » . اینگونه بود که 50 سال بدست چنین شاه بی عرضه و احمقی اداره شد! جایش خوب بود! به همین حال است جایگاه امثال روحانی و زیباکلام. اینها هم جایشان گرم است.
شانزدهم دی ماه ۱۳۵۷ خورشیدی در دفتر بلندبالای تاریخ ایران زمین، برگ زرین و درخشانی است. در این روز بود که مردی میهن دوست و تیزبین بر آن شد تا کارزاری را برای نجات ایران آغاز کند. امروز پس از ۳۵ سال تجربه کابوس وار حکومت نعلینی، می فهمیم که آن مرد چه گفته بود. آری، سخن از دکتر شاپور بختیار است.
بختیار در سال ۱۲۹۳ در شهرکرد دیده به جهان گشود. هنگامی که هنوز کودک بود مادرش را از دست داد. پدر او سردار فاتح، شیفته تاریخ و فرهنگ ایران بود. به گفته بختیار؛ در پایان هر روز با از بر خواندن سی بیت شعر از سوی پدرم پاداش سوارکاری دریافت می کردم و این گونه تشویق به مطالعه بیشتر می شدم.
با نزدیک شدن انتصابات ملای مشهدی، حکومت اسلامی ایران همچون دوره های گذشته سیرک دعوای زرگری حزب اصطلاح طلب یا حزب باد (ترموستات تنظیم فشار معترضین در جامعه) و حزب اصولگرا (تندرو) یا دارو دسته کاسه لیسان بیت رهبری به جان یکدیگر افتاده و سعی در فریب مردم عامی دارند.
