تهران روی چند گسل ریز و درشت است که مهمترین آنها ری و عباس اباد است؛ اینکه در تهران حدود ١٨٠ سال است که زمین لرزه نیامده و دوره آماری زمین لرزه های بزرگ این منطقه حدود ١٥٠ تا ٢٠٠ سال است تقریبا درست است.
گذشته ازآن که نیروی بدنی برتر مردان، در این جهان پرخشونت و طبیعت بی رحم، موجب ظلم بی رویه و ستمگری آنان نسبت به زنان شده، زن ستیزی اسلام و ستمگری آخوند نیز داستانی جداگانه دارد. تا کنون قوانین اجتماعی و سیاسی کشورهای گوناگون، به ویژه کشورهای جهان سوم، بیشتر به نفع مردان نوشته و به اجراء درآمده است.
مشکل ما مشکل فرهنگی است. ما نیاز بر آن داریم که کمی در روش برداشت و اندیشیدن خود تجدید نظر نموده، و یک خانه تکانی مغزی و فکری داشته باشیم. زیرا، ما ملت ساده لوح و زود باوری هستیم. به آنچه می شنویم، می خوانیم و یا می بینیم، بدون آن که در باره آن کمی بیندیشیم، دربست به عنوان یک حقیقت می پذیریم.
یک "یا حسین" دیگر تا رخ دادن "حماسه سیاسی" محاصره دریایی و حمله نظامی باقیست ولی با این حال چرا خامنه ای حاضر به مذاکره نیست؟. چرا این ملای مشهدی سناریو حمله نظامی را به کنار آمدن با غرب ترجیح می دهد؟ .آیا امکان برداشته شدن تحریم ها از سوی غرب با کنار گذاشته شدن پرونده اتمی از سوی رژیم، وجود دارد؟.
تا چند ماه گذشته پیش از برگزاری تئاتر کمدی - فانتزی شاهزاده یکه سوار، چنین برداشت می شد که ایشان پس از ۳۵ سال غفلت، غلتیدن در دامان طرفداران دیکتاتورنادان و فرصت طلب، از تجربیات تلخ دوران آریامهری و اشتباهات رهبران خودکامه گذشته درس عبرت گرفته، و با مردم همراه شود. ولی افسوس، و صد افسوس که چنین نشد.
مغلطه گرفتن برای گرفتن مچ طرف مقابل نیست، تنها با مغلطه گرفتن تلاش می شود که سخن به یک ساختار منطقی باز گردد، چراکه با مغلطه می توانی هر چیزی را اثبات کنی، من با مغلطه می توانم اثبات کنم ماست سیاه است. پس مقدمه راه خردورزی، تمرین پرهیز از مغلطه ها است.
رژیم جهل و جنایت اسلامی، ۳۵ سال است که با گرد هم آوردی مزدوران و کاسه لیسان و تبلیغات زهر آگین خود مردم را به بازی گرفته است. دروغ گویی، و شارلاتانی تک تک افراد این رژیم موجب گردیده که کشور ما با غارتگری و کارهای تروریستی در سطح جهان، به پرتگاه ورشکستگی، ویرانی، و تجزیه کشانده شود.
نگارنده به تازگی مقاله انتقادی در باره شورای ملی ایران نوشتم که مورد انتقاد دوست و همکار ما در سایت بسیار فعال و میهنی گمنامیان گردید. از این روی، برای احترام و گرامی داشت به آزادی و دموکراسی، عین نامه این هم میهن گرانمایه در این مقاله به چاپ می رسد و قضاوت آن را بر عهده خوانندگان محترم می گذارد.
