چون نیک بنگریم جامعه ما لبریز از خُرافات است و شوربختانه مردمان مان بدین گونه امور موهوم علاقه وافری هم دارند، در ایران زمین چنانچه دروغ و خرافه را از در بیرون کنید، در چَشم بر هم زدنی از پنجره دوباره وارد خانه و زندگی افراد شده و این دورِ باطل می تواند تا بی نهایت ادامه داشته باشد
بی تردید اگر کُنستانتین به منظور کنترل بهتر و یک دست کردن جامعه تحت سلطه خود و ایستادگی فرهنگی در برابر آیین میترائیسم ایرانی، مَسیحیت را به عنوان دینِ رسمی کشورش بر نمی گزید و رومیان در سایه نام مسیح شَمشیر نمی زدند، امروز خبری از مسیح و مسیحیت و افسانه های دروغین زندگانی وی نبود.
چرا شادی و لذت دنیوی در ادیان الهی حرام است؟ در این ادیان مشخص نیست چرا رقص و پایکوبی و شادیهای کودکانه ، اگر از بالغ سر بزند گناه است؟موسیقی بد است و عروسی را باید یا در کلیسا گرفت و مارش عزا در عروسی پخش می شود؟ اصولا جایگاه دین در شادی انسان کجاست؟ چرا شادی از نظر آخوند و خاخام و کشیش گناه است؟.
لنون به جز موسیقی، در زمینه های سیاست، نویسندگی، بازیگری و فعالیت های صلح جویانه و ضد جنگ نیز صاحب نظر بود و به عنوان یکی از صد بریتانیایی برتر تاریخ شناخته شده و همچنین از او به عنوان یکی از بهترین های موسیقی قرن بیستم و حتی عصر امروز، نام می برند.
گویا ملت ایران با وعده و وعید بهتر زندگی می کند تا پذیرفتن حقیقت و واقعیت ها. زنده یاد فریدون فرخ زاد به درستی گفته بود که: " ملت ما هرگز گرسنه نمی ماند زیرا روزی۲-۳وعده دروغ می خورد". حال، می بینیم که ملت ما ۳۵ سال است با وعده و وعید و همراه با باد زندگی کرده و گول نقشه های شیطانی آخوند خورده است.
چرا کسانی با حسرت ادعا دارندکه شاهنشاهی پایان یافته؟. زیرا آنچه پایان یافت مشروطه و اصلاحات آریامهری بود.گویی به قاجار یا صفویه بازگشته ایم. ژمانی که شاه عباس خود را "سگ درگاه علی " می نامید،فتحعلی شاه قبله عالم بود و دور و برش چاپلوسانی بودند که ایران را مرکز جهان و شاه را قدرت اول دنیا می نامیدند.
چرخش وارونه سیاست آمریکا شواهد گوناگون نشان می دهد که دولت های کنونی آمریکا حقوق بشر را فراموش کرده، همان سیاست استثمارگری و دیکتاتور پروری پس از جنگ دوم جهانی را دنبال می کند. در واقع یک چرخش وارونه در سیاست آمریکا دیده می شود. حمایت رژیم های ایران، سوریه، و طرفداری از جنایتکاران مذهبی نمونه آنست.
خون آزادی خواهان ایرانی، از ستارخان گرفته تا دهخدا، از ملک الشعرای بهار گرفته تا بختیار، همچنان می جوشد و همچنان جوانان آگاه، تربیت میکند و به میانه میدان می فرستد. البته که جوانان ایرانی، در سال ۲۰۱۳، دست به خشونت نمی زنند، اما این به معنای این نیست که حاضر نیستند برای رسیدن به آزادی هزنیه دهند.
