شاهزاده رضا پهلوی با یک شعبده بازی و مردم فریبی، شماری از یال و کوپال های خود را به گرد هم آورده تا شورایی ساختگی، آنهم بیرون از کشورو دور از دسترس گروه زیادی از دل سوختگان، اندیشمندان میهنمان در پاریس برگزار نمایند. شورایی که نه محتوای شورایی دارد، و نه رنگ و حال ملی و نشانه ای از فرهنگ کشورمان.
آیا پاسخ شاهزاده به پرسش های گزارشگر بی بی سی نشانه سیاست بازی وی بود یا درماندگی اش؟
با انتصابات شاهانه در شورای ملی و بازگشت به رستاخیز و دیکتاتوری آریامهری خوش آمدید
چرا شاهپرستان هرگونه انتقادی را دشمنی با شاهزاده خوانده و به گروه های مردمی، برچسب مزدوری می زنند؟
شاهزاده با رو کردن برگ دیگری ازدیکتاتوری خود، آخرین پل ارتباط با مردم را شکست
رابعه بلخی نخستين زن شناخته شده شاعر پارسی سرای سده نهم میلادی است. وی هم دوره با سامانیان و رودکی بوده. خانواده اش از عرب های کوچ کرده به خراسان بودند. پدر رابعه فرمانروای بلخ و سیستان، قندهار و بست بود. امروزه رابعه بلخی یکی از مشهورترین شاعران زن افغانستان نیز خوانده می شود.
کشورهای عربی به دو دلیل با ما دلخوش نیستند و از دشمنی نسبت به سرزمین ما کوتاهی نمی کنند: نخست آن که عرب ها ایران را به دنبال یورش تازیان ۱۴۰۰ سال پیش، ارث پدری خود و سرزمین غصب شده به وسیله ما می دانند. دیگر این که، عرب ها با داشتن رژیم های سنی مذهب، مذهب شیعه را انحرافی و ایرانیان را کافر می دانند.
سانه های جهان از لخت شدن دختری از تونس و حکم سنگسار رهبران مذهبی آن خبر می دهند. آمنه دختر جوان تونسی به عنوان اعتراض به قوانین ضد انسانی شریعت و دفاع از حقوق زنان در کشورش نیم تنه خود را برهنه نموده، بر روی آن می نویسد: "تن من برای خودم و به خودم تعلق دارد و وسیله آبرو و افتخار فرد دیگری نیست".
آن موجود پَست و بی فرهنگ و بی شرفی که چنین عمل ضد ایرانی را انجام داده، می تواند کسی به غیر از یک بسیجی و یا حزب اللهی سر سپرده رژیم باشد که جان نکبت بارش برای فلسطین و لبنان و سوریه دَر می رود اما از ذره ای عشق برای میهن خود، تهی است؟
در دوران کنونی که کشورهای سراسر گیتی مانند دانه های زنجیر به هم گره خورده اند، هرگونه رفتار نادرست و دهن کجی از سوی گردانندگان یک کشور، می تواند موجب فساد منطقه و گسستن این حلقه دوستی و همکاری بخورد. از این روی، ایران باید با کشورهای دیگرجهان رفتاری کدخدا منشانه و همراه با سیاست و دوستی داشته باشد.
نوروز یادگار گرانبها و جاودانه ای است که از نیاکان و پیشینیان به ما رسیده. نوروز را باید سند پرارزش از تاریخ کهنسال و پرافتخار چندین هزار سال تاریخ این سرزمین دانست. برگزاری آیین نوروز، به پيش از زردشت می رسد. جشن نوروز را می توان نخستین و از بالاترین جشن شادمانی و خرسندی ملتی در پهنه تاریخ دانست.
در یک جامعه پیشرفته، در هر مسئله سیاسی، اقتصادی، و فرهنگی، بیشترین مردم در هر شرایط باهم اتحاد، همآهنگی دارند. چنانچه نیازی به اعتراض و برخاستن باشد، همگی شرکت می کنند. رژیم های چنین جوامعی، به دلیل نارضایتی عمومی و روبرو شدن با جمعیت زیاد، به خود اجازه نمی دهند کسی را دستگیر کنند، به محاکمه کشند.
