مملکت در دست جنایتکاران آخوند جماعت که از سادگی و نادانی ملتی همیشه بهره برده است، از چند سده پیش تا کنون وبال گردن اجتماع ایران است. ملت ایران به همه ساز این گروه بیکاره و آماده خور رقصید و داستان های مسخره و سرتا پا دروغ آنان را باور کرد وآخوند توانست از مردم سواری گرفته کشور را غارت کند.
برگزاری ده ها انتخابات نمایشی، ذره ای مشروعیت برای رژیم به همراه نمی آورد و همچنان از دیدگاه منصفانه، چه خامنه ای و چه حسن روحانی، همه دیکتاتور محسوب شده، که با توسل به قتل و آدم کشی، بر مسند های خود تکیه زده اند.
بکارت و پاکدامنی در فرهنگ اسلامی داشتن پرده بکارت نشانه پاکدامنی، عفت و دست نخوردگی یک دختر است. دختران نوجوان تحت حکومت نظامی خانواده و بستگان نزدیک خود قرار می گیرند و برای هر حرکت و جنبش آنان صدها بازرس و گارد نگهبانی، قرنطینه وجود دارند ت این شیشه عمر اسلام راستین از بین نرود.
داستان کودکانه امام زمان را اگر به مرغ پخته بگویید، از دیس غذا بلند شده و قاه قاه می خندد. این داستان موهوم که برای تحمیق امت مسلمان سَر هَم شده، تنها آبشخور و دکان رزق و روزی برای روحانیونی است که زمانی نه چندان دور، برای یک کاسه آبگوشت، روزی چهل بار امام حسین را زنده کرده و بعد سر می بریدند.
چرا کسانی با حسرت ادعا دارندکه شاهنشاهی پایان یافته؟. زیرا آنچه پایان یافت مشروطه و اصلاحات آریامهری بود.گویی به قاجار یا صفویه بازگشته ایم. ژمانی که شاه عباس خود را "سگ درگاه علی " می نامید،فتحعلی شاه قبله عالم بود و دور و برش چاپلوسانی بودند که ایران را مرکز جهان و شاه را قدرت اول دنیا می نامیدند.
شوربختانه پاسخ اکثریتِ قاطع مردم ایران به این جنایت ها سکوتی سرسام آور است! بی تفاوتی مردم کشورمان، ما را سیاه بَخت و تیره روز گردانیده و سبب گشته تا روحیه امیدواری، انسان دوستی و آزادی خواهی از چهار گوشه مملکت مان رَخت بر بسته و به دور دست ها کوچ کند و اینچنین زَمین گیر و درمانده مان نموده است.
صیغه ضد ارزشی که اسلام به آن مشروعیت می بخشد در بحث تاریخی صیغه پس از توجیه زیادی خواهی‌‌های محمدابن عبدالله از کنیزانش می رسیم به فراوانی ثروت مسلمانان پس ازغارت و چپاول کشور‌های بزرگِ غنی و افزایش اسرای زن که زیبایی های نژادی آنها چشمان حریص و شهوت آلود سپاهیان اسلام را درنده خو می‌ساخت.
هر روز که می گذرد پژوهشگران به اَبعاد وَسیع تری از چیستی و هَستی زندگی بر روی زَمین دست می بایند و این اکتشافاتِ علمی، هریک همچون میخی است که بَر تابوتِ پوسیده خدایی که "نیچه او را مُرده خواند" فرو می رود. چگونه یک خُدای شش هزار ساله می تواند پاسخگویِ کشفِ سیستم عَصبی جانداری نیم میلیارد ساله باشد؟
