سه شنبه ی آخر سال، فرصت را غنمیت شمرده، با همه ی قومیت ها و هموطنانی که در این سال ها نادیده گرفته شده اند و حقوق شان رعایت نشده، پیوند و میثاقی نا گسستنی خواهیم بست. و بایکدیگر پیمان می بندیم که تا زنده ایم، دوشادوش یکدیگر، برای آزادی میهن عزیزمان، همچون برادران و خواهرانی تنی، می جنگیم، و لحظه ای از یاد یکدیگر غافل نخواهیم ماند.
با قیام مردم لیبی، تا دیروز گذشته ۱۳ تن از سفیران و فرستاده های قذافی در کشورهای دیگر به حمایت و پشتیبانی مردم، از کار خود کناره گرفته و پناهنده شدند. اما، در کشور ما، فرستادگان ولی وقیح به کشورهای دیگر، سوای دونفر تا آن جا که ما اطلاع داریم، همگان به پست و مقام خود چسبیده اند، و همچنان به خیانت به مردم، و وطن فروشی می پردازند.
در طی دو سال گذشته تا به امروز با آن که تظاهرات میلیونی هم میهنانمان، چشم جهانی را خیره کرد، و آنان را شگفت زده نمود، با این حال، ما به نقطه اول باز گشتیم. گویا ما به دور دایره می چرخیم. در هر چرخش، جوانان ما همچنان به قربانگاه می روند، دشمن، قوی و قوی تر، و ما پژمرده و لاغر تر می شویم. راه حل چیست؟
برای هم آهنگی و قیام سرتاسری در ایران، لازمست جنبش سبز باید خانه تکانی کند: هدف باید سرنگونی رژیم و برقراری حکومت سکولار دموکرات باشد و تمامی مردم از همه اقشار و با هر باور و عقیده ای، حق آزادی بیان و اظهار دیدگاه های خویش را داشته باشند و مردم را به دو دسته خودی و غیر خودی، تقسیم نکنند.
فردا اول اسفند روز خروش و قیام ملی است. فراموش نشود تا پوتین و کفش های محکم پوشیده که بتوانید به آسانی بر روی اجساد پوسیده و متعفن رژیم جنایتکار عبور نمایید. برنامه رژیم، به جای تیر اندازی، دستگیری و نابودی در زندان ها، و شناسایی از روی عکس و فیلم های تظاهرات است. برما است که بایورش همگانی از دستگیری هم میهنان خود جلوگیری نماییم.
اول اسفند، همراه با رستاخیز ملت سلحشور ایران ، هم میهنان خارج نیز بی کار ننشسته، و در همه ابعاد بلند گو و نماینده ملت ایران در رساندن ظلم و ستم رژیم اسلامی بر مردم دربند درون کشور خواهند بود.
روز اول اسفند از هم میهنان ترک، کرد، بلوچ، فارس، و لر، با هر قومیت و هرباور سیاسی دعوت می شود تا درهمایش ملی برای چالش با رژیم، و بزرگداشت ۲ جوان به خاک خون افتاده صانح ژاله، و محمد مختاری شرکت فرمایند.
دزدان و غارتگران ایران به نام نمایندگان مردم که از گوشت وخون ملت فربه شده اند، با پذیرش نوکری ولی وقیح، علیه پیشگامان خروش مردمی عربده می کشند، و درخواست ادامه جنایت رژیم دارند. زهی بی شرمی، زهی گستاخی، و نمک نشناسی.
