فیلم جدایی نادر از سیمین به کارگردانی اصغر فرهادی، توانست جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی را برده و دل میلیون ها ایرانی را در سراسر دنیا شاد گرداند. اما تنها جایزه نبود که مردم ایران را خرسند ساخت و اشک شوق در چشمان شان جاری کرد بلکه سخنان فرهادی بود که دل ایرانیان را لبریز از عشق و شور به میهن و هم وطنان شان گرداند. جملات زیبای اصغر فرهادی سبب همبستگی و اتحاد میان یکایک ایرانیان میهن دوست گشت.
اصغر فرهادی پس از دریافت جایزه اُسکار گفت: “سلام به مردمِ خوب سرزمینم. در این لحظه بسیاری ایرانیان سرتاسر جهان دارند ما را نگاه می کنند. فکر می کنم آن ها بسیار خوشحال اند. آن ها تنها به خاطر این جایزه ی مهم یا یک فیلم یا فیلم ساز خوشحال نیستند.
آن ها خوشحال اند چون در این زمان که صحبتِ جنگ و تهدید و حمله بین سیاستمداران رد و بدل می شود، این جا صحبت از فرهنگ غنی کشورشان ایران است. یک فرهنگ غنی و قدیمی که زیر گرد و غبار سیاست پنهان مانده است. من با افتخار این جایزه را تقدیم مردم سرزمین ام می کنم. مردمی که برای همه فرهنگ ها و تمدن ها احترام قائل اند و با نفرت و خشونت سر سازگاری ندارند.”
فرتور اصغر فرهادی را پس از دریافت جایزه اسکار و در حال سخنرانی نشان می دهد. فرهادی و دست اندرکاران فیلم جدایی نادر از سیمین، شادی را به خانه ایرانیان آوردند و دل مردم را غرق امید و استواری در پیروزی ساختند.
وقتی که جدایی نادر از سیمین، جایزه گلدن گلاب را نیز از آن خود کرد؛ اصغر فرهادی در سخنرانی اش گفت: “زمانی که من داشتم برای دریافت جایزه روی اِستیج می آمدم، داشتم با خودم فکر می کردم که چه بگویم؟.
آیا باید من چیزی راجع به پدر و مادرم بگویم؟، آیا باید درباره همسر مهربان و یا دخترانم حرفی بزنم؟، آیا باید در رابطه با دوستانم و یا گروه فوق العاده و دوست داشتنی ام حرفی بزنم؟، اما نه! من فقط ترجیح می دهم چیزی درباره مردمم بگویم. من فکر می کنم مردم من، یک ملت صلح دوست واقعی هستند.”
اصغر فرهادی سمبل هنرمندان دربند ایرانی است، این جایزه نه تنها به او و دست اندرکارانش در فیلم جدایی نادر از سیمین، بلکه یه جامعه سینمایی ایران تعلق دارد که در شرایط بغرنجی به سر می برند. انسان های فرومایه ای چون فرج الله سلحشور و مسعود دهنمکی به زنان و مردان هنرمند ایرانی و شاغل در عرصه سینما بد ترین توهین ها را می کنند.
سلحشور بی ادب و بی وطن، بانوان بازیگر ایرانی را فاحشه می خواند. حکومت جنایتکار اسلامی، خانه سینمای ایران که جایگاه بزرگانی چون عزت الله انتظامی، جمشید مشایخی، پرویز پرستویی، فاطمه معتمد آریا، مریلا زارعی و دیگر نامداران عرصه سینماست را می بندند و هر روز شرایط کار را برای هنرمندان شریف ایرانی سخت تر می کند.
جعفر پناهی، نمونه بارز بی عدالتی ها و ستم روا داشته بر جامعه هنری ایران زمین به دست رژیم اسلامی است. جعفر پناهی را تا پایان عمر از ساختن فیلم محروم کرده اند. چرا که دیدگاه پناهی، به مزاج آقایان خوش نمی آید.
چگونه می توان دوربین یک کارگردان را که تمام دلبستگی وی است از او گرفت؟. حکم دادگاه اسلامی بر علیه پناهی بسیار ناجوانمردانه و ضد انسانی است. ممنوع به کار کردن پناهی، همچون گرفتن آب از ماهی است. آیا می توان ماهی را بدون آب زنده نگاه داشت؟.
زمانی که اصغر فرهادی با چنین شرایط سخت و مشکلاتی بی پایان، و با دست خالی و امکانات کم، جدایی نادر از سیمین را می سازد و ده ها جایزه معتبر بین المللی را درو می کند؛ باید به میزان بالای شعور، سواد، آگاهی و درک هنری جامعه سینماگران راستین ایرانی پی برد.
باید دریافت که هستند هنوز، انسان های وارسته ای چون اصغر فرهادی که در اوج محدودیت ها و مشکلات، چون خورشیدی فروزان، سحرگاهی طلوع کرده و نورِ فرهنگ و هنر و استعداد درخشان ایرانیان را بر چشم جهانیان می تابانند و همه را انگشت به دهان و غرق در تعجب نگاه می دارند.
جایگاه اصغر فرهادی در جامعه ای که قهرمان ملی اش، رضازاده ای می شود که پس از موفقیت، عکس رهبر جنایتکارش را بالای سر می برد و هنرمندش علی رضا افتخاری می گردد که محمود احمدی نژاد را پس از کشتار جوانان در سال هشتاد و هشت محکم در آغوش می کشد، در کنار اسطوره های مردم داری و مردم دوستی و کسانی چون استاد محمد رضا شجریان است.
اصغر فرهادی ها در جامعه عقب افتاده و فرهنگ باخته ما، استثناء هستند و چون نادر و کمیاب می باشند؛ باید از ایشان چندین برابر بیشتر قدردانی کرد و درباره اشان گفت و نوشت تا مردم با آن ها بهتر آشنا گردند و سجایای اخلاقی آن بزرگان، در زیر پوست چرکین شهر نیز نفوذ کند.
حسین رضازاده می توانست محبوب دل ایرانیان باشد. حسین رضازاده می توانست تختی دیگری برای ایرانیان شده و لقب پهلوانی را یدک بکشد. اما وی پس از قهرمانی ها و پیروزی هایش به جای مردم، دولت و حکومت را انتخاب کرد. او ثابت نمود که از اولاد همان حسین و رضای تازی، و با فرهنگ ایرانی بیگانه است. از این روی، او برای همیشه خود را در پیشگاه مردم ایران ، بی ارزش، و بی مقدار ساخت.
نکته ای که بدون شک باید به آن اشاره شود، مردم دوست بودن فرهادی است؛ شاید اگر هر کس دیگری جای وی بود، با وجود این همه موفقیت از خود بیخود شده و گذشته و جایگاه خویش را فراموش می کرد، و طور دیگری برخورد می نمود. اما اصغر فرهادی، با آن لهجه شیرین انگلیسی اش، دلاورانه ایستاد و با افتخار از مردم کشورش که جهانیان به دلیل موج عظیم تبلیغات منفی علیه ایشان، با بد بینی و نفرت بدان ها می نگرند سخن گفت.
اصغر فرهادی،نه چفیه بر گردن انداخت و نه عکس ولی وقیح را بالا گرفت. او می خواست دل مردم را شاد کند. او مردمی است، برخاسته از مردم، و برای مردم کار می کند، تنها چیزی که برایش حتی بیش از آن جایزه اهمیت دارد، خشنودی و رضایت مردم ایران از وی است. بنابراین،جایزه اش را به پیشگاه مردم تقدیم کرد.
نگارنده ضمن شادباش این پیروزی تاریخی خدمت یکایک مردم شریف ایران، و به خصوص آقای فرهادی، اعلام می نماید که اصغر فرهادی نازنین؛ شما نه تنها جایزه اُسکار بلکه جایزه ای پدیدار از دل یکایک ایرانیان را نیز از آن خود کردید و این نکته ای است که تا جامعه ایرانی پای برجاست؛ در کارنامه هنری و اجتماعی شما چون ستاره ای فروزان خواهد درخشید و شما با سخنان زیبایتان و اخلاق و منش دوست داشتنی اتان، در دل و جان همه ایرانیان خانه ای ساخته اید که تا ابد، پایدار خواهد بود.
