بسیاری از مردم ایران گمان می کنند که از سایر شهروندان شایسته ترند بنابراین نباید همچون دیگران در صف و یا ترافیک ایستاده و وقت شان را تلف کنند؛ ایشان در ذهن خود با "زرنگ بازی" و در حقیقت با شارلاتان بازی، از هر راهی برای زودتر انجام دادن کارشان استفاده کرده و حقوق دیگر شهروندان برای شان اهمیتی ندارد.
آرتور شوپنهاور در باب غرور ملی می گوید: " مبتذل ترین نوع غرور، غرور ملی است زیرا کسی که به ملیت خود افتخار می‌کند در خود کیفیت با ارزشی برای افتخار ندارد وگرنه به چیزی متوسل نمی‌شد که با هزاران هزار نفر در آن مشترک است." آیا به راستی شوپنهاور حقیقت را بیان نمی کند؟
ای ایران سرود ملی غیر رسمی ایران و نام یکی از مشهورترین سرودهای میهنی و ملی گرایانه ایران است. بسیاری آن را مردمی‌ترین سرود معاصر در ایران دانسته‌اند و مردم شیراز با خواندن این سرود به هنگام نوروز، ایران دوستان و مردمان فرهیخته ایران زمین را به آینده درخشان این مرز و بوم امیدوار ساختند.
امروزه به هر شهر و یا ده ایران که سفر کنید در کنار هر گذرگاهی، مسجدی با بهترین و گرانترین مصالح ساختمانی ساخته شده و یا در حال ساخت می باشد. این در حالی است که شمار افراد مسجد برو با مقایسه با پیش از انقلاب با وجود افزایش جمعیت در حدود ۲/۵ برابر، به مراتب کاهش یافته است و نسل جوان از مسجد فراری است.
از چهارشنبه سوری و تلاش رژیم برای نابود کردنش که بگدریم به بسیاری نکات دیگر برخورد می کنیم که رژیم نه تنها در پی سرپوش گذاشتن بر روی یادگارهای ملی و نیاکان ما است، بلکه همواره می کوشد به روش هایی گوناگون، مردم را در زیر سرپوش آهنین و فراموشی تاریخی قرار داده، و آنان را از واقعیات دور بدارد.
ملت کتک خورده ایران پس از سه دهه ستم دیدن، باز هم در انتظار کرامت آخوند است؛ سه دهه است که کشوری توسط ملایان فرومایه به سرقت رفته است و آخوند بر جان و مال و ناموس مردم حکومت می کند. بیش از سی سال می گذرد که آخوند هستی ملتی را چپاول کرده و زندگی شان را غارت می کند و مردم همچنین دنباله رو آخوند هستند.
بیش از سه دهه است که ما ایرانیان گرفتار طاعون حکومت اسلامی شده ایم؛ بیش از سه دهه است که خفقان، جهل، خرافات، بی عدالتی و جنایت در سراسر این مُلک گوهر بار بیداد می کند. مردم شریف ایران را در نزد جهانیان به قدری خوار و پست و بی آبرو گشته اند که یک ایرانی از اظهار ایرانی بودنش احساس شرم و خجالت می کند.
اجتماع فرهنگ باخته و جامعه مردسالار که زن ستیزی قسمت بزرگی از هویتش را تشکیل می دهد، همواره مزاحم بانوان شده و به طور کلی رویای بانوان در رابطه با قدم نهادن در خیابان و آرامش یافتن برای ادامه کار روزانه شان را به کابوسی هولناک تبدیل می کند و بانوان بیشتر اوقات پشیمان و افسرده به خانه باز می گردند.
