خلیج فارس به عنوان شاخاب پارس و یا دریای پارس در تاریخ کشورهای جهان به ثبت رسیده و جای هیچگونه انکاری نیست. ولی هنگامی که شیری غران و درنده پایش در چال فرو می افتد و به لنگ لنگان می افتد، هر کفتار و شغالی نیز برای دریدن آن شیر دندان تیز می کند و چنانچه پایش بیافتد به آن جانور ناتوان یورش می آورد.
تاریخ چند هزار ساله ایران نشان می دهد که همواره پادشاهان میهن دوست و فداکار، و مردم باغیرت با نبودن راه شوسه و دشواری های دیگر، از آبهای کشور پاسداری نمودند. نقشه های زیادی از دوران باستان در موزه ها و کتابخانه ها وجود دارد که همگی نام شاخاب پارس و یا دریای پارس Persian Golf بر روی آنها دیده می شود.
در تاریخ کشورمان از خون آشامی و جنایت های چنگیز، تیمور لنگ، کشتار اسکندر مقدونی، یورش ترکان آن سوی دریا، به درازا سخن رفته و کمترین پیش آمد و برخوردی به نگارش در آمده است. در جایی که یورش ددمنشانه، خونریزی و غارتگری۶ سده تازیان خون آشام و تفاله هایشان تا به امروز، با پرده پوشی آخوند از یاد رفته است
برخلاف بسیاری از کشورهای اروپایی، اسرايیل، آمریکا و ژاپن که مردم در میهن دوستی، همکاری و پشتیبانی از یکدیگر در سطح بالای اخلاق و انسانیت جای دارند، ولی مردم ما همیشه با کینه ورزی و کلک زدن به هم مقام برجسته ای را دارند. این که می گویند؛ « چاقو دسته خود را نمی برد»، در مورد ما ایرانیان درست نیست.
حسین رزمجو که با حضور در حوزه علمیه مشهد ادر خدمت افرادی بی سواد و ضد مردمی چون مرتضی مطهری، محمد تقی شریعتی، محمدرضا حکیمی و خامنه ای، تحصیل آخوندی کرده، بر اساس گزارش روزنامه جوان تاریخ ۲۵ اردیبهشت ۱۳۹۱، فردوسی را شیعه متعصبی می داند که به دلیل سنی بودن سلطان محمود غزنوی دربار او را ترک کرده است.
وزرای شورای همکاری خلیج فارس پس از یک روز نشست فوری در ریاض دخالت بی جا و پی در پی ایران در کارهای کشورهای عربی منطقه را محکوم کرده و به رژیم ایران هشدار دادند.
نام خلیج فارس نامی است که با فرهنگ، تاریخ، و سرزمین ما گره خورده، و از آن جدا شدنی نیست. حقیقت اینست که ما با این نام پای به جهان می گذاریم، با آن زندگی می کنیم و سرانجام با نام آن از جهان می رویم. آنچه ما را آزار می دهد شاید به به کار نبردن نام نخستین آن یعنی؛ « دریای پارس»، ویا «خشاب پارس» باشد.
تاریخچه نامیدن خلیج فارس از دیر زمان در تاریخ این شاخاب و یا شاهراه آبی در کتیبه های آشوری نارمَرتو (narmarratu) نو در جای دیگر پرسیکون کاای تاس نامیده اند.داریوش بزرگ در ۵ سده پیش از زایش مسیح آن را «Draya; tya; haca; parsa: Aitiy» یا « دریای پارس»، یعنی دریایی که از سرزمین پارس می گذرد»، نامید.
