نرمش قهرمانانه در واقع دسیسه ای بود برای آن که "حقوق بشر در ایران تا حد امکان نقض شود"، اعدامهای متوالی و دسته جمعی در دولت روحانی چیزی نیست جز اعتماد رهبر به این که "امنیت بر قرار است پس تا می توانیم بتازیم!
شکنجه و بی حرمتی نسبت به بانوان بزرگوار کشورمان، از چه فرهنگی سرچشمه می گیرد؛ ایرانی، و یا تازیان؟
یکی از مَزایایِ حجابِ اسلامی: سکسِ بی دَردسَرِ وَزیر عُلوم دَر آسانسور!
بدونِ رَهایی تَمامی زندانیانِ سیاسی – عَقیدتی، هیچ روزی نوروز نیست!
اسلامِ راستین در افغانستان، اینبار دو کودکِ بیگناه را به کامِ مرگ کشاند
رابطه با غرب از هر لحاظ به نفع مردم ایران است، شرایط معیشتی سخت و طاقت فرسای مردم مَجالِ اندیشیدن به هیچ چیز دیگری به جز "پول"، "نان" و پوشاک را بدان ها نمی دهد، رابطه با غرب یعنی برداشته شدن تَحریم ها، یَعنی ارزان تر شدنِ مواد خوراکی! یَعنی یک نفس راحت برای مردمی که هشت سال است شدیدن تحت فشارند.
انتقاد یکی از مهم ترین مسائل زندگی روزمره ماست که کمک می کند تا ما عیب ها و مشکلات خود را شناخته و برای رفع شان به دنبال چاره بگردیم و این مجموعه از فعالیت ها یعنی انتقاد، درکِ نَقد، تلاش برای رفع مشکل و نهایتن از میان رفتن نَقص ها، موجب پیشرفت ما می شوند.
این فرجامِ تلخی که برای ما رقم خورده و مصیبتی که گریبانِ مان را گرفته و رها نمی کند؛ همه این فقر، درماندگی و آوارگی ایرانیان، تمامن از بی تفاوتی و بی خیالی مردمان سَر چشمه میگیرد؛ در کجای تاریخ جهان، مردمانی را می شناسید که هر روز، بیشتر از روزِ پیش در خون و لجن فرو رفته و دَم بر نیاورده باشند؟
لنون به جز موسیقی، در زمینه های سیاست، نویسندگی، بازیگری و فعالیت های صلح جویانه و ضد جنگ نیز صاحب نظر بود و به عنوان یکی از صد بریتانیایی برتر تاریخ شناخته شده و همچنین از او به عنوان یکی از بهترین های موسیقی قرن بیستم و حتی عصر امروز، نام می برند.
برگزاری ده ها انتخابات نمایشی، ذره ای مشروعیت برای رژیم به همراه نمی آورد و همچنان از دیدگاه منصفانه، چه خامنه ای و چه حسن روحانی، همه دیکتاتور محسوب شده، که با توسل به قتل و آدم کشی، بر مسند های خود تکیه زده اند.
داستان کودکانه امام زمان را اگر به مرغ پخته بگویید، از دیس غذا بلند شده و قاه قاه می خندد. این داستان موهوم که برای تحمیق امت مسلمان سَر هَم شده، تنها آبشخور و دکان رزق و روزی برای روحانیونی است که زمانی نه چندان دور، برای یک کاسه آبگوشت، روزی چهل بار امام حسین را زنده کرده و بعد سر می بریدند.
نگارنده وقتی مشاهده می کند که هنوز اپوزسیون خارج نشین، آنقدر آگاه نیست تا بتواند شیادی به نام فخرآور را از جمع خود بیرون کند، از شدت افسردگی، به مرز جنون می رسد! چرا که می بیند، نه تنها یک شیخ، کشور باستانی ما را به یغما می برد، بلکه می بیند به اپوزسیون ایرانی نیز نمی توان امید چندانی داشت.
