یکی از پر کاربرد ترین مغلطه ها در دستگاه های پروپاگاندا، رسانه ها و اخبار است. شوربختانه وعاظ ادیان مختلف نیز از این مغلطه بطور روزانه استفاده می کنند. این مغلطه ھنگامی رخ می دھد که گوینده بجای آوردن شواهد منطقی و علمی به عواطف و احساسات فرد متوسل شود.
گروه های مختلف اپوزوسیون اعم از افراد شناخته شده و فعالین گمنام، باید چون اعضای یک خانواده گِرد آمده و مخالفت ها و دشمنی های گذشته را به دست فراموشی بسپارند و تمامی توان و انرژی شان را نه برای دشمنی و بر علیه یکدیگر گفتن و نوشتن، که برای به زیر کشیدن رژِیم اسلامی و سید علی خامنه ای، به کار ببندند.
آرتور شوپنهاور در باب غرور ملی می گوید: " مبتذل ترین نوع غرور، غرور ملی است زیرا کسی که به ملیت خود افتخار می‌کند در خود کیفیت با ارزشی برای افتخار ندارد وگرنه به چیزی متوسل نمی‌شد که با هزاران هزار نفر در آن مشترک است." آیا به راستی شوپنهاور حقیقت را بیان نمی کند؟
سالی که گذشت سال سختی برای ایرانیان بود؛ سال تلخی برای جوانانی که به دلیل مخالفت شان با حکومت، زندانی و شکنجه شده و بالای دار کشیده شدند؛ سال غم باری برای خانواده هایی که عزیز از دست دادند و مزدوران ولایت، جگر گوشگان شان را به دلایل واهی و غیر منطقی از ایشان جدا کرده و روانه سینه قبرستان ها نمودند.
تاریخ غم انگیز کشورمان نشان می دهد که چگونه دولت انگلیس سالیان متمادی بر صنعت نفت ایران سایه افکنده بود و بیشتر درآمد های ایران را به یغما می برد. در این میان، خائنان و مزدوران داخلی چون شیخ خزئل و فدائیان اسلام نیز به همکاری با دولت بیگانگان پرداخته و از هیچ خیانتی فروگزار نمی کردند.
در جوامع اسلامی کمترین فعالیت سودمندی از جانب شهروندان به چشم نمی خورد، بیشتر کشورهای اسلامی تنها مصرف کننده می باشند و توانایی تولید مواد مورد نیاز جامعه خویش را ندارند. اسلام مردمان را از حرکت و تلاش برای پیشرفت و داشتن زندگی هایی بهتر باز می دارد و مسلمانان فقط به بهشت موهوم الله مدینه راضی اند.
در صورت رأی گیری برای انتخاب رژیم آینده ایران، امکان اینکه مردمان مذهبی که هنوز در دنیایی پوشیده از خرافات زندگی می کنند دست به انتخاب رژیمی زنند که قوانین اسلامی بر آن حاکم باشد، بسیار زیاد است. بدون شک آن رخداد تلخ، یکی از بزرگترین و بی رحمانه ترین تراژدی های تاریخ ایران زمین خواهد بود.
اصلاح طلب نیستم چرا که اصلاح طلبی را نقطه مقابل آزادی خواهی می دانم و بر این باورم که یک انسان با شرف هیچگاه بر سر جان و مال و ناموس و دارایی هم میهنانش سر میز معامله نمی نشیند و با دیکتاتور هم سخن نشده و حاضر نیست به هستی هم وطنان خود برای پیشبرد اهداف حزب سیاسی اش چوب حراج بزند.
