آیا جای تأسف و اندوه نیست؟ جای خود سوزی، خود خوری، و خودکشی نیست که ما این چنین به ذلت و خواری کشیده شده ایم؟. تونس هم دیکتاتور خود را بیرون راند، مصر هم به انقلاب رسید، ولی ما در طلسم خرافات ولایت وقیح همچنان گرفتاریم.

ما در هفته گذشته شاهد خیزش مردمی در تونس بودیم که به دنبال آن زین‌العابدین بن علی دیکتاتور تونس از سکوی قدرت به پایین کشیده شد. به دنبال آن، مردم مصر به غیرت آمدند و از ۷ روز پیش تا کنون، خیابان های قاهره و دیگر شهرهای مصر را در اشغال خود در آوردند، تا حسنی مبارک دیکتاتور خودکامه را ازقدرت سرنگون سازند.

روش دیکتاتورها که منطق ندارند، در همه جهان یکی است. به جای آن که در برخورد با خیزش و تظاهرات مردم، با نمایندگان آنان به گفتگو بنشینند، و به خواسته هایشان رسیدگی کنند، بلادرنگ سرباز، قشون، تانک و زره پوش وارد خیابان ها کرده، و آن ها را در برابر مردم قرار می دهند، و با پرواز موشک در بالای سر مردم، آنان را می ترسانند، و از نفس کشیدن باز می دارند.
این در حالی است که سرباز و تانک و زره پوش، وظیفه دارد تا به دفاع از مرزهای کشور پردازد، و در بیرون از شهرها اقامت داشته باشد.

تا آن جا که از رسانه های عمومی شنیده و در آن ها دیده می شود، درتظاهرات مصر تا کنون نزدیک به ۱۷۰ نفر کشته، و بیش از چهار هزار نفر زخمی شده اند.
در این خیزش مردمی و تظاهرات ۷ روزه، چند نکته زیبا و جالب دیده می شود که شوربختانه در خیزش مردم ما وجود نداشته است:
۱- از روز نخست تظاهرات، مردم اعلام کردند، حالا که بیرون آمدند، تا زمانی که دیکتاتور را بیرون نکنند، به خانه های خود باز نخواهند گشت.
ما هرگز فراموش نمی کنیم در روزهایی که بیش از سه میلیون مردم ایران به خیابان آمده بودند، آقایان موسوی و کروبی آب سرد بر روی مردم پاشیدند، و در پایان روز، مردم را به خانه هایشان فرستادند.
زمانی که رژیم در نهایت ضعف و عقب نشینی بود، آن فرصت گرانبها و طلایی با ندانم کاری این دو بزرگوار، از دست رفت. از همین جا، آغاز پایان انقلاب ایران بود، که به وسیله شال سبز رنگ آقای میر حسین در هم پیچیده شد.

صحنه دیگری از تظاهرات مردم در حالی که پیکر یکی از کشته ها را از روی دست می برند.

۲- رژیم مصر با زیرکی تمام، شب های گذشته نیروی انتظامی را از خیابان های فرعی بیرون کشید، و بدون محافظ گذاشت. رژیم از این کار، دو هدف داشت؛ نخست، مأموران خود را از خطر درگیر شدن با مردم در کوچه پس کوچه ها، و حمله بدانان، بر حذر داشت. دیگر این که؛ در خیابان های غیر اصلی که بدون محافظ مانده بود، اوباشان، و دزدان فرصت یابند تا به خانه و کسب مردم حمله کنند، و اموال آنان را غارت نمایند. در چنین شرایطی، مردم به ناچار، دست به دامن رژیم خواهند شد تا با گماردن پلیس و نگهبان هایی، از اموال آنان محافظت نماید.
مردم مصر که این خطر را در پیش می دیدند، در هر کوی و برزنی، از میان خودشان نگهبان و محافظانی انتخاب کردند، تا نقشه رژیم دیکتاتور را خنثی سازند.

۳- درمصر هنگامی که ارتش به تظاهرات مردم یورش می آورد، و عده ای را مورد ضرب و شتم قرار می داد، مردم به دفاع از خود برخواستند، و با سربازان مهاجم درگیر می شدند. حتی توانستند شماری از خودروهای آنان را به آتش کشند، و تانک هایی را ازکار بیاندازند، و واژگون سازند. واما، در خیزش چند میلیونی مردم ما، بنا به دستور آقای موسوی مردم هرلحظه و در هرجا مورد حمله مزدوران رژیم واقع می شدند، ولی اجازه و جرأت دفاع از خود را نداشتند. تا آن جا که خورویی ۲نفر را زیرگرفت، و به راه خود ادامه دارد.
بی تردید، در برابر ملت بره و برده که صدایی از گلویش بیرون نمی آید، رفتار رژیم مرگبار ولایت وقیح قابل توجیح است، و اگر غیر از آن بود، می بایست در شگفت ماند.

رژیم مصر تانک ها را به خیابان آورد و در برابر مردم قرار داد، مردم هم بیکار ننشسته آن ها را به آتش کشیدند.

فتیله انقلاب که در تونس روشن شد، در مصر شعله ور گردید، و تا کنون به خرطوم پایتخت سودان، یمن، الجزیره، و سوریه سرایت نموده، و پیش بینی می شود که به کشورهای عربی دیگر مانند قطر، و لیبی نیز کشیده خواهد شد.

ایران که با انقلاب مشروطه، و ملی کردن صنعت نفت، پیشگام هر کشور دیگری در خاورمیانه بود، و مصر با الهام از مبارزه سیاسی ایران با دولت انگلیس برای ملی کردن نفت، به ملی کردن کانال سوعز پرداخت، اکنون باید دنباله رو مصر و کشورهای دیگرخاورمیانه در مبارزه با دیکتاتوری و رسیدن به آزادی باشد.