به یاد می آوریم روزهایی که ما بایکدیگر می گفتیم ایران، وهمه با هم هم صدا فریاد می زدیم؛ ایران، ایران، پاینده باد وطنمان.
شاید در آن روزهای زیبا و به یادماندنی ما خبر نداشتیم از کودتایی کثیف که در پس آن فریاد ها، و در دل و فکر عدّه ای کوته فکر و دلال بیگانه پرست در حال شکل گرفتن بود. دشمنان ایرانی ایرانی نما، که فراموش کرده اند اصل و نسب خویش را، آنان که هم از اسب ا فتاده اند و هم از اصل، نقشه ی شومی را در سر می پروراندند برای خرد کردن ایران و له کردن مردمان با شرفش.
کرد، لر، بلوچ، ترک، فارس، و دیگر انسان های باشرف و باوجدان، با اتحاد با یکدیگر برای یک پارچگی ایران به گرد هم آمدند..
اندک روشن فکرانی آن زمان به ما پند دادند که چشمتان را لحظه ای از میهن خود بر ندارید که گرگان تشنه ی به خون ایرانیان در کمین نشسته اند. ما آن را جدی نگرفتیم و سینه سپر کردیم و گفتیم که این خیال خام را با خود به گور خواهند برد. ما از یاد برده ایم که این نامردان و مزدوران، همچون آتش زیر خاکسترند و منتظر یک فرصتند تا فریاد مخالفانشان را در نطفه خفه کنند. ما دل خوش کرده بودیم به اتّحادمان، دل بسته بودیم به محبتی که میان ما ایرانیان وجود دارد، ما خوشبین بودیم و این اشتباه ما بود.
در هنگام انتخابات سال ۸۸ آن ها نیز با ما یکپارچه سبز بودند، ولی درونشان سیاه بود و فکر مخدوششان درگیر این بود که چگونه به ما ضربه بزنند.
پس از انتخابات و اتّفاقاتی که در کشور رخ داد، همه دانستیم که ایران شیر تو شیر شد و اوضاع مناسب گشت برای یک مشت بی شرف که بیایند و دم از جدایی بزنند و خواستار استقلال باشند.
همبستگی میلیونی مردم ازهرنژاد، وهرگروه، مشت کوبیدن به دهان هرزه های هرجایی جداطلب است.
آن ها جرأت پیدا کردند که فارس ها را ظالم بدانند، کوروش بزرگ را زنا زاده بخوانند، و ایران را زندانی برای قومیت ها تصور کنند.
آن ها آن چنان بی حیا شده اند که در تهران و در ورزشگاه آزادی به ناموس فارس ها ناسزا می گویند و در تبریز به علی دایی، دشنام می دهند و کریم باقری را خائن به آذربایجان بر شمارند.
مگر این ها از نسل همان باقر خان و ستّار خان نیستند؟. مگر ما ایرانی ها، فارس، لر، بلوچ، کرد، آذری، و قشقایی و… در کنار هم، و شانه به شانه ی یکدیگر سختی های موجود را تحمّل نکرده و نمی کنیم؟. مگر گرانی و زندان و بی کاری و اعتیاد و فساد و فحشا و بی پولی و گرفتاری و بد بختی برای همه ی ما نبوده است؟.
دهها هزار جوان در جنگ با عراق به خون کشیده شدند؟. یعنی همه ی آن ها فارس بودند؟. یا آذری؟، یا کرد؟، نه نه نه…آذری و تهرانی و اصفهانی و رشتی و بلوچ و کردستانی با هم تفنگ به دوش گرفتند و کنار یکدیگر سینه ی دشمن را نشانه رفتند و دست در دست یکدیگر به نام ایران و به پاس ایرانی در خون غلطیدند. کجای ایران از مردانگی کرد ها سخن نمی گویند؟. چه کسی از مهمان نوازی آذریان عزیزمان نشنیده است؟.
آیا کسی وجود دارد که از خاکی بودن و ساده زیستی سیستانیان گرانمایه امان چیزی به گوشش نخورده باشد؟. هموطنان، ایران،بدون این قومیت ها معنایی ندارد و این قومیت ها نیز بی ایران پوچ و بی محتوایند. بیایید دست در دست یکدیگر دهیم و تخم محبت را دوباره در دل یکدیگر بکاریم و ترک و لر و کرد و فارس و بلوچ همه با هم به پا خیزیم برای ساختن دوباره ی ایران. برای آزاد بودن و رهایی از چنگال این ستمگران ما همه باید یکدل و یکصدا با هم باشیم.
به کوری چشم آن هایی که نمی توانند ببینند و چند حرکت زشت و کوچک را جنبش آزادی خواهی سرخ می نامند و سنگ آتاتورک اجنبی را به سینه می زنند ما بار دیگر با یکدیگر پیمان می بندیم که تا آزادی ایران از پا ننشینیم و عهد می کنیم که همانند سابق همه ی ما هموطنیم و از یک آب و خاک و صمیمانه به یکدیگر عشق می ورزیم و قول می دهیم که هیچ کس نتواند این اتّحاد و دوستی و محبت بی آلایش را از ما بگیرد.
اکنون بار دیگر باید گفت، و فریاد کشید؛ پاینده باد وطن عزیزمان و زنده باد ایرانی با غیرت و متعصّب. منتظر شنیدن فریاد زنده باد از شما هموطنان هستم. به امید روزی که همه با هم بار دیگر کنار یکدیگر و در خاک میهن عزیز تر از جانمان سرود زیبای ملی ایران را بخوانیم. در پایان، دست یکایک شما هموطنان ارجمند و فرهیخته ام را با احترام می بوسم.
