در یک جامعه پیشرفته، در هر مسئله سیاسی، اقتصادی، و فرهنگی، بیشترین مردم در هر شرایط باهم اتحاد، همآهنگی دارند. چنانچه نیازی به اعتراض و برخاستن باشد، همگی شرکت می کنند. رژیم های چنین جوامعی، به دلیل نارضایتی عمومی و روبرو شدن با جمعیت زیاد، به خود اجازه نمی دهند کسی را دستگیر کنند، به محاکمه کشند.
تونس و مصر انقلاب کردند، آتش انقلاب به الجزیره، سودان، و سوریه کشیده شد، قطر، و لیبی در آستانه انقلابند، ولی ما با الهام از شال سبز میرحسین، در کنار چاه امام زمان هم چنان به چرت زدن مشغولیم.
گویا چشمان ولی وقیح کور، و گوش هایش کر شده تا خرد شدن و به هم پاشیدن دیکتاتورهایی مانند پینوشه، صدام، آپارتایت آفریقای جنوبی، زین العابدین بن علی را بیند و بشنود.
در تونس انقلاب شد، و دیکتاتور فرار کرد. واما در ایران؛ پس از ۱۰۴ سال پشت سر گذاشتن دیکتاتوری و خودکامگی، ما همچنان درون تار وبند هیولای اسلام دست و پا می زنیم.
هموطنم، بیا و از همین الان فکر کنیم که جنبش رهبر و پیشوا ندارد و در دل و جانمان روی سمبل ها و بت ها را خط بزنیم و بیاندیشیم که هر ایرانی وطن پرست، یک رهبر است.
