دولت های باختری، برای چپاول ثروت مردم کشورهای خاورمیانه، با دیکتاتورها کنار می آمدند، و ظلم و ستم بی رویه آنان را در مورد مردمشان نادیده می گرفتند. در این جا تونی بلر که ادعای پشتیبانی از طبقه کارگر می کرد، با قذافی جنایتکار این چنین برخورد صمیمانه دارد. به اصطلاح؛ « مرگ حق است، برای همسایه ».
سردم داران کشورهای باختری به جای آن که باملتی، و یا نمایندگان پارلمان آن ملت در نشست و گفتگو باشند، همیشه ترجیح داده اندبا یک یا چند دیکتاتور کنار آیند. این راه همیشه برای آنان ساده تر، و برای گاوبندی و چپاول بیشتر، با صرفه تر بوده است.
آن چنان که مثال زیبای فارسی؛ « کدخدا را ببین و ده را بچاپ»، گویای این حقیقت است.
روابط سیاسی و تجاری دولت های اروپا را با رژیم اسلامی ایران، و سودجویی و غارتگری آنها را نیز در این سه دهه دیدیم. دیدیم که کشتار پی در پی، و سرکوب بی رحمانه رژیم از مردم بیگناه کاملاً از چشم آن دولت ها پنهان ماند، و احساس همدردی و پشتیبانی به جا و تأثیر پذیری، از خود نشان ندادند. تنها مشکل آنان، ساختن بمب اتمی از سوی رژیم، و تهدید مناطق نفتی، و دولت وابسته اسرائیل بدانان بوده است.
رژیم های باختری، با خشن ترین و دیکتاتورترین رژیم های خاورمیانه اگر توانستند، تا کنون کنار آمده اند و سرمایه های ملی آنان را غارت کردند. نمونه آن، عربستان است که باوجود بزرگترین جنایت و بی دادگری رژیم آن، همواره مورد حمایت و پشتیبانی دولت های باختری بوده است.
پرزیدنت ریگان، از یک سوی، محرمانه به رژیم اسلامی اسلحه فروخت، و پول آن را برای سرکوبی مبارزان نیکاراگوآ پرداخت، ولی چون نتوانست سرهنگ قذافی را به یوغ و زیر فرمان خود در آورد، کاخ او را بمباران کرد، و گویا یکی از فرزندان او را کشت.
تاریخ گذشته کشور ما نیز گویای این واقعیت است که ملت ایران هرگز تا کنون، به حساب نیامده، و مردم در حقیقت رعیت و یا گوسفندانی بوده اند که به یک چوپان، و یا چماقدار نیاز داشتند، تا برسر آنان بکوبد، و برایشان خط و نشان کشد.
مردم ایران، همیشه دو نوع بردگی را با جان پذیرفنتد، و تا به امروز همچنان بر دوش و شانه های خود، آنها را تحمل می کنند: بردگی شاهان، و بردگی دکان داران دین.
ملک عبدالله دیکتاتوری است که خون مردم عربستان را در شیشه کرده است. به تازگی که مردم عربستان مانند مصر، تونس، و لیبی به پا خاستند تا رژیم دیکتاتوری را سرنگون کنند. ملک عبدالله اعلام کرد، هرگونه تظاهرات برخلاف شریعه است، و مردم تظاهر کننده، مجازات می شوند. مجازات در شریعه سر بریدن محکوم با شمشیر است در میدان شهر. این آقای دیکتاتور نیرون نظامی هم برای حمایت هم دیکتاتور خود به بحرین گسیل داشته است.
ما در مقاله های گذشته به درازا به این دو نوع بردگی و خفت و خواری پرداختیم، و نیازی دیگر به باز گویی آن نمی بینیم. در این جا تنها به رویدادهای کنونی می پردازیم.
آقای اوباما، در حالی که خود را مردمی، و طرفدار گروه محروم در جامعه می دانست، و بر همین اساس توانست بر دیگر خواستاران پست ریاست جمهوری پیروز شود،
نخست تلاش کرد و بر آن شد تا بارژیم بی رویه و غیر منطقی ایران به کنار آید. در این تلاش یک طرفه و غیر مردمی، جای پای ایران نماها و مزدورانی چون تریتا پارسی، و هوشنگ امی احمدی که دور و بر کاخ سپید پرسه می زنند، و موس موس می کنند تا آمریکا را وادار به صلح و شناسایی رژیم کشتارگر ایران کنند، در همه جا دیده می شود.
خیزش مردمی ایران در ۲۲ ماه گذشته، و انقلاب های ناگهانی و پیاپی کشورهای گوناگون خاورمیانه، رشته سیاست کهنه و دیرین رژیم های باختری را از هم پاره کرد، و سیاست برون مرزی آنان را یک شبه ۱۸۰ درجه چرخاند.
این رژیم ها، از خروش مردم این را آموختند که از این پس نمی توان به توان و قدرت رژیم های دیکتاتور وابسته بود. اکنون زمانی فرا رسیده است، که این ملت ها و مردم هستند که باید به بازی گرفته شوند.
این جاست که آقای اوباما، در سخنرانی خود به مناسبت فرا رسیدن خجسته نوروز باستانی، و سال نوین ایرانی، شادباش های خود را همراه با پشتیبانی و حمایت از جوانان برومند ایران، اعلام می دارد.
از آن جا که ما طرفدار و پشتیبان آوازیم، نه آواز خوان، این پشتیبانی را به فال نیک می گیریم، و می بینیم اکنون سیاست جهانی همراه، و پشتیبان انقلاب و رستاخیز جوانان ایران است.
پرزیدنت اوباما، علیرغم وسوسه و تشویق وابستگان رژیم، اکنون جانب مردم را گرفت، و ضمن پیشکش شادباش های نوروز، حمایت بی دریغ خود را از جوانان سلحشور ایران، ابراز داست.
همان گونه که می دانیم انقلاب، یک حرکت و خیزش همگانی و آنی است. خواسته ها و خشم مردم، مانند انبوهی از چوب، هیزم، و بوته هاست که آرام، آرام با گرم شدن، به آتش بدل شده، شعله و شراره های آن، چنان فضا را می گیرد که می تواند جهانی را به کام خود کشد، و بسوزاند.
رستاخیز مردمی تونس، با خود سوزی یک دست فروش به نام محمد بوعزیزی سال پیش، در ۱۷ دسامبر۲۰۱۰، آغاز شد، و تماس مردم به ویژه جوانان تونس را از راه اینترنت به دنبال داشت، و آتش فروزان آن به کشورهای دیگر خاورمیانه سرایت نمود.
محمد بوعزیزی، جوان دست فروش تونسی که به اعتراض علیه ظلم و ستم رژیم، با بنزین، خود را به آتش کشید، و فتیله انقلاب تونس را روشن ساخت. این جرقه ای بود که مردم را به خیابان ها کشاند، و دولت را غافلگیر کرد. آنگاه، مردم به تظاهرات و همبستگی خود آن چنان ادامه دادند تارژیم سقوط کرد.
رستاخیز مردمی ایران هنگامی می تواند سودمند و اثربخش باشد که نخست، ناگهانی و بدون از پیش گفتن، و پیش آگاهی دادن بوده، تا رژیم غافلگیر شده، و نتواند هرگونه پیشگیری کند.
دیگر این که خیزش باید با شرکت همگان از هرگروه و قشری، انجام شود، و مردم به دستور و خواسته کسی میدان مبارزه را ترک نکنند، تا به نتیجه رسند. بهترین، مبارزه را مصری ها با پشتکار مداوم، از خود نشان دادند، و ما باید از آنان یاد بگیریم.
مورد دیگر این که، قانون اساسی آینده ایران، ویا پیش نویس آن، باید پاسخگوی حقوق سیاسی و اجتماعی دیگر باوران، و قومیت های گروهی، و همانند دیگر ایرانیان پیش بینی شده، و اجرای آن را تضمین کند.
از آن جا که رژیم ایران بسیار خونخوار و بی گذشت است، پیش بینی می شود که سرانجام، انقلاب ما همانند مردم لیبی با رویارویی و مبارزه مستقیم با رژیم، و مزدوران وابسته بدان به درازا کشید.
