هر گروه سیاسی ایرانی، هزار تا عیب و ایراد دارد! اما اگر بتوان همین گروه های پر عیب سیاسی ولی معتقد به دمکراسی را کنار هم نشاند، عیب یکدیگر را می پوشانند..!
این یک واقعیت است، علی رغم اینکه کمی بیش از یکصد سال از جنبش آزادی خواهی و مشروطه ایران می گذرد، اما به دلیل نبودن آموزش و پرورش منسجم، و از طرفی به دلیل سالها خفقان، هیچ حزب سیاسی ایرانی، اجازه فعالیت معمولی نیافته است.
کشورهای اروپایی با گوناگونی نژاد، زبان، آداب، رسوم، تاریخ و دگرگونی های بسیار، توانستند با هم کنار آمده و به گرد هم آیند تا از نیرو، تجربه، سیاست، و پیشرفت یکدیگر همگی بهره بگیرند. ولی ما ایرانیان، با داشتن تقریباَ یک زبان، آداب و رسوم، تاریخ و گذشته مشترک، آن چنان تکرو وفراری از یکدیگریم که آخوند فرو مایه توانست بدون هیچ دانش و با هیچ نیرویی بر ما سوار شود و از ما بیگاری کشد.
هدف و برنامه یک حزب چیست؟
مثلا در اروپا، بسیاری از احزاب، شاخه جوانان دارند و نوجوانان از زمانی که قادر به فهمیدن پاره ای از مسایل سیاسی هستند، در کمپ ها و اجلاس مختلف احزاب شرکت می کنند. از طرفی از همان کودکی با مسایلی چون دموکراسی آشنا می شوند. از همه مهمتر، از کودکی به آنها یاد می دهند که در برخورد با دیگران مدارا پیشه کنند و با مفهومی به نام «روا داری» از همان کودکی آشنا می گردند.
این گروه تظاهر کنندگان ازحزب دست راستی انگلیس هستند که به دنبال کسترش نیروی خود و به دست آوردن طرفداران بیشتری هستند.
بنا به این دلایل ذکر شده، احزاب سیاسی ایران، هیچگاه نتوانسته اند از میان جوانان و یا نوجوانان، نیروهای سیاسی جذب کنند و در نتیجه چون شمع ذره ذره آب شده اند.نمی توان منکر این شد، این یک واقعیت آزار دهنده است که ما نیروهای سیاسی که آموزش دیده باشند، با مفاهیم دمکراسی به خوبی آشنا باشند و مکاتب سیاسی را به خوبی بشناسند، بسیار کم داریم.
به عنوان مثال، جبهه ملی، یکی از قدیمی ترین تشکل های سیاسی ایران است، اگر نگاهی به آنها بیاندازیم، با تعجب می بینم که هنوز یک سخنگو ندارند، در هر کشور اروپایی، چند نفر آنها زندگی می کنند و خود را جبهه ملی شاخه آن کشور می دانند، در همان حال، فاقد تشکل و ارتباطات و یا ساختار مشخص با جبهه ملی داخل کشور هستند. البته که بر این بزرگان حرجی نیست، رژیم اسلامی تمامی ساختار این تشکل را نابود کرده است و اندکی از این بزرگان، بر جا مانده اند.
این فرتور یک حزب سیاسی در بلغارستان است. مردم بنا به باورهای سیاسی خود در گروههایی بنام حزب سیاسی به دور هم جمع می شوند تا به خواسته های مشترکشان دست یابند
ایراد به همه احزاب و گروه های سیاسی وارد است:
واقعیت آزاردهنده دیگر این است که همه گروه های سیاسی ایران، هر کدام یک عیب و ایراد اساسی دارند، از جبهه ملی گرفته تا حزب مشروطه و یا جمهوری خواهان ایرانی.
علت آن نیز همانطوری که در بالا گفته شد، نبود یک ساختار مشخص در میان گروه های سیایس است.
در نتیجه هر گروه سیاسی که نگاه کنیم ایرادی در آن می یابیم. هیچ گاه بین احزاب مختلف بحث رسمی و مناظره در نگرفته که آنها مجبور به اصلاح ایراد های خود شوند. هیچ گاه انتخاباتی نبوده که آنها به صندوق رای و بهبود کار خود فکر کنند!. در نتیجه، باید ایراد و اشکال را در وجود همه گروه های سیاسی ایران پذیرفت.
راه حل چیست؟!
می توان با هر گروه و یا حزب سیاسی متحد شد، هر عیب و ایرادی نیز که داشته باشد، اهمیتی ندارد، فقط تا زمانی که یک گروه سیاسی، حاضر است اجازه دهد دیگران نیز گزینه خود را بر روی میز بگذارند، تا زمانی که به اصول مشخص دموکراسی، یعنی حق رای مردم پایبند است، می توان با او برای ایجاد یک تشکل سیاسی ملی، متحد شد.
این ویدیو دیدگاههای شورای ملی ایران را بنام “منشور شورا” را تشریح می کند.
حضور گروه های سیاسی مختلف، عیب و ایراد دیگران را تصحیح می کند و اجازه نمی دهند یک گروه سیاسی خاص، اگر در زمینه ای یک ایراد و اشکال دارد، آن اشکالش وارد کل شورا شود. باید چشم خود را باز کنیم، ما هیچ گروه سیاسی نداریم که بدون عیب و ایرادی باشد! تنها راه نجات ما، ایجاد یک شورای ملی، از میان همین گرو های پر عیب و ایراد است…!
