به گمان نگارنده یکی از بزرگترین معضلات اجتماعی و مشکلات موجود بر سر راه آزادی، دموکراسی و سکولاریسم در ایران، عقب ماندگی فکری و فرهنگ ارتجاعی موجود در روستاهای ایران زمین است. روستاییان کم سواد و ناآگاه که قشر عظیمی از جمعیت ایرانیان را تشکیل می دهند، مانعی بزرگ بر سر رسیدن به آزادی می باشند.
گرانی سال هاست در ایران بیداد می کند و ولی فقیه تازه چند روز پیش به تورم موحود اعتراف کردند؛ بنازم به شعور این آخوند ۵ تومانی مسجد لولاگر، این رهبر خردمند، فرستاده خدای آسمان هفتم بر زمین که با وجود میلیاردها دلار و یورو ذخیره فردی خود در بانک های خارجی، به آسانی و یک شبه متوجه گرانی سرسام آور شدند.
خبر نزدیک بودن یک حمله نظامی به ایران، از سوی یک مقام بلند پایه روسیه مانند سرژی لاوارف وزیر برون مرزی آن کشور، قابل تأمل و اندیشیدن است. ی تردید، روسها چنین خبری را تا به صحت آن اطمینان نداشته باشند از سوی یک مقام برجسته سیاسی پخش نمی کنند و بنا به مثالی: «تا نباشد چیزیکی، مردم نگویند چیزها».
هاشمی رفسنجانی از نامه دست نوشتی که به خمینی داده و در آن ۷ پرسش نموده، سخن می گوید. نامه ای که طی آن از خمینی خواسته شده بود در مورد رابطه ایران با آمریکا تصمیم بگیرد. البته، این نامه چه درست و چه غلط، هیچگونه ضامن اجرایی ندارد چرا که خمینی مرده است و وارث او کسیست که حتی نمی خواهد نام او را بشنود.
کودکان کار با دنیای کودکان غریبه اند؛ از لذت ها و شادی ها و بازی های دوران کودکی محروم گشته و تا چشم باز نموده اند، خود را در لا به لای جمعیت سنگدل آدم بزرگ ها پیدا کرده اند و برای فروختن یک بسته آدامس، هر روز چندین متر در پس هم میهنان شان، می دوند. بی دفاع ترین قشر جامعه، کودکان بینوای کار هستند.
همدلی و یکرنگی برای رسیدن به یک هدف مشترک، تنها راه رسیدن به آزادی و رهایی از چنگال حکومت اسلامی است؛ چنانچه چون حالا و تمام سال های گذشته، مردمان ایران زمین با یکدیگر همدل و همصدا نبوده و به جای دوستی و مهربانی، تُخم کینه و نفاق بکارند؛ هیچ راهی برای خلاصی از شر وجود این رژیم نکبت بار وجود ندارد.
یادواره فارسی می گوید: آنکس که بر ما نریده بود/ کلاغ … دریده بود. بدبختی ما به کجا رسیده که رژیم دیکتاتور مردم آزار که اجازه نفس کشیدن را به کسی نمی دهد، و مملکت را بدان درجه ورشکستگی و بی آبرویی رسانده است، از امارات؛ یک شبه کشور نوپا و تازه به دوران رسیده، هواپیمای بوئینگ، آنهم دست چندم می خرد.
دوازده فروردین یقیناً روز جهل و نادانی و خردباختگی ملتی است که سند بدبختی و حکم اعدام خود را امضاء کرده است. اگر که می بینیم اعدام هایی همه روزه در شهرهای ایران صورت می گیرد، بی تردید دستور اعدام آنان به وسیله خود ملت در ۱۲ فروردین بیش از سه دهه پیش به امضاء رسیده است.
