از آنجایی که نیروهای سپاه پاسدارن و بسیج نه برای دفاع از مملکت و مردمانش در برابر حمله خارجی که برای سرکوب مردم و شورش های مردمی و همچنین مقابله با ارتش ملی ایران چنانچه روزی به فکر کودتای دیگری بیافتد، تریبت شده و آموزش دیده اند، در میدانِ جنگ حرفی برای گفتن نداشتند و با شکست های پیاپی مواجه شدند.
به یاد داشته باشیم که حتی همان نظام پادشاهی پارلمانی نیز، نظامی دمکراتیک است. به هر حال نمی توان منکر این شد که پادشاهی پارلمانی نیز، طرفدارانی دارد، آیا نادیده گرفتن آنها، خود نقض دموکراسی محسوب نمی شود؟
نکته اینجاست که هر دو دسته نیز همواره دَم از اتحاد و برای به زیر کشیدن حکومت آخوندی می زنند و بر این باورند که باید از تمام نیروهای اپوزوسیون در راستای ضربه زدن به حکومت لرزان و از هم پاشیده سید علی استفاده کرده و سپس در فردای ایران آزاد سرنوشت مردم و آینده ایران را از طریق صندوق های رأی مشخص نماید.
چنانچه ملت ایران بخواهد به اینگونه زندگی خفت بار زیر سایه ولایت فقیه ادامه دهد و با این همه فشار و مصیبتی که بر او وارد شده تکانی به خود ندهد و اعتراضی نکند؛ باید منتظر حضور نظامیان خارجی برای دست کم چندین سال در مملکت خود باشند و به بی ارزش خوانده شدن و کاپیتولاسیون نیز عادت نمایند.
