پاسپورت ایرانی و دردسرهای آن!
ایرانی باشی هر نقطه از جهان به صورتی به تو نگاه می کنند . در کشورهای پیشرفته می توان نگاههای تردید آمیز غربیها را درباره ایرانیان دید! نوعی ترس و تحقیر درباره ملیت ایرانی بوجود آمده است. مردم کشورهای مختلف ، نگاههای منفی متفاوتی نسبت به ملیت ایرانی دارند. این نگاههای منفی جامعه جهانی بازخورد فرهنگ نادرست ایرانیان است که بخصوص در ۳۷ سال آشوب اسلامی پدیدار گشته!
با جمهوری اسلامی ایرانی بودن افتخاری ندارد ، فحاشی به کشورهای جهان در طول چند دهه گذشته و بارها قطع رابطه با جهان ، تحریم المپیک ، گروگانگیری به عنوانهای مختلف ، فحاشی به کشورهای همسایه و تحقیر ادیان و اقلیتها … اینها تنها گوشه ای از افتخارات رشد فرهنگ و هنر ایرانی پس از انقلاب است. جامعه امروز ایران گرفتار خود بزرگ بینی است. این خود بزرگ بینی را می توان در ایرانیان مسافر کشورهای مختلف دید که با دیدن کشورهای دیگر دچار از خود باختگی و نوعی تهی شدگی می شوند. اما چرا ؟ چرا و چگونه ایرانیان به اینجا رسیدند که در برابر کشورهایی که تاریخی باندازه عمر یک انسان هم ندارند ، تحقیر شده و خود را می بازند؟
در کشورهای عربی و مالزی هم به ایرانیان به دیده تحقیر می نگرند و ایرانیان را بعنوان قاچاقچی مواد مخدر می شناسند که پر بیراه هم نیست!
ایرانی باشی هر نقطه از جهان به صورتی به تو نگاه می کنند . در کشورهای پیشرفته می توان نگاههای تردید آمیز غربیها را درباره ایرانیان دید! نوعی ترس و تحقیر درباره ملیت ایرانی بوجود آمده است. مردم کشورهای مختلف ، نگاههای منفی متفاوتی نسبت به ملیت ایرانی دارند. این نگاههای منفی جامعه جهانی بازخورد فرهنگ نادرست ایرانیان است که بخصوص در ۳۷ سال آشوب اسلامی پدیدار گشته!
آموزش غرور و تبلیغات دروغین
غرور و افتخار ملی آن است که برای پیشرفت وطن تلاش نماییم و از کجی و کاستی و بیهودگی بپرهیزیم. غرور ملی آن است که با ادب و فرهنگ خود جهانیان را شگفت زده کنیم و انسانیت را مبنای ملیت خود قرار دهیم، چیزی که در دهه های گذشته هرگز انجام نشده است.
چه در آموزشگاه و دانشگاه و چه در تلویزیون و رادیو ، می توان آموزش فرهنگ نادرست خودستایی و بی توجهی به پیشرفت فرهنگ و ادب رادید. در کشوری که رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی اش از واژه زشت “حرام لقمه ” در تلویزیون ملی استفاده می نماید، تردیدی نیست که چیزی از ادب و فرهنگ باقی نمانده است !
رادیو را از بوق سحر که باز کنیم ، یا ناله و زوزه دعاست و یا مجری خوش زبانی مانند شهریاری و صفدری (زنده یاد) در حال گفتن این جملاتند :
« سلام به ملت ایران! ای بهترین مردم جهان. ای ایران بزرگ ! ای سرزمین آباد و ای بهترین جای دنیا ! سلام به همه شما که شاد ترین و سرزنده ترین مردم جهانید! سلام به ایرانیان پر امید با فرهنگ و صبح همه شما بخیر ! »
رادیو را از بوق سحر که باز کنیم ، یا ناله و زوزه دعاست و یا مجری خوش زبانی مانند شهریاری و صفدری (زنده یاد) در حال گفتن این جملاتند :
« سلام به ملت ایران! ای بهترین مردم جهان. ای ایران بزرگ ! ای سرزمین آباد و ای بهترین جای دنیا ! سلام به همه شما که شاد ترین و سرزنده ترین مردم جهانید! سلام به ایرانیان پر امید با فرهنگ و صبح همه شما بخیر ! »
یعنی از همان صبح تا شب از خودستایی دروغین و فرهنگ بالا و بهترین بودن ایشان می شنویم. در گوشه گوشه می شنویم که ایرانیها بهره هوشی بالایی دارند و بهترین دین هم اسلام و مذهب دوازدهی است! پس ما تافته جدا بافته ایم و بهترین از هر لحاظیم!
اما به آمار که نگاه کنیم بیشتر کشورهای آسیایی و اروپایی از لحاظ بهره هوشی بالاتر از ایرانند و ایران حتی از عراق هم پایین تر است! این است نمونه دروغهایی که به عوام گفته شده است و ایشان هم بدون پرسش این تبلیغات دروغین را باور کرده اند!
اما به آمار که نگاه کنیم ، میزان بزهکاری و خشونت در جامعه ایران بسیار بالاتر از آن است که بخواهیم لقب “با فرهنگ ” را به خود دهیم.
یک مسأله ساده مانند احترام به حقوق راهنمایی و رانندگی که لازمه امنیت همه سرنشینان خودروهاست ، در ایران حل نشدنی می نماید و تنها با نگاه به بی نظمی ایرانیان در رانندگی می توان به فرهنگ بزرگ و غنی ایشان پی برد!
فراری شدن مردم از وطن
زمانی که مردم نا امید شدند از اینکه بتوانند کشور ر ا عوض کنند و وطنی با آینده روشن بسازند ، سیل مهاجرت آغاز شد. این سیل مهاجرت تا امروز ادامه دارد و ایرانیان نا امید از وطن حاضرند در کشورهای دیگر به ظرف شویی و جاروکشی بپردازند ولی در وطن نباشند! چرا؟ ایراد کار از چیست؟ چه چیز مردم ایران را از وطن فراری داده است. طبیعی است که علت العلل همه ی این مشکلات فرهنگی رژیم اسلامی است. سیل مهاجران ایرانی به اروپا و استرالیا از همین روی است که از آغاز انقلاب به امروز ادامه دارد. گروههای مختلف جامعه ایران از نخبگان تا ثروتمندان گرفته و هر رده و گروهی از مردم را می توان یافت که در تکاپوی فرار از ایرانند! گویی که ایران هنوز دستخوش جنگ است!
سالانه صدها پناهجوی ایرانی ، جان خود و فرزندانشان را به خطر می اندازند تا بتوانند برای آینده ای آزاد و بدون « ولی فقیه » به کشوری جدید مهاجرت کنند. این است آن وعده های خمینی برای سعادت ملت ایران!
البته جنگ و ناامنی “فرهنگی” در جامعه ایران وجود دارد. این جنگ میان فرهنگ غنی گذشتگان است با فرهنگ دزدی و چپاول رژیم اسلامی. طبقه متوسط ایران بدو گروه عمده شکاف پیدا کرده است : گروهی که با استفاده از سیستم فاسد جمهوری اسلامی و تن دادن به چند دروغ و خیانت ، می خواهند پیشرفت نمایند و گروهی که پایبند به فرهنگ و ادب و علم هستند و در برابر قدرتمندان رژیم تاب تحمل را از کف داده اند و فرار از ایران را بر قرار ترجیح داده اند. آزادی و انسانیت همان چیزی است که در ایران یافت نمی شود و یک تصادف ساده تا هر مشکل دیگری می تواند شما را به جایی برساند که از ایرانی بودن خود پشیمان شوید!
این است داستان فرار از ایران !
اینگونه است که برخی ملی پوشان که بعنوان نماینده ایران به کشورهای مختلف می روند ، هر از گاهی باز نمی گردند و تقاضای پناهندگی می دهند. دولتهایی مانند کره شمالی و سوریه هم دچار پناهندگی ورزشکاران بوده اند و برای بازگشت ورزشکاران « خانواده » ایشان را گروگان نگه می دارند تا ورزشکار جرأت پناهندگی نکند!
محسن حاجی پور کشتی گیر با استعداد و آینده دار ایران در سفر کاروان کشتی ایران به امریکا ، در لس آنجلس ماند و بازنگشته است. خبرها نشان از فشار مقامات حراستی و اطلاعاتی در بازگشت وی به ایران دارد و امیدواریم فشاری بر خانواده و بستگان وی برای بازگشت اجباری اش وارد نشده باشد. او در مصاحبه آخرش اعلام کرده که قصد پناهندگی ندارد و فقط برای دیدار از بستگانش در امریکا مانده است ، اما می دانیم که مدیریت ورزش شدیداً نگران آبروی نداشته ایران و پناهندگی احتمالی حاجی پور است. گروگان نگه داشتن خانواده حاجی پور می تواند یکی از دلایل مصاحبه اخیرش باشد که در فضای اطلاعاتی و مسموم ایران امری طبیعی و عادی است!
مقامات مختلف وزارت ورزش سعی در بازگرداندن آبرومندانه حاجی پور دارند و اینگونه عنوان کرده اند که حاجی پور در امریکا آینده ای ندارد! اما پرسش ساده این است که مگر در ایران آینده ای دارد؟ ایرانی بودن در رژیم ضد بشری جمهوری اسلامی آینده است؟
مقامات مختلف وزارت ورزش سعی در بازگرداندن آبرومندانه حاجی پور دارند و اینگونه عنوان کرده اند که حاجی پور در امریکا آینده ای ندارد! اما پرسش ساده این است که مگر در ایران آینده ای دارد؟
روزانه دهها نخبه علمی و هنری ایران ، قید وطن را می زنند و با تحمل سختی بسیار سعی در مهاجرت دارند و این خود نشانه آن است که ایران فضایی سرشار از نا امیدی و آینده تاریک برای نخبگان جوان دارد!
