پیش گفتار:

فرودگاهها عموماً در کشورهای گوناگون جهان مکان هائی  هستند که مردم بامسرت و خوشحالی از آنجا سفر رؤیائی خود را آغاز می کنند. در فرودگاهها لبخند و تبسم بر چهره همگان دیده می شود. پاسخ ها عمومن مثبت، همکاری زیاد، و هر فرد در نهایت دوستی و مهربانی راهنمای دیگران است.

به ویژه پایانه‏ های پروازهای خارجی در هرکشور به لحاظ اینکه اولین اثر (First Impact) را برروی میهمانان و گردشگران خارجی می‏گذارد، اهمیت به سزایی برای کشورها دارند، از کارمندان و کارکنانی راشامل می شوند که در نهایت تبحر و کار آزمودگی، بسیار مهربان و دلسوزند .از این روی، در دنیا مرسوم است ترمینال پروازهای خارجی را آنچنان جذاب و دلپسند درست می‏کنند تا آئینه ای تمام نما از فرهنگ، مدیریت کامل، توان بالای گردشگری و  نکات انسانی و میهمان نوازی کشور برای توریست‏ها باشد.

این به اصطلاح فرودگاه امام خمینی است. عکس در وسط روز هنگامی گرفته شده که هیچگونه پروازی در کار نبوده وگرنه از نیمه شب تا ده بامداد این فرودگاه مانند یک کاروانسرای به هم ریخته و پرآشوب و در حقیقت محشر خر است.

 فرودگاه یا میدان بارفروشان؟!

فرودگاه امام خمینی را می توان به همه چیزی چون: “میدان بار فروشان”، “جنگل بی انتها”، کاروانسرای عهد عتیق، و یا “محشر خر”  تشبیه نمود. بیگمان این به اصطلاح فرودگاه، بدترین، بی نظم ترین، بی برنامه ترین، و پر هرج و مرج ترین فرودگاهی است که نمی توان مانند آن را در هیچ کشور جهان یافت. به درستی می توان گفت  که از دیدگاه یک بیگانه این فرودگاه یک جنگل پر هرج و مرج و از دیدگاه یک ایرانی نگران کننده، غم انگیز، و موجب شرم و تأسف است.

 فرودگاه امام خمینی از روز نخست تا کنون به دلیل نارسائی ها، کمبودها، رفتار زشت و ناهنجار مأمورین و متصدیان، و دهها نکته دیگر همواره مورد انتقاد مسافرین و بازدید کنندگان ایرانی و خارجی بوده ، و هرگز کسی پاسخ گوی این رفتارهای توهین آمیز و کمبودها و اشتباهات فاحش مسئولین نسبت به وظایفشان نبوده است .

از آنجا که مسوولان  مسئولیت ناشناس کشور و نمایندگان مجلس بی تفاوت معمولا در فرودگاه‏ها  از قسمت‏های VIP عبور می‏کنند و از نزدیک در جریان نحوه برخورد ماموران با مردم قرار نمی گیرند، از همه کجروی ها در این فرودگاه ناآگاه و دور می مانند و یا اگر هم شکایت و گلایه ای به دستشان رسد، “شتر دیدی ندیدی”، از یک گوش می شنوند و از گوش دیگر بیرون می کنند.

تنها سالن کوچک با ازدهام مردم و بی تفاوتی یا رفتار ناپسند و زشت مأمورین آش شله قلمکاری است که آخوند برای مردم ایران پخته. فراموش نکنیم که آخوند اهل عمل نیست بلکه اهل حرف است.

گلایه یک مسافر:

مسافری که پس از دیدار ده روزه از ایران در حال بازگشت به اتریش بود آنچنان از دست مأموران و سردرگمی فرودگاه امام خمینی کلافه بود که دادش به آسمان می رسید. او می گفت: در هنگام ورود به فرودگاه، مأمورین گمرک مانند نکیر و منکر در شب اول قبر از من بازخواست و بازجوئی می کردند. آنان برای کالائی که من نداشتم و با اندک وسائل شخصی مسافرت می کردم، چنان به دست و پای من پیچیدند و مرا سین جین کردند که از مسافرت به ایران و وجود خودم بیزار و متنفر شدم.

با فرودگاه امام بیشترآشنا شوید:

الف-برنامه ریزی ساخت فرودگاه

برای ارتباط با کشورهای آسیائی و اروپائی و همگام بافرودگاههای بین المللی در سال ۱۳۵۴ کار ساخت فرودگاهی به نام آریامهر توسط شرکت‌های آمریکایی و ایرانی آغاز شد. شرکت آمریکایی عهده‌دار معماری پروژه، شرکت TAMS نام داشت که قصد تکمیل فرودگاه را تا سال ۱۳۶۲ با بودجه ۱ میلیارد دلار داشت که با وقوع انقلاب اسلامی در ایران ، این طرح متوقف ماند تا این که در سال ۷۴ ساخت آن از سر گرفته شد و در سال ۸۳ ، فاز یک فرودگاه ، آن هم به طور ناقص افتتاح شد.

گرفتن عکس در هنگام سکوت و بدون مسافر بودن فرودگاه چیزی را نشان نمی دهد. ایکاش فیلمی از ساعات شلوغی این فرودگاه گرفته می شد که چگونه ناگهان دهها پرواز به زمین می نشیند و در همان زمان دهها هواپیما از زمین بلند می شود!. و چگونه مردم سرگردان و دستپاچه توی هم لوول میخورند.

ب- وضعیت کنونی فرودگاه

نخستین و تنها ترمینال فعال فرودگاه امام خمینی، ترمینال ۱ است که سالیانه مجموعاً ۶٫۵ میلیون مسافر و ۱۲۰٬۰۰۰ تُن بار از این فرودگاه جابه‌جا می‌شود. در سال ۲۰۱۵ میلادی بیش از ۷ میلیون مسافر از این ترمینال جابه‌جا شده‌اند و گویا در سال ۲۰۱۶ این رقم به ۸ میلیون مسافر رسیده است.

با توجه به این که برنامه ریزی و آغآز کار این فرودگاه در دوران رژیم گذشته انجام شده، چرا و به چه دلیل ناگهان نام آن از آریامهر به خمینی تغییر یافته است؟. آیا این بدین معنی نیست که ما دسترنج و زحمات دیگران را دزدیده و به نام خود ثبت می کنیم؟!. هرچند نام خمینی براستی برازنده این خر تو خر است! فرودگاه خرکی در اقتصاد مال خر!

پ- فرودگاه دبی

 فرودگاه دبی که پیش از انقلاب کذائی اسلامی وجود خارجی نداشت، دارای ۳ پایانه (ترمینال) است که گنجایش مجموعاً ۷۵ میلیون مسافر در سال را دارد.
پایانهٔ ۳ این فرودگاه، دومین سازهٔ بزرگ جهان از نظر مساحت و بزرگترین پایانهٔ فرودگاه در جهان است.^[۱۲]بر پایهٔ اطلاعات ژانویهٔ ۲۰۱۵ میلادی، هر هفته بیش از ۸٫۰۰۰ پرواز توسط۱۴۰ شرکت هواپیمایی به بیش ۲۷۰ مقصد جهان در ۶ قاره انجام می‌شد.

همچنین پیش بینی می شود که در سال ۲۰۲۰ شمار مسافران  فرودگاه دبی که بیشتر خارجی بوده ارز وارد کشور می کنند، به رقم ۹۸ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر می رسد. این رقم در سال گذشته میلادی۴۷ میلیون  و ۵۰۰ هزار نفر بود. حجم جابه جایی کالا نیز در سال ۲۰۲۰ به بیش از چهار میلیون تن می رسد.
فرودگاه دوم دبی به نام فرودگاه آل مکتوم  به عنوان بزرگترین فرودگاه جهان در آغاز راه اندای، گویا از ظرفیت پذیرش سالیانه ۱۶۰ میلیون مسافر برخوردار بوده است.

ت- مقایسه میان فرودگاه امام و فرودگاه دبی

موضوع تاسف بار دیگر این که کل مسافرانی که سالیانی پیش  از فرودگاه های سراسر کشور جابجا شده اند ،  ۴۲ میلیون نفر بوده است در حالی که در همان مقطع زمانی ، تنها فرودگاه دوبی ، بیش از ۴۷ میلیون نفر را جابجا کرده است.

باتوجه به این که اکثر مسافران جابجا شده در فرودگاه های ایران ، شهروندان ایرانی بوده، و لذا هیچگونه ارز  خارجی  داخل کشور نمی شود.، در حالی که  می توان گفت همه مسافران جابجا شده از فرودگاه دوبی را اتباع خارجی تشکیل می دهند در نتیجه این فرودگاه به چاه نفتی دائمی و بزرگترین منبع درآمد برای امارات متحده عربی و مشخصاً امارت دوبی تبدیل شده است.

فرودگاه منظم با استاندارد بالای بین المللی دبی که پیش از انقلاب اسلامی وجود خارجی نداشته و هم اکنون یکی از چند فرودگاه شماره یک جهان شمرده می شود.

ث-نتایج نکبت بار رژیم اسلامی

با توجه به این که در آغاز انقلاب اسلامی ویرانگر ۱۳۵۷ فرودگاهی به نام فرودگاه دبی وجود نداشته و هم اکنون فرودگاه ناقص و سراپا عیب امام در برابر آن پشیزی ارزش ندارد و مانند پشه ای در برابر پیل است، باید به این نکته توجه نمود که رژیم اسلامی چگونه و تاچه اندازه در تخریب و عقب راندن کشورمان از صحنه جهانی دخالت داشته است.

ج- نارسائی ها در فرودگاه امام خمینی

نابه سامانہ و نا رسائی در این فرودگاه ناقص و سراپا اشکال بسیار زیاد و ناگفتنی است. در این جا به چند نمونه آن اشاره می شود:

۱- رفتار بد مأمورین

شماری از کارفرمایان و مأمورین فرودگاه ترشروی، و بسیار بی ادب و بی نزاکتند که بنا به گفته ای با صد من عسل نیز نمی توان آنان را خورد و یا بنا به گفته مسافری که به اتریش باز می گشت مانند نکیر و منکر شب اول قبر از مسافر درمانده و بیگناه بازجائی می کنند. عده ای از آنان در کار خود تجربه و آگاهی ندارند و اظهارات آنان بی دلیل و بی محتوا و دور از حقیقت است. مسافرین خارجی نیز از برخوردهای بی منطق و ناموزون مأمورین کلام سردر گمند و پس از سرگردانی زیاد با خاطره ای تلخ فرودگاه را ترک می کنند.

سالن بزرگ با استاندارد بسیار عالی دبی که ستاره درخشانی در میان کویر خود نمائی می کند.

 ۲-ارتباط فرودگاه با تهران و شهرهای دیگر

 هنگامی که این فرودگاه طرح ریزی شده کسی به فکر دوری و امکان دسترسی مسافرین به شهر و دیار آنان نبوده است. در حقیقت فرودگاه در بیابانی دور از هر آبادی و کمترین دسترسی به شهرهای بزرگ ساخته شده که کمترین پاسخ گوی خواسته های مسافرین نیست.

 ۳-سرویس های فرودگاه

برای چنین فرودگاه که  رفت و آمدهای بین المللی را بر عهده گرفته است کمترین پیش بینی رفت و امد مسافرین از شهرهای مجاور به فرودگاه و از فرودگاه به شهرهای محل اقامت آنان نشده. نه خط آهن، نه سرویس اتوبوس رانی منظم، نه مترو، و نه تا کسی رانی امن و منظم. شماری تاکسی به نام فرودگاه بدون استاندارد بین المللی و یکسان به طور دلخواه و خواسته فرد راننده به روشهای متفاوت مسافران را خسته و  درمانده و با دریافت بهای بسیار زیاد به مقصد می رسانند. نا همآهنگی و تفاوت بسیار در اخلاق و رفتار رانندگان این تاکسی ها موضوع داستان هائی است که از دل پردرد مسافرین بیرون می آید.

فرودگاه منظم و عظیم هیترو لندن که گوی سبقت را از همه فرودگاههای طراز اول جهان ربوده است.

۴- برنامه ریزی نادرست پروازها

بیگمان برنامه ریزی نشستن هواپیماها در فرودگاه و همچنین پرواز آنان بسیار بسیار نادرست و ناگفتنی است. تصور فرمایید در ساعاتی پس از نیمه شب سیل مسافرین از شهرهای گوناگون به این فرودگاه که گنجایش کمی دارد و بسیار ناقص است آنهم با وسائل ارتباط شخصی و تاکسی های نامنظم و بدون هراستاندارد بین المللی سرازیر می شود. در همین زمان شمار زیادی از پروازهای خارجی به زمین می نشیند و سیل مسافرین تازه وارد در سالن کوچک و کم ظرفیت فرودگاه  را اشغال می کند. همهمه و سردرگمی مسافرین عازم به حرکت و مسافرین تازه از راه رسیده بسیار ناگفتنی است.

این گروه مسافرین تازه رسیده در دل نیمه شب و خواب آلود ناچارند که با سرویس حمل و نقل بسیار ناقص فرودگاه به هر عنوان شده به شهر و دیار خود بازگردند. مردم آزاری و ایجاد مزاحمت برای هردو گروه مسافر در ساعاتی پس از نیمه شب ناگفتنی است و انسان را به یاد اعدامی هائی می آورد که در دل نیمه شب مأمورین آنان را از خواب بیدار کرده به پای چوبه دار می برند.

آنهائی که کودک و نوزادی همراه دارند و یا افراد پیر و از کار افتاده در این مسافرت کذائی در حین ورود یا خروج از ایران دچار سختی و رنج ناگفتنی اند که کسی را از میزان این نابه سامانی و ظلم بیشمار آگاهی نیست.

چ- مصیبتی برای مسافرین ترانزیت و نبود اتوبوس

مسافرینی که باید با پرواز دیگری از فرودگاه امام به شهرستان های گوناگون روند و یا از شهرستان ها به فرودگاه امام بیایند دچار مصیبت و بلائی خواهند شد که وصف ناپذیر است. زیرا تنها فرودگاه داخلی تهران با جمعیتی برابر ۱۴ میلیون مهرآباد است.  شمار هواپیماها و ساعات پرواز میان تهران و دهها شهرستان های ایران محدود، کم، ناقص و پاسخگوی جعمیت عظیمی که میان تهران پایتخت و شهرستان ها زیاد ایران در حال امد و شدند نیست و با دشواری و نارضائی همگان صورت می گیرد.

حال تصور فرمایید که مسافرین شهرستان ها روانه فرودگاه امام برای سفر بیرون از کشور و یا مسافرین بازگشت از کشورهای دیگر عازم شهرهای خود چگونه در عذاب و اذیت و آزارند که به مقصدهای خود برسند. سرویس درستی چون سرویس اتوبوس رانی منظم، مترو، و تاکسی رانی امن و شناخته شده ، آنهم در دل نیمه شب، میان فرودگاه امام و فرودگاه مهرآباد وجود ندارد. بنابراین، مسافرین به ویژه آنانی که کودک و یا نوزادی همراه دارند، یا با بار هستند و پیران و بیماران بسیار بسیار در زجر و شکنجه اند و با خاطراتی تلخ و غم انگیز سفر پر از درد و رنج خود را به پایان می رسانند.

ه-نارسائی تنها فرودگاه داخلی تهران

تهران شهر بسیار بسیار بزرگی با جمعیتی حدود ۱۲-۱۴ میلیون می باشد. این جمعیت برابر  وحتی بیشتر از کل جمعیت شماری از کشورهای اروپائی مانند بلژیک، پرتقال، یونان و استرالیا و نیوزیلند است.بنابراین، شمار مسافرین در حال رفت و آمد میان تهران و شهرهای گوناگون ایران بسیار زیاد و از گنجایش یک و یا دو فرودگاه خارج است. تهران نیز مانند شهر های بزرگ جهان باید در سه سوی شرق، غرب، و جنوب فرودههای مستقلی داشته باشد که هرکدام بخشی از  کشور را بپوشاند و نیازهای رفت و آمد آن ناحیه را برطرف نماید.

خ- تصحیح برنامه ریزی پروازها

اگر کمترین دلسوزی و رضایت مردم مورد توجه رژیم اسلامی بود، می بایست که ترتیبی اتخاد کند تا پروزها و نشست هواپیماها هم زمان نبوده و در سراسر روز و ابتدای شب پراکنده و گسترده شود. به چه دلیل نیاز بدان است که پروازهای خارجی همگی میان ۴ تا ۷ بامداد انجام شود؟.آیا اشکالی داشت که پروازهای خارجی از اوایل بامداد تا ساعاتی پس از نیمه روز به طور گسترده صورت پذیرد؟. آیا دولت ایران در این مورد قدرت تصمیم گیری ندارد؟.

این وضع نا آشفته و درهم در هیچ کجای جهان دیده نمی شود و فرودگاه امام به عنوان بی نظم ترین و بد برنامه ریزی شده یک سرویس حمل و نقل شنخته شده است. نشست پروازها آنهم هم زمان در دل نیمه شب در نهایت بی توجهی به کشش و گنجایش فرودگاه و آرامش و آسایش مسافرین است. ساعات ورود هواپیماها نیز باید از همگامی بیرون آمده و به طُر گسترده در ساعاتی متفاوت ازیکدیگر انجام شود. تازمانی که این اشکال بزرگ برطرف نگردد، نه تنها فرودگاه ناقص و بی کیفیت امام پسخ گوی نیاز کشور نیست، بلکه هر کدام از فرودگاههای  بزرگ جهان نیز اگر به جای فرودگاه امام بود نمی توانست این برنامه ریزی غلط و نادرست که در کمال بی عقلی و اندیشیدن درست شده پاسخ گو باشد.

د-نقل و انتقال مسافرین از فرودگاه به هواپیما یا برعکس

زشت ترین و ناهنجار ترین کاری که  بیشتر در فرودگاههای ایران انجام می شود بردن مسافرین به هواپیما و یا آوردن آنان از هواپیما به درون سالن ترمینال است. آنچنان که مسافران را مانند گوسفند بسیار فشرده و در هم در اتوبوسهائی که سوای چند جای نشستن جائی برای افراد پیر، زنان باردار، و خانواده های با کودک و شیرخواره نیست. این روش نا به هنجار انتقال مسافرین از عقب افتاده ترین روشی است که بیش از ۷۰ سال پیش در شمار کمی از کشورهای جهان دیده می شد.

فرودگاه کم نظیر و بی مانند سنگاپور که گویا در جهان از نقطه نظر زیبائی، گنجایس  مسافر و حجم بار، سهولت و آسایش برای مسافرین و امداد رسانی رتبه اول را به خود گرفته است.

ذ-خاطره تلخ یک مسافر

به تازگی نامه ای از یک مسافر که ازبلژیک برای دیدن بستگان خود در کرمان به ایران  سفر کرده به دست ما رسیده که در آن از شلوغی و بی نظمی فرودگاه امام و سردرگمی مأمورین و  س ج کردن بی مورد و بی منطق آنان راز دل کرده و آنگاه مسافرت خود را از فرودگاه به شهر تهران به منزل یکی از بستگانش را درد آورترین خاطرات زندگی خود بیان نموده است. این مسافر می گوید که باپرداخت مبلغ ۱۰۰ هزار تومان که پول زیادی است سوار تا کسی می شود.

از آنجا که راننده خسته و خواب آلود بوده در مسیر حرکت ناگهان به خواب می رود و در یک لحظه با سرعت زیاد به پشت  اتوموبیل دیگر  برخورد می کند. نتیجه این که این مسافر با همستر و کودک خود که در ردیف پشت نشسته بودند به شدت و با ضربه بسیار سنگین به جلو پرتاب می شوند.

خوشبختانه به کودک آسیبی نمی رسد ولیکن زن و شوهر هردو از ناحیه زانو به دلیل برخورد  با مانع بزرگ فلزی به شدت مجروح و خون آلود می شوند. این خانواده با وجود آسیب دیدن به دلیل سفر کوتاه خود جرم و اشتباه بزرگ راننده بی مسئول را نادیده گرفته و هم اکنون پس از مدتها بازگشت به بلژیک همچنان دارای درد و رنج راه رفتن می باشند. آیا این سرویس های غیر انسانی و ناقص تف سربالائی نیست که بر روی پیشانی زمام داران جمهوری اسلامی می نشیند که پس از ۳۷ سال به جای پیشرفت و آبادانی و مدیریت کشور آن را به قهقرا برده اند؟!.

از انچه گفته شد:

در سال ۱۳۵۴ کار ساخت فرودگاهی به نام آریامهر توسط شرکت‌های آمریکایی و ایرانی آغاز شد. به دلیل انقلاب ننگین اسلامی کار فرودگاه تا سال ۱۳۷۴ متوقف ماند آنگاه بدون هیچ دلیل و بسیار ناعادلانه نام آن فرودگاه امام خمینی تغییر یافت. زمانی که برنامه ساخت این فرودگاه آغاز شد، دوبی تنها یک واحه بی آب و علفی بود که در آن کمتر آبادانی و  رفت و آمدی وجود داشت. ولیکن از برکت نحوست و بد یمنی رژیم اسلامی پس از ۳۷ سال تخریب و ویرانی و پس رفت کشور اکنون دبی کشوری آباد، سربلند، ثروتمند و شاهراه بین المللی است و پس از چاههای نفت بزرگترین درآمدهای ارزی از راه مسافرت میلیونی اتباع خارجی  برای کشور خود کسب می کند.

همچنین پیش بینی می شود که در سال ۲۰۲۰ شمار مسافران فرودگاه دبی که بیشتر خارجی بوده ارز وارد کشور می کنند، به رقم ۹۸ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر می رسد. این رقم در سال گذشته میلادی۴۷ میلیون  و ۵۰۰ هزار نفر بود. حجم جابه جایی کالا نیز در سال ۲۰۲۰ به بیش ازچهار میلیون تن می رسد.
فرودگاه دوم دبی به نام فرودگاه آل مکتوم  به عنوان بزرگترین فرودگاه جهان گویا در آغاز راه اندازی، از ظرفیت پذیرش سالیانه ۱۶۰ میلیون مسافر برخوردار بوده است.

نکته پایانی:

در حالی که کشور ما حتی نتوانسته پاسخ گوی ۸۰ میلیون جمعیت خود باشد.  هم میهنان ما هم اکنون برای جا به جا شدن و سفر از یک شهر به شهر دیگر بر پشت و روی هم مانند کرم لول میخورند و ملای مشهدی با جسارت و گستاخی به مردم توصیه می کند تا جمعیت ایران را به ۲۵۰ میلیون رسانند و هرچه بیشتر گدا و درمانده و عاجز و متوسل به قبر مردگان تازی تحویل اجتماع دهند.
در شرایطی که مسافرت هم میهنان ما در هرنقطه کشور و یا به خارج از ایران با مشقت و دشواری و رنج و گداز و هزینه بسیار زیاد انجام می گیرد، مزدوران رژیم اسلامی با وقاحت و بی شرمی و در نهایت گستاخی با هواپیماهای چند نفره اختصاصی مسافرت کرده و در فرودگاهها از راههای ویژه (VIP) سفر و بازگشت خود را دنبال می کرده، از همه چیز و همه کس بی خبر میمانند.