سالهاست که مداخله مکرر پلیس و عوامل بسیج و لباس شخصی ها بنام گشت ارشاددر حریم خصوصی مردم و آزار واذیت سازمان یافته زنان به بهانه مبارزه با بدحجابی و گسترش فرهنگ "عفاف و حجاب"، به یکی از وظایف اصلی پلیس و عوامل حکومتی در سطح شهر تبدیل شده و هر از گاهی هم منجر به بروز واکنش هایی از سوی مردم می شود.
هر پژوهشگری برای بررسی علمی خود به آمار دقیق و قابل استناد نیاز دارد که میوه این پژوهشها در راه پیشرفت جامعه و اقتصاد استفاده دارد. آمار می تواند بسان عصب پیکره درد را به مغز برساند. اگر آمار بدرستی اعلام نشود مانند بیماری است که داروی بی حسّی زده است و متوجه بیماری خطرناک خود نیست.
از چند ماه پیش تا کنون هیاهو و سر و صدای زایش کاترین همسر ویلیام گوش مردم انگلیس را کر کرده است. رسانه ها به بزرگترین درآمد و فروش فوق العاده گفتار و نوشتار پوچ و بی ارزش خود دست می یابند، آنان از کاهی کوهی می سازند، و از یک زایمان معمولی که هزاران نمونه آن در جهان دیده می شود، افسانه ها می سازند.
چندی پیش خانم هیلا صدیقی در برگه فیسبوک خود نوشتاری را درج کرده بود و در آن از ناسزاگویی های برخی (که در پی پشتیبانی خانم صدیقی از شرکت مردم در انتخابات امسال و دست کم به گونه نامستقیم رای دادن به حسن روحانی رخ داده بود) گلایه داشت. ولی برخی اندیشه ها و واکنش های ایشان بحث برانگیز و مایه شگفتی است.
در خبر آمده است که آقای محمد نوریزاد بر پای کودک بهایی که پدر و مادرش اسیر دیوان ولایت فقیهند، بوسه زده. این بوسیدن، بی تردید نهایت انسانیت، بزرگواری، و آزاد منشی آقای نوریزاد است. این حادثه سرشار از محبت، نشانگر آنست که این نویسنده عواطف انسانی خود را فدای معتقدات و باورهای دینی خود نکرده است.
تا پیش از زایش اسلام در ایران امپراتوری توانمند ساسانیان پا به پای امپراتوری روم در حال پیشروی بود. بنابراین توازنی بین شرق و غرب برقرار بود. ولی پس از یورش مسلمانان متجاوز به کشور های خاورمیانه و سرنگونی فرمانروایی ساسانی، این توازن از میان رفت و همین خود مایه فزونی توان غرب و تسلط آنان بر ما شد.
به تازگی آقای حسن روحانی نماینده برگزیده ملای مشهدی با توصیه سرآشپز خود آشی را برای بانوان ایران پخته که یک وجب روغن روی آنست. از این ببعد زنان خیالشان از پخت و پز راحت بوده زیرا می توانند از بام تاشام از آش نذری مقام ولایت نوش جان کرده، و در آشپزخانه و اتاق خواب به مأموریت های اسلامی خود پردازند.
آیا ما از مصریها کمتریم؟،چرا آنها پس از یک سال متوجه خطر اسلام حکومتی شدند ولی ما نشدیم؟. گرچه مردم ایران هم قدمتی همسنگ مصری ها دارند ولی مشکل ما ایرانیان آن که از هخامنشیان به بعد همیشه یک خدا را بالای سر پادشاه/ رهبر در متون تاریخی خود داشته ایم. همه جا شاه را سایه اهورا و یا الله دانسته ایم.
