عشق و دوستی، یا روابط انسانی
رابطه انسان ها بر اساس دوستی و محبت است. عشق و دلبستگی، یک ارتباط انسانی است. زندگی بدون این دلبستگی، بی روح، سرد، و خاموش است. یک جامعه پویا، و شکوفا، از انسان هایی تشکیل شده که سرتاپای وجودشان عشق و محبت به یکدیگر، و همچنین به تاریخ و فرهنگشان است. نخستین عشق و دوستی، میان یک دختر و پسر جوان است. این دلبستگی و دلدادگی به راستی چقدر زیبا، و باشکوه است.
خاطره و یادآوری این علاقه و دوستی می تواند نیرو بخش و چراغ روشنی در زندگی آینده هر دوجوان باشد. وقتی از یک گردهم آیی، به ویژه ارتباط دوستی میان دو جوان، پرتو برداری و در آلبوم ها نگاه داری می شود، این ثبت و نگارش می تواند سالیانی بعد یادآوری آن روزهای با شکوه باشد و بر مهر و دوستی میان آندو بیافزاید. تا آنجا که زنان و مردان، در سنین بالا، از بودن در کنار یکدیگر احساس دوستی و دلبستگی و آرامش زیاد می کنند، و دورشدن از هم برایشان بسی سخت و ناگوار است.
روابط اجتماعی و یا عشق به همدیگر
انسان به حکم غریزه اجتماعی آفریده شده و از تنهایی بیزار است. دید و بازدیدها، و یا شرکت در جایگاههایی مانند رستوران، کافه، پاب، که در کشورهای غربی در هرگوشه و کنار دیده می شود، بیانگر مهر و دوستی های میان مردم است. ایرانیان نیز در سراسر تاریخ این دوستی و عشق با همدیگر بودن را به خوبی نشان داده اند. جشن های گوناگون در سرتاسر سال، مانند نوروز و جشن بهار، سیزده فروردین جنگ سبزه زار، جشن های ماههای گوناگون سال مانند مهرگان، و یا جشن سده، همگی بیانگر شادی فراهم آوردن میان افراد جامعه است.
به همان اندازه که جشن و شادمانی بیشتر و بهتر برای انسان ها آرامش و شادی به جود می آورد، روزهای غم و اندوه می تواند توان و نیروی آدمی را کاهش داده و او را خسته و ناتوان سازد. از این روی، در تاریخ کهن ما روزی غم انگیز و به عنوان سوگواری و زانوی غم بغل کردن، نمی یابیم.
جشن های شادی و دلبستگی اجتماعی در غرب
در کشورهای باختری نیز به همین روش در درازای سال روزهای جشن و شادی و شادمی زیاد دارند و روز غم و سوگواری در تاریخشان به چشم نمی خورد. چنانکه در سرمای سخت و یخبندان زمستان، با چراغانی و دکورهای باشکوه، و برنامه های همگانی مانند پای کوبی، موزیک، برگزاری نمایش و نمایشگاه، و نشاندادن فیلم های جالب و شادی آور، تلخی و سختی زمستان را با خوشحالی و خاطره ای زیبا و فراموش نشدنی پشت سر می گذارند.
روزی شادی بخش بنام “روز والنتاین”
یکی از این روزهای شادی آفرین و عشق انسان ها بیکدیگر که در کشورهای باختری برپا شده، و رفته رفته در جهان همگانی می شود، “روز والنتاین” است که ۱۴ فوریه هرسال برای آن مردم به شادی و پایکوبی، می پردازند، و بای یکدیگر، دسته گل هایی همراه با کارت تبریک و شادمانی و هدیه هایی می فرستند. این روز زیبا و بیادماندنی که در زندگی انسان ها به ویژه جوانان اثرات معنوی و پیامدهای نیکی به دنبال دارد، در ایران نیزبا همه سختی ها، فرومایگی های رژیم، و یا بی سوادی و نا آگاهی خانواده ها، در گذشته به اجراء در آمده و خاطرات نیکی بر اندیشه و افکار برگزار کنندگان، به جای گذاشته است.
واکنش رژیم اسلامی به برگزاری روز والنتاین
از رژیمی که از آن سیاهی، تاریکی، اندوه و غم می بارد، و سرو کارش با مردگان و مرده شور خانه و پیکر گندیده تازیان است، چه انتظاری دارید؟!، خوشحالی، جشن، پوشش های زیبا و شادی آور؟!. در قاموس این رژیم که بر اساس دستورات قتل و غارتگری اسلام بنا شده، سوای خون ریزی، تجاوز، و به زانوی غم نشستن، امید دیگری نمی توان داشت.
شمار کشته شدگان، گورستان های گسترده گوشه و کنار هر شهر و ده، شمار بیشمار زندان های سرتاسر کشور، و بازهم شمار بی شمار شکنجه گران، متجاوزین به ناموس مردم، و یا تجاوز کنندگان به خانه و زندگی و حریم خانواده ها، همگی نشانگر آنست که در رژیم اسلامی رنگی سوای رنگ سیاه و آهنگی به جز فریاد شکنجه شدگان، و آنان که در بالای دار دست و پا می زنند، وجود ندارد.
روز والنتاین و یا روز مهر از کی و چگونه به وجود آمد؟.
حماسه های گوناگونی از پیدایش روز مهر و دوستی گفته شده که نوع بیشتر شناخته شده آن از این قرار است: گویند در سده سوم میلادی کلودیس دوم، امپراتور رم از ازدواج و زناشویی جوانان به دلیل آن که جوانان مجرد بهتر می توانند بجنگند، جلوگیری می کرد. در این میان، کشیشی به نام والنتاین که بعدها والنتاین مقدس نام گرفت، به مخالفت با تصمیم امپراتور، جوانان را تشویق به ازدواج می کرد.
از آن جا که اقدام کشیش در زناشویی جوانان به طور پنهانی ادامه یافت، بنا به دستور امپراتور، کشیش را دستگیر و اعدام کردند. از آن تاریخ تا کنون، روز ۱۴ فوریه را روز والنتاین، و یا روز مهر و دوستی اعلام داشتند. این روز، در شماری کشورهای اروپایی به ویژه فرانسه و انگلستان، آلمان، اسپانیا، همچنین در آمریکا، کانادا و مکزیک جشن گرفته می شود، و زنان مردان، به ویژه جوانان، کارت، دسته گل، و هدیه هایی به یکدیگر پیشکش می کنند.
واکنش اخوند مصری در باره “روز والنتاین”
هاظم شومن یکی از آخوندهای مصری در تاریخ ۶ فوریه ۲۰۱۲، در تلویزیون الرحمن مانند همه آخوندهای جنایتکار، به جوانان مصری حمله کرد و برگزاری جشن والنتاین به وسیله آنان را مانند موجب ناراحتی محمدابن عبدالله و شادی و خوشحالی یهودیان و مسیحی ها می داند. ببینید اسلام چگونه باهر شادی و خوشحالی انسانی مخالف و در ضدیت است.
ما باید با این ویروس خطرناک والنتاین مبارزه کنیم. باید درنظر بگیرید که حضرت محمد، یهودیان، و مسیحی هادر جلو شما ایستاده اند. حال، هرچه شما بیشتر جشن بگیرید و خوشحالی کنید، یهودیان و مسیحی ها خوشحال خواهند بود در حالی که پیامبر اسلام بیشتر ناراحت و افسرده می شود. هرچه شما بیشتر جشن بگیرید، یهود و نصارا خوشحالترند، در حالی که از چشمان محمدابن عبدالله بیشتر اشک جاری می شود. آیا شما می خواهید پیامبرتان را ناراحت و افسرده، و یهود و نصارا را خوشحال کنید؟!. و…..
جشن سپندارمذگان
سپندارمذگان جشن ایران کهن است. این جشن برای ستایش زمین و زن به وجود آمده. ستایش زمین به دلیل آن که زمین پناهگاه و تکیه همگان است و هرفردی را با هرشرایطی بر سطح خود می پذیرد. زنان نیز کانون مهر محبت بوده، و به وجود آورنده نسل های گوناگونند. جشن روز والنتاین که روز ۲۵ و یا ۲۶ بهمن هرسال برگزار می شود، دارای ۱۷۰۰ سال سابقه تاریخی است.
در جایی که جشن سپندارمذگان به دوهزار سال پیش از زایش مسیح یعنی ۴ هزار سال پیش بر می گرد و سالروز آن ۲۹ بهمن هرسال است. این جشن ملی ما که همان جشن دلدادگان و عاشقان، و احترام به مقام شامخ مادر و مادری است، کماکان در بسیاری انز نقطه های زردشتی نشین ایران مانند کرمان، یزد، ابیانه و تهران دور از چشم جنایتکاران و جلادان اسلام برگزار می شود. در هرحال، گرامی داشتن جشن روز والنتاین دلیلی نمی شود که ما از جشن ملی خود باز مانیم. بنابراین، هردو جشن از آنجا که شادی می آورند، و در ستایش بانوان و دختران کشورند، موجب خوشحالی و سرافرازی اند.
نکته پایانی
از گفتار این آخوند مصری که با گفته آخوندهای ما تفاوتی نمی کند، می توان به عمق فاجعه و اندیشه ناپاک و کثیف این سوداگران دین و زن ستیزی اسلام پی برد. بنابراین، جوانان میهن دوست ایران باید با هرواکنش ارتجاعی که در آن سیاهی، غم، و تاریکی دیده می شود چالش و مبارزه کنند.از این روی، باید روز والنتاین را که یک روز شادمانی همگانی است، مانند جشن های خودمان، هرچه بهتر و پر محتواتر برگزار کنند، که این روش، خود یک نوع مبارزه، و دهن کجی به رژیم جهل و جهالت اسلامی است.