این برگه مخصوص نوشته های خودم است، در این برگه تنها قانون پاک شدن پینگلیش است، گفتن هر سخن و دیدگاهی آزاد است.
از تصورات افسانه گونه و عامیانه ی پیشینیان درباره ی وجود موجودات مریخی بگذریم، در دهه ی گذشته این سیاره ی سرخ مرکز توجه بسیاری از دانشمندان بوده است. وجود آب در قطب های بهرام (مریخ)، وجود آبراه ها و ترکیب خاکی بهرام (مریخ) همه و همه نشان از دارا بودن شرایط حیات در دوره ی از عمر این سیاره را دارد.
آزادی بیان و ابراز عقیده به معنی آزادی بی مرز نیست و نباید آزادی های پایه ای دیگران را پایمال کند. سخنان ضد بشری، سخنانی که از فاشیسم یا نژادپرستی یا تبعیض قومی و دینی بر ضد انسان ها (نه باور آن انسانها بلکه خود انسانها) را تبلیغ می کند و سخنان توهین آمیز مستقیم به افراد در آزادی بیان جایی ندارند.
مسموم کردن سرچشمه، که در فارسی گاهی به غلط مسموم کردن چاه ترجمه شده است، مغالطه ای است که کسی ادعایی کند و برای جلوگیری از اعتراض دیگران، صفت مذمومی را به مخالفان آن مدعا نسبت دهد؛ به طوری که اگر کسی بخواهد اعتراض کند، گویا خود را مصداقی از مصادیق آن صفت مذموم دانسته است.
هنگامی که ما بیشترین باورمندان یک دیدگاه (یا محبوبیت آن دیدگاه) را دلیل بر درستی آن دیدگاه بدانیم و بخواهیم در گزاره منطقی از این اکثریت بهره ببریم، دچار مغلطه "توسل به اکثریت" شده ایم. حتی اگر این گزاره ها بر پایه آمار قابل اطمینان باشد.
یکی از پر کاربرد ترین مغلطه ها در دستگاه های پروپاگاندا، رسانه ها و اخبار است. شوربختانه وعاظ ادیان مختلف نیز از این مغلطه بطور روزانه استفاده می کنند. این مغلطه ھنگامی رخ می دھد که گوینده بجای آوردن شواهد منطقی و علمی به عواطف و احساسات فرد متوسل شود.
اگر پس از تغییر، مردم به یک شعور همگانی و همه گیر رسیده باشند که باید پس از ۱۰۰ سال مبارزه برای آزادی و دموکراسی بالاخره در کنار هم با تمام تفاوت ها بنشینند و ایرانی آزاد، سکولار و دموکرات بسازند، راه سختی است که تک تک کشورهای پیشرفته و رو به رشد رفته اند، پس محال نیست اما دشوار است.
یک کشور برای قوی شدن نیازمند دانستن شرایط منطقه ای و استفاده از مغزهای متفکر برای ریختن استراتژی درست جهانی می باشد. شاید بارها مَثَل جهانی فکر کن، منطقه ای اجرا کن تا کشوری نتیجه بگیری را شنیده باشید. این کاری است که کشورهای پیشرفته انجام می دهند و ما در تاریخ معاصر ایران از آن بی بهره بوده ایم.
سناریوی تجزیه ایران در دو حالت پیش می آید یکی بقای جمهوری اسلامی و ادامه ی مسیری که تاکنون پیش رفته اند و دیگری سقوط جمهوری اسلامی همراه با هرج و مرج و پیدا نکردن یک راهکار میانه و دموکراتیک و سکولار برای یکپارچه نگاه داشتن کشور.
