در شهر بغداد جوانان عراقی که مدل موهای غربی داشته و لباس های تنگ می پوشند، به دست گروه های مسلح مسلمان ربوده شده و به وحشتاک ترین شکل ممکن به قتل می رسند. به راستی تا به کی باید شاهد جنایات اسلام و مسلمین در حق بشریت بود و سکوت کرد؟ چندین انسان بیگناه دیگر باید قربانی قوانین وحشیانه اسلام شوند؟
اجتماع فرهنگ باخته و جامعه مردسالار که زن ستیزی قسمت بزرگی از هویتش را تشکیل می دهد، همواره مزاحم بانوان شده و به طور کلی رویای بانوان در رابطه با قدم نهادن در خیابان و آرامش یافتن برای ادامه کار روزانه شان را به کابوسی هولناک تبدیل می کند و بانوان بیشتر اوقات پشیمان و افسرده به خانه باز می گردند.
روشنفکر دینی وجود ندارد. باید از به اصطلاح روشنفکران دینی پرسید که اگر قدرت دست شما بود و انسان های وارسته ای چون گالیله، دکارت، اسپینوزا، بِیکن و... وجود نداشتند، دنیا امروز به چه شکل می بود؟. آیا شما متفکران دینی اجازه به آزادی رسیدن مردم در اروپا، و رهایی آنان از چنگال استبداد دینی را می دادید؟.
قتی جامعه ای در خرافات و ناآگاهی به سر می برد، قدرت درک و هضم پیش آمدها و حوادث را ندارد، نمی تواند مسائل و پیش آمدهای بین المللی را برای خود تجزیه و تحلیل و سبک سنگین کند. از این روی، از دیدگاه فرهنگی و آموزشی در سطح پایینی قرار دارد و آمادگی پیشرفت و جهش و رسیدن به سطح بالاتر را نخواهد داشت.
رابطه انسان ها بر اساس دوستی و محبت است. عشق و دلبستگی، یک ارتباط انسانی است. زندگی بدون این دلبستگی، بی روح، سرد، و خاموش است. یک جامعه پویا، و شکوفا، از انسان هایی تشکیل شده که سرتاپای وجودشان عشق و محبت به یکدیگر، و همچنین به تاریخ و فرهنگشان است.
اگر از اصلاح طلبانی چون ملا کدیور، گنجی، حسین حاج فرج دباغ، معصومه قمی، عبدالعلی بازرگان، آخوند اشکوری، میر حسین موسوی، و.. بپرسید: « شماها پیرو چه مکتب هستید، بی تردید همه آنان خواهند گفت؛ پیرو مکتب امام جعفر صادق». و قبله شماها کجاست: خواهند گفت؛« فلسطین و لبنان ».
کودک آزاری و زن ستیزی؛ دو سنت شرم آور و جدا نشدنی از قوانین شریعه اسلام است. همانگونه که زنان در اسلام پست و بی ارزش شم رده می شوند و دیه کامل یک زن مسلمان، برابر با بیضه چپ یک مرد مسلمان است؛ کودکان نیز در اسلام در وضعیت اسفباری قرار دارند و قانونی برای دفاع از حقوق انسانی آنان وجود ندارد.
در تاریخ صدر اسلام و بعد از آن، هیچگاه یکی از سران و بزرگان مسلمان نسبت به زن، جز شهوت و هوس و احساسات جنسی، حس دیگری نداشته است. در اسلام ناب محمدی، زنان به قدری پست و ناچیز شمرده شده اند که مردان مسلمان، بانوان را حتی لایق عشق ورزیدن نمی دانند؛ چرا که نگاه مردان مسلمان به هر زنی، نگاهی ابزاری است.
