اگر از نظر و دیدگاه شما، میهن پرستی و عشق به سرزمین مادری و تلاش برای حفظ و زنده نگاه داشتن فرهنگ اصیل ملی و هویت راستین ایرانی و کوشش برای جلوگیری از تخریب و تحریف تاریخ گهربار خانه و کاشانه اش، نژاد پرستی است، لطفن نام نگارنده را به عنوان نژادپرست ترین ایرانی، در لیست نژادپرستان خود ثبت کنید.
اسلام نه تنها ارزشی برای زنان قائل نشده، بلکه آنان را تا حد خدمتگار و حتی هرجایی پایین آورده است.خدمتی به زنان کرده و نه ارزشی بدان ها بخشیده است، دروغ های شاخدار آخوند همانند زنده به گور کردن زنان پیش از اسلام بازهم برای تحقیر مقام زن است، زنان در عربستان مانند خدیجه مقامی برابر با مردان داشتند.
چرا باید با مبتلایان به HIV به گونه ای رفتار شود که گویی آن ها تکه ای زباله اند؟،آیا نباید به جای برخورد غیر انسانی با جوانان مبتلا به بیماری ایدز که خود قربانیان سیستم غلط آموزشی و ضعف فرهنگی جامعه اند، با آخوند و بسیجی به آن شکل برخورد شود که آنان منزوی و شوند و نه جوانان بیمار درمانده کشورمان؟.
پدران و مادران ایرانی باید بیاموزند که به خواسته های فرزندان شان احترام گذاشته و اجازه دهند آنان علایق شخصی و استعداد های شان را دنبال کنند، والدین ایرانی باید یاد بگیرند که آن ها شانس زندگی کردن را داشته اند و اکنون نوبت فرزندان آنان است تا راه زندگی خود را بر اساس استعداد های شان انتخاب کنند.
این نگاه مسلمین به ظاهر ایرانی که به هر جنس مخالفی از دریچه جنسی می نگرد روح انسان را آزار می دهد، این درجه از حقارت حتی در جانوران ندیده نمی شود. به راستی با این طرز فکر های عقب افتاده و قرون وسطایی که همانند سرطان به جان جامعه افتاده و رفته رفته همه را بیمار و مریض فکری و جنسی می کنند چه باید کرد؟
دیروز دختران و ناموسمان را به اعراب هدیه می کردند، امروز تندیس و جام تاریخی را به اوپک هدیه می دهند، فردا نیز باید منتظر بخشیدن معادن، گمرکات، شهر های ایران زمین به اجنبی ها خواهیم بود. تا زمانی که ما ملت زبان بسته گوسفند وار در مجالس خرگرایی آخوند حاضر می شویم نتیجه همین است.
گفتار بهرام مشیری در برنامه پارازیت این است که اگر دین در جایگاه درستش که همانا قلب و روح مردم و در چهارچوب خانه هایشان قرار بگیرد، هیچ مشکلی با دین و اعتقادات کسی نخواهد بود، مشکل زمانی پیدامی شود که دین بر مسند قدرت نشسته باشد. زیرا می تواند خرد را از مردم بگیرد و به خرافات دامن زند.
در جامعه ی دیکتاتوری که همه نوع تفریح جرم تلقّی شده و حتّی آب بازی و یا بیرون رفتن با دوستان شکستن قانون نامیده می شود، جوانان به تفریح و سرگرمی های کاذب و خطرناکی روی می آورند.
