مردم روستا نیز با وجود محروم بودن از کمترین امکانات برای رشد درست بچه و با اطمینان از اینکه فرزندشان آینده ای سخت و دردناک خواهد داشت؛ دل را به دریا زده، بر الله مدینه توکل کرده و بچه تولید می کنند. جمعیت زیاد و امکانات بسیار بسیار کم، یکی از دلایل عقب ماندگی فکری مردمان روستاهای ایران می باشد.
سیاوش آریا: نوروز كه برای بازديد از كاخ اردشير بابكان به فيروز آباد رفته بودم، متوجه شدم تعدادی قبر در حريم درجه يک اين اثر ثبت شده در فهرست آثار ملی كه فنس كشی هم شده است، وجود دارد. پس از پرس و جو دريافتم كه اين قبرها به درگذشتگان مردم روستای «آتشكده» كه در نزديكی كاخ قرار دارد، مربوط هستند.
کودکان کار با دنیای کودکان غریبه اند؛ از لذت ها و شادی ها و بازی های دوران کودکی محروم گشته و تا چشم باز نموده اند، خود را در لا به لای جمعیت سنگدل آدم بزرگ ها پیدا کرده اند و برای فروختن یک بسته آدامس، هر روز چندین متر در پس هم میهنان شان، می دوند. بی دفاع ترین قشر جامعه، کودکان بینوای کار هستند.
همدلی و یکرنگی برای رسیدن به یک هدف مشترک، تنها راه رسیدن به آزادی و رهایی از چنگال حکومت اسلامی است؛ چنانچه چون حالا و تمام سال های گذشته، مردمان ایران زمین با یکدیگر همدل و همصدا نبوده و به جای دوستی و مهربانی، تُخم کینه و نفاق بکارند؛ هیچ راهی برای خلاصی از شر وجود این رژیم نکبت بار وجود ندارد.
به باور نگارنده زمانی دیگر می توان دوباره احساس امنیت و راحتی کرد، و از شر بوق و کرنا و صداهای زشت و ناهنجار این تازیان رهایی یافت که تک تک ایرانیان، از این قوم وحشی و عقب مانده فاصله بگیرند و تا آن جا که می توانند از معاشرت و برخورد با آنان خودداری نمایند. به امید هم آهنگی و همآورد ملت بزرگ ایران
گروه های مختلف اپوزوسیون اعم از افراد شناخته شده و فعالین گمنام، باید چون اعضای یک خانواده گِرد آمده و مخالفت ها و دشمنی های گذشته را به دست فراموشی بسپارند و تمامی توان و انرژی شان را نه برای دشمنی و بر علیه یکدیگر گفتن و نوشتن، که برای به زیر کشیدن رژِیم اسلامی و سید علی خامنه ای، به کار ببندند.
آرتور شوپنهاور در باب غرور ملی می گوید: " مبتذل ترین نوع غرور، غرور ملی است زیرا کسی که به ملیت خود افتخار می‌کند در خود کیفیت با ارزشی برای افتخار ندارد وگرنه به چیزی متوسل نمی‌شد که با هزاران هزار نفر در آن مشترک است." آیا به راستی شوپنهاور حقیقت را بیان نمی کند؟
ای ایران سرود ملی غیر رسمی ایران و نام یکی از مشهورترین سرودهای میهنی و ملی گرایانه ایران است. بسیاری آن را مردمی‌ترین سرود معاصر در ایران دانسته‌اند و مردم شیراز با خواندن این سرود به هنگام نوروز، ایران دوستان و مردمان فرهیخته ایران زمین را به آینده درخشان این مرز و بوم امیدوار ساختند.
