کشورهای عربی به دو دلیل با ما دلخوش نیستند و از دشمنی نسبت به سرزمین ما کوتاهی نمی کنند: نخست آن که عرب ها ایران را به دنبال یورش تازیان ۱۴۰۰ سال پیش، ارث پدری خود و سرزمین غصب شده به وسیله ما می دانند. دیگر این که، عرب ها با داشتن رژیم های سنی مذهب، مذهب شیعه را انحرافی و ایرانیان را کافر می دانند.
نوروز یادگار گرانبها و جاودانه ای است که از نیاکان و پیشینیان به ما رسیده. نوروز را باید سند پرارزش از تاریخ کهنسال و پرافتخار چندین هزار سال تاریخ این سرزمین دانست. برگزاری آیین نوروز، به پيش از زردشت می رسد. جشن نوروز را می توان نخستین و از بالاترین جشن شادمانی و خرسندی ملتی در پهنه تاریخ دانست.
چه نیکوست اگر ما ایرانیان، به هنگام نوروز و در وَقتِ خوشی هایِ مان، به یاد سایر هَم میهنانِ گرفتار خود نیز باشیم و بکوشیم که به هنگام نوروز و به مناسبت فَرا رسیدن این جشن اصیل ایرانی و سنت نیکویِ به جای مانده از نیاکان مان، دَست مظلومی را گرفته و گره از زندگانی هَم میهنی بگشاییم.
ماه اسپند ماه خانه تکانی، و چهارشنبه آخر ماه ویژه خود تکانی، تصفیه و پرورش روان، و به آتش کشیدن دشمنان است. آن چه را با آب و یا مواد شیمیایی نتوان پاک کرد، در جوارآتش جای می دهند تا با گرم شدن، انگل و میکرب های خود را از دست بدهد. ما این جشن بزرگ ایرانی که یادگار نیاکانمان است گرامی می داریم.
با شادمانی به آگاهی شما گرامیان می رساند که هم اکنون شمار هم میهنانی که به گروه ما گرویدند، به ۲۵۰ هزار رسید. این موجب نهایت خرسندی و بالیدن یکایک افراد فضول محله بوده، ضمن سپاسگزاری، از شما نازنینان در نوشتن مقاله ها، فرستادن عکس، ویدیو، انتقادهای سازنده، و همکاری بیشتر درخواست کمک دارد.
بی تردید رشته حیات روضه خوان مشهدی در گرو بقای بشار اسد است. بشار اسد پل ارتباطی است میان مزدوران ولایت فقیه با حزب الله لبنان. از سوی دیگر، رژیم توطئه گر ایران که با همه جهانیان سر جنگ دارد و در حال غرق شدن است، به تنها بوته پوسیده ای بنام بشار اسد که در کنار خود می یابد چسبیده است.
با استناد به شواهد و مدارک موجود درباره تاریخ اسلام، به جرأت و با کمالِ اطمینان خاطر می توان گفت که اسلام دینِ خشونت و قَهر و انسان ستیزی است. جان و شرافت و کرامت آدمی در این هیچ کُجای این مَکتبِ ویرانگر، کمترین جایگاهی ندارند.
گفته می شود که نزدیک به ۱۱ میلیون از جوانان کشور با بالارفتن سنشان، هنوز مجرد مانده اند. این خبر چندان مسرت بخش و خوش آیند نیست. زیرا جوانانی که سرمایه معنوی و آینده ساز کشورند، نتوانسته اند برای خود خانه و کاشانه ای دست و پا کنند. در چنین شرایطی، سرگردان، بی برنامه، دلسرد و نامیددر زندگی میمانند.
