یکی از پر کاربرد ترین مغلطه ها در دستگاه های پروپاگاندا، رسانه ها و اخبار است. شوربختانه وعاظ ادیان مختلف نیز از این مغلطه بطور روزانه استفاده می کنند. این مغلطه ھنگامی رخ می دھد که گوینده بجای آوردن شواهد منطقی و علمی به عواطف و احساسات فرد متوسل شود.
یک کشور برای قوی شدن نیازمند دانستن شرایط منطقه ای و استفاده از مغزهای متفکر برای ریختن استراتژی درست جهانی می باشد. شاید بارها مَثَل جهانی فکر کن، منطقه ای اجرا کن تا کشوری نتیجه بگیری را شنیده باشید. این کاری است که کشورهای پیشرفته انجام می دهند و ما در تاریخ معاصر ایران از آن بی بهره بوده ایم.
هنگامی که شیری غران و قدرتمند ضربه می خورد و لنگ و ناتوان می ماند از گزند هیچ جانوری حتی شغال و کفتار هم در امان نیست. سرگذشت کشور شکست خورده و به ذلت نشسته ما نیز همین است. تا آن جا که هر کشتی به گل نشسته و کیسه دوزی دندان های خود را برای دریدن و بلعیدن این کشور ناتوان تیز کرده است.
ایرانیان در خارج از کشور به محض دیدن یک ایرانی دیگر، مسیرشان را تغییر می دهند و یا تا زمانی ایرانی "غریبه" بگذرد، حرف نمی زنند و در و دیوار را نگاه می کنند؛ گویی یک گفتگوی ناقابل در دنیای غربت، جان شان را می گیرد. به راستی چه شده است که دو ایرانی تمام تلاش خود را می کنند تا از دید هَم مخفی بمانند؟
سهل انگاری و بی توجهی به هر پیشامد و جریانی، ما را با پیامد و سرنوشت نامطلوب، تازه تر، و زیان آورتری روبرو می کند که گهگاه جبران و بازنگری از آن غیر ممکن، و یا بسیار هزینه بردار و گران بها است. با این حال، ما هرگز به پیامد و سرانجام اشتباهات خود پی نبرده ایم.
یهودیان، مسیحیان، زردشتیان، بهاییان، دراویش، بی خدایان و یا باورمندان به هر دین، آیین و یا مسلک دیگری از کم ترین حقوق انسانی و شهروندی در کشور خودشان محروم می باشند و در واقع در شرایط دردناکی به سر می برند.
برخلاف بسیاری از کشورهای اروپایی، اسرايیل، آمریکا و ژاپن که مردم در میهن دوستی، همکاری و پشتیبانی از یکدیگر در سطح بالای اخلاق و انسانیت جای دارند، ولی مردم ما همیشه با کینه ورزی و کلک زدن به هم مقام برجسته ای را دارند. این که می گویند؛ « چاقو دسته خود را نمی برد»، در مورد ما ایرانیان درست نیست.
سناریوی تجزیه ایران در دو حالت پیش می آید یکی بقای جمهوری اسلامی و ادامه ی مسیری که تاکنون پیش رفته اند و دیگری سقوط جمهوری اسلامی همراه با هرج و مرج و پیدا نکردن یک راهکار میانه و دموکراتیک و سکولار برای یکپارچه نگاه داشتن کشور.
