آیا خدایی هست، اگر هست کجاست، و چرا ما به او نیاز داریم. این پرسشی است که پاسخ بدان همواره بدون هیچ پایه عملی بوده است. از آن جا که باورمند بودن به یک قدرت غیبی بیشتر جنبه خرافات و افسانه دارد تا به حقیقت، پذیرفتن آن از دریچه خرد به کلی مردود بوده، و به دوران جهالت انسان بر روی زمین باز می گردد.
سنگسار نود جوان عراقی به دلیل مُدل موی شان نمونه دیگری از رأفت اسلامی است
یکی از مَزایایِ حجابِ اسلامی: سکسِ بی دَردسَرِ وَزیر عُلوم دَر آسانسور!
عبدالکریم حاج دباغ همچنان پرچمدار داعش ایران و ماله کش اسلام کشتارگر است
شکنجه و بی حرمتی نسبت به بانوان بزرگوار کشورمان، از چه فرهنگی سرچشمه می گیرد؛ ایرانی، و یا تازیان؟
هر گونه انقلاب سیاسی در این شرایط با شکست و فرجامی تلخ مواجه خواهد شد چرا که این مردم ابتدا باید پایه ای ترین اصول اخلاقی و پرنسیپل های انسانی را آموخته و بدان ها پایبند باشند تا جامعه پذیرای قانون مندی شده و پتانسیل برقراری حکومتی سکولار دموکرات را داشته باشد.
اگر پس از تغییر، مردم به یک شعور همگانی و همه گیر رسیده باشند که باید پس از ۱۰۰ سال مبارزه برای آزادی و دموکراسی بالاخره در کنار هم با تمام تفاوت ها بنشینند و ایرانی آزاد، سکولار و دموکرات بسازند، راه سختی است که تک تک کشورهای پیشرفته و رو به رشد رفته اند، پس محال نیست اما دشوار است.
یک کشور برای قوی شدن نیازمند دانستن شرایط منطقه ای و استفاده از مغزهای متفکر برای ریختن استراتژی درست جهانی می باشد. شاید بارها مَثَل جهانی فکر کن، منطقه ای اجرا کن تا کشوری نتیجه بگیری را شنیده باشید. این کاری است که کشورهای پیشرفته انجام می دهند و ما در تاریخ معاصر ایران از آن بی بهره بوده ایم.
هنگامی که شیری غران و قدرتمند ضربه می خورد و لنگ و ناتوان می ماند از گزند هیچ جانوری حتی شغال و کفتار هم در امان نیست. سرگذشت کشور شکست خورده و به ذلت نشسته ما نیز همین است. تا آن جا که هر کشتی به گل نشسته و کیسه دوزی دندان های خود را برای دریدن و بلعیدن این کشور ناتوان تیز کرده است.
ایرانیان در خارج از کشور به محض دیدن یک ایرانی دیگر، مسیرشان را تغییر می دهند و یا تا زمانی ایرانی "غریبه" بگذرد، حرف نمی زنند و در و دیوار را نگاه می کنند؛ گویی یک گفتگوی ناقابل در دنیای غربت، جان شان را می گیرد. به راستی چه شده است که دو ایرانی تمام تلاش خود را می کنند تا از دید هَم مخفی بمانند؟
سهل انگاری و بی توجهی به هر پیشامد و جریانی، ما را با پیامد و سرنوشت نامطلوب، تازه تر، و زیان آورتری روبرو می کند که گهگاه جبران و بازنگری از آن غیر ممکن، و یا بسیار هزینه بردار و گران بها است. با این حال، ما هرگز به پیامد و سرانجام اشتباهات خود پی نبرده ایم.
بی تردید تلاش شاهزاده رضا پهلوی در چالش و مبارزه با رژیم ضد مردمی اسلامی در خور ستایش است. ولی نگارنده و همکاران گروه ما بر این باوریم که شاهزاده با امکانات گسترده و فراوانی که در اختیار خود داشت، می توانست سالیانی پیش، پیشگام پیروزمندانه آزادی بخش میهنمان باشد.
