هنگامی که ما بیشترین باورمندان یک دیدگاه (یا محبوبیت آن دیدگاه) را دلیل بر درستی آن دیدگاه بدانیم و بخواهیم در گزاره منطقی از این اکثریت بهره ببریم، دچار مغلطه "توسل به اکثریت" شده ایم. حتی اگر این گزاره ها بر پایه آمار قابل اطمینان باشد.
این خودخواهی است که اجازه دهیم رژیم ادامه حیات دهد، اما حاضر به اتحاد با دیگر دموکراسی خواهان نباشیم!
یکی از مَزایایِ حجابِ اسلامی: سکسِ بی دَردسَرِ وَزیر عُلوم دَر آسانسور!
سنگسار نود جوان عراقی به دلیل مُدل موی شان نمونه دیگری از رأفت اسلامی است
سُخنی با مسیحیانی که ادعا دارند که عیسی، خدایِ عشق است!
یک کشور برای قوی شدن نیازمند دانستن شرایط منطقه ای و استفاده از مغزهای متفکر برای ریختن استراتژی درست جهانی می باشد. شاید بارها مَثَل جهانی فکر کن، منطقه ای اجرا کن تا کشوری نتیجه بگیری را شنیده باشید. این کاری است که کشورهای پیشرفته انجام می دهند و ما در تاریخ معاصر ایران از آن بی بهره بوده ایم.
ایرانیان در خارج از کشور به محض دیدن یک ایرانی دیگر، مسیرشان را تغییر می دهند و یا تا زمانی ایرانی "غریبه" بگذرد، حرف نمی زنند و در و دیوار را نگاه می کنند؛ گویی یک گفتگوی ناقابل در دنیای غربت، جان شان را می گیرد. به راستی چه شده است که دو ایرانی تمام تلاش خود را می کنند تا از دید هَم مخفی بمانند؟
یهودیان، مسیحیان، زردشتیان، بهاییان، دراویش، بی خدایان و یا باورمندان به هر دین، آیین و یا مسلک دیگری از کم ترین حقوق انسانی و شهروندی در کشور خودشان محروم می باشند و در واقع در شرایط دردناکی به سر می برند.
سناریوی تجزیه ایران در دو حالت پیش می آید یکی بقای جمهوری اسلامی و ادامه ی مسیری که تاکنون پیش رفته اند و دیگری سقوط جمهوری اسلامی همراه با هرج و مرج و پیدا نکردن یک راهکار میانه و دموکراتیک و سکولار برای یکپارچه نگاه داشتن کشور.
برای بررسی و آنالیز این سناریوها از یکی از متداول ترین روش های آنالیز استراتژیک بنام SWOT استفاده می کنیم (SWOT مخفف Strength قدرت، Weakness ضعف، Opportunity فرصت و Threat تهدید می باشد) که قدرت و ضعف بیشتر درباره هدف و سودهای کوتاه مدت است و فرصت و تهدید برای هدف و سود درازمدت می باشد.
کشورهای عقب مانده از تکنولوژی بی خبرند و در زمینه گسترش صنایع علمی فعالیتی ندارند و به دلایل فرهنگی، سیاسی و اجتماعی بستر مناسب برای پرورش و از همه مهم تر بهره وری از این استعدادهای فردی را ندارند و خیل عظیمی از دانشمندان غرب را مهاجرینی از کشورهای عقب افتاده تشکیل می دهند.
روزنامه همشهری ۴ خرداد ۱۳۹۱ و روزنامه های دیگر از سوگواری همه کشور برای مرگ گدای سامره، امام هادی خبر می دهند. آیا این توهین به ایران و هر ایرانی، و تف سربالایی نیست که به صورت خودمان بر میگردد؟!. آیا ما شایستگی بیشتر نداریم. سزای ما همین به نوکری درآمدن، و زیر دست وپای یک گله آخوند له شدن است؟!.
