به راستی یک انسان چقدر می تواند بی شرم و بی حیا باشد که در یک مملکتِ لبریز از زندانیانِ سیاسی محروم از ابندایی ترین حقوق انسانی که مخالف هستی نظام می باشند، تنها حقوق کسانی را محترم و شایسته دفاع شدن بشمارد که در راستای نظام اسلامی حرکت کرده و به اصل نظام باور و اعتقاد داشته باشند؟
شکنجه و بی حرمتی نسبت به بانوان بزرگوار کشورمان، از چه فرهنگی سرچشمه می گیرد؛ ایرانی، و یا تازیان؟
خرافات مذهب شیعه و سودجویی فرصت طلبان، مانع آزادی و بلای جان و مال مردم ایران- بخش دوم
اعتصاب غَذای دروغین مَهدی خزعلی؛ نَمایش دیگری از اصلاح طلبانِ ولایت مدار!
این خودخواهی است که اجازه دهیم رژیم ادامه حیات دهد، اما حاضر به اتحاد با دیگر دموکراسی خواهان نباشیم!
معصومه قمی و یا همان مسیح علینژاد، در طی یک بازجویی که نامش را مصاحبه چالشی گذاشته است، با بی ادبی و بی احترامی تمام مشغول بازخواست از آقای رضا پهلوی و گناهکار جلوه دادن پدر و پدربزرگ ایشان و پاکیزه و منزه نشان دادن اصلاح طلبان و سبزهایی شد که جنبش مردمی را به بیراهه کشیدند. زهی بی شرمی خانم علینژاد
زنده یاد صادق هدایت می گوید: «جایی که منجلاب گـُه است دم از اصلاح زدن خیانت است، اگر به یک تکة آن انتقاد بشود قسمتهای دیگرش تبرئه خواهد شد، تبرئه شدنی نیست، باید همه‌اش را دربست محکوم کرد و با یک تیپا توی خلا پرت کرد، چیز اصلاح شدنی نمی‌بینم.» این جمله با حال امروز مملکت ما سنخیت کامل دارد.
مردم مصیبت کشیده کشورمان از دست رژیم کشتارگر اسلامی سر انجام به جان آمده، و دوسال پیش به پا خاستند تا رژیم غیر مردمی را به گورستان تاریخ فرستند. در این میان ناگهان سر وکله سیدی نورانی و سبز پوش از تبار بهشت آخوندها پدیدار گشت و به ملت خوش باور و ناآگاه هخایی وعده پیروزی و رسیدن به بهشت خمینی داد.
