استفاده و کاربرد خشونت و پرداختن جنگ، چه در قالب یورش و پدافند، ما را شاید و شاید در برهه ای کوتاه از تاریخ خرسند کرده باشد، اما پس از آن و با گذشت چند سال، ما درمی یابیم که به دستاورد دلخواه و نتیجه ی مطلوب نرسیده ایم. اینکه، بتوانیم در صلح و آرامش، به چیزهایی ارزشمند و ماندگار برسیم که امروزه آنها را به عنوان حقوق بشر، آزادی بیان و چیزهایی از این دست می شناسیم. چیزهایی که هرگز با موشک بدست نخواهد آمد!
این خودخواهی است که اجازه دهیم رژیم ادامه حیات دهد، اما حاضر به اتحاد با دیگر دموکراسی خواهان نباشیم!
یکی از مَزایایِ حجابِ اسلامی: سکسِ بی دَردسَرِ وَزیر عُلوم دَر آسانسور!
فیلم آرگو علاوه بر جایزه های گوناگون، برنده جایزه اسکار شد
سنگسار نود جوان عراقی به دلیل مُدل موی شان نمونه دیگری از رأفت اسلامی است
ما در گذشته بارها یادآور شدیم که رژیم کنونی دشمن سرکش و خون آشامی است که با هیچ منطق و سخنی رام نمی شود. ولی مردم ما گمان بردند با سخنرانی، نشست، و گفتگو می توان رژیم را از خر خود پیاده نمود. غافل از این که آخوندها همیشه گفته اند: «وقتی بر خری سوار شدیم، محال است که دیگر پیاده شویم».
همه روزه ما شاهد بازتولید خشونت در سطح جامعه کشورمان هستیم، به راستی برای جلوگیری از به خشونت کشیده شدن فضای جامعه چه باید کرد؟.زمانی که این اشغالگران را از آب و خاکمان بیرون کنیم و قانون مجازات کشور را نه بر طبق اسلام بلکه بر طبق حقوق انسانی بنویسیم و اجرا کنیم، جامعه به سمت آرامش سوق خواهد یافت.
ما که صبح زود به تماشای اعدام جوانی در میدان شهر حاضر می شویم و دم بر نمی آوریم، لیاقت حکومتی بهتر از سیّد علی گدا و مشتی آخوند جنایتکار را نخواهیم داشت. درد ما، بی فرهنگی جامعه و عقب افتادگی فکری در میان هموطنانی است که مشاهده ی جان دادن یک انسان را به خواندن دو خط کتاب، ترجیح می دهند.
سرگذشت ژان والژان Jean Valjean در کتاب بینوایان را که چگونه با بخشش و کرامت کشیش تغییر روحیه و روان داد و از جنایت کاری بی رحم به انسانی مهربان و فداکار تبدیل نمود، یاد آور می شوم که با ماجرای آمنه مهربان چندان دور نیست.
پیامد حکومت جابرانه و خشونت بار ۳۲ ساله رژَیم، نا امیدی، افسردگی، و روانی شدن مردم است. قانون مسخره قصاص یعنی چشم در برابر چشم نیز سراپا ننگ و ضد انسانی است که از بیابان گردان عربستان به ما می رسد. زیرا کسی که جان دگری را می گیرد، جنایت کاری است که به جنایتی دیگر دست زده است.
هنگامی که رژیم جهل و جنایت اسلامی در اجتماع همه را به جان هم می اندازد، و هریک را جاسوس دیگری می کند، هنگامی که لشکر خونخوار رژیم در کوچه، خیابان و حتی درون خانه ها وحشیانه به جان زنان و جوانان می افتد، معلم نیز به طور ناخواسته این خشونت را کسب کرده، به دانش آموزان خود منتقل می سازد.
با یک نگاه به حوادث روزنامه های کشور می بینیم که هر روز چند مورد قتل، نزاع خیابانی، تجاوز به نوامیس مردم، کودک آزاری و...به چشم می خورد. مردم این زد و خورد، و کشت و کشتار را می بینند و بی اعتناء از برابر آن گذر می کنند!. آیا حس مسئولیت اجتماعی و حس انسانیت در ما نمرده است؟. آیا جامعه ما به کدام سوی در حرکت و پیشروی است؟!.
