راه نابودی یک کشور برای در لجن فروبردن ملتی و نابود کردن کشوری، بهترین راه ترویج و گسترش خرافات در آن کشور است. ملتی که در دام خرافات گرفتار شود، عقل و شعور خود را از دست داده و مانند کودکان یارای درک و احساس درست رانداشته و آنچنان در خرافات دین غرق می شود که امکان اندیشیدن و خردیابی در آن ملت نیست
محمد نوری زاد، روزنامه نگار و سینماگر ایرانی، فردی که تا سال ۱۳۸۸ مرید خامنه ای، در کنار وی، و مقرب درگاه ولایت بود. از آن تاریخ ناگهان با تجدید نظر در اندیشه خود، در صف خرده گیران و منتقدین رژیم، به ویژه خودخامنه ای جای گرفت، و با شجاعت و دلیری بی پایانی، رژیم را زیر پرسش و سؤال وانتقاد قرار داد.
به تازگی شاهزاده، در گفتگویی با شهرام همایون سرپوشی بر گفتار نادرست پیشین خود سرپوشی گذاشته است. ولی در این گفتگو، شاهزاده توانسته خود را به روش دموکراسی بهتری به مردم نشان دهد. خوانندگان ما باید گزارش مجله فوکوس و انتقادهای وارد بر آن را بخوانند و به گفتارشاهزاده گوش فرا دهند تا به حقیقت پی ببرند.
شریعتی، نیاز به داشتن امام، وظیفه امامت و امت اسلامی را در دهان جوانان می گذارد و مقدمه را برای پایه گذاری حکومت اسلامی فراهم می کند. به دنبال او، عبدالکریم سروش خود را متفکر دینی می داند در حالی که دین یک اعتقاد و باور به شمار آمده، و از دایره فکر، اندیشه، و خرد آدمی به دور است.
عبدالکریم حاج دباغ که پوشش واژه زیبای پارسی «سروش»، بر تن او زیادی می کند، کمال معرفت و تجربه لاف زدن و شیره مالی سر اجتماع خردباخته و آخوند زده را از جناب شتر مرغ یاد گرفته است. اگر از او بخواهیم پرواز کن، میگوید من شترم، و اگر از او بخواهیم تا بار کشی کند، می گوید من مرغم.
آیا خدایی هست، اگر هست کجاست، و چرا ما به او نیاز داریم. این پرسشی است که پاسخ بدان همواره بدون هیچ پایه عملی بوده است. از آن جا که باورمند بودن به یک قدرت غیبی بیشتر جنبه خرافات و افسانه دارد تا به حقیقت، پذیرفتن آن از دریچه خرد به کلی مردود بوده، و به دوران جهالت انسان بر روی زمین باز می گردد.
اکنون به پایان عمر نکبت بار رژیم بشار اسد نزدیک می شویم. رژیمی که زیر چتر حمایت و پشتیبانی جنایتکاران ایران، حزب محافظه کار انگلیس، روسیه، و چین تا کنون به چپاول، و غارت سرمایه های ملی و کشتار بیرحمانه مردم بیگناه سوریه پرداخته است، پیش بینی می شود، پایان تابستان جاری، پایان عمر این رژیم است.
قتی جامعه ای در خرافات و ناآگاهی به سر می برد، قدرت درک و هضم پیش آمدها و حوادث را ندارد، نمی تواند مسائل و پیش آمدهای بین المللی را برای خود تجزیه و تحلیل و سبک سنگین کند. از این روی، از دیدگاه فرهنگی و آموزشی در سطح پایینی قرار دارد و آمادگی پیشرفت و جهش و رسیدن به سطح بالاتر را نخواهد داشت.
