۳۱ خرداد سومین سالروز پرپر شدن ندا آقا سلطان دختر گرانمایه و ارزشمند میهنمان به دستور مجتبی خامنه ای جلاد بزرگ است. ما همواره خاطره جانبازی ندای عزیز و صدها نداهای دیگر را همیشه در تن و روان خود زنده و جاودان نگاه داشته، و برای خانواده بزرگ آنان آرزوی تندرستی و بردباری داریم.
تجاوز به فرزندان کشورمان درزندان هاسوقات دیگری ازرژیم آخوندی
هدف صدای فارسی آمریکا چیست؛ روشنگری، یادرتاریکی نگاهداشتن مردم؟
بورس تحصیلی نداآقاسلطان و خشم ولی وقیح: «جایی که شاه می بخشه ولی علی گدا نمی بخشه!»
آقای خامنه ای، بهتر نیست دراین روزهای واپسین عمراندکی به خود آمده واشتباهات گذشته راجبران کنید؟
در تاریخ کشورمان از خون آشامی و جنایت های چنگیز، تیمور لنگ، کشتار اسکندر مقدونی، یورش ترکان آن سوی دریا، به درازا سخن رفته و کمترین پیش آمد و برخوردی به نگارش در آمده است. در جایی که یورش ددمنشانه، خونریزی و غارتگری۶ سده تازیان خون آشام و تفاله هایشان تا به امروز، با پرده پوشی آخوند از یاد رفته است
چرا در ایرانِ امروز دروغگویان و کلاه برداران و شیادان، مورد تشویق جامعه قرار گرفته و به جای طرد شدن از سوی اجتماع، لقب "زرنگ" ، "باهوش" ، و... را دریافت کرده و با افتخار به فریب دادن سایر هم میهنان شان ادامه می دهند؟
هر گونه انقلاب سیاسی در این شرایط با شکست و فرجامی تلخ مواجه خواهد شد چرا که این مردم ابتدا باید پایه ای ترین اصول اخلاقی و پرنسیپل های انسانی را آموخته و بدان ها پایبند باشند تا جامعه پذیرای قانون مندی شده و پتانسیل برقراری حکومتی سکولار دموکرات را داشته باشد.
اگر پس از تغییر، مردم به یک شعور همگانی و همه گیر رسیده باشند که باید پس از ۱۰۰ سال مبارزه برای آزادی و دموکراسی بالاخره در کنار هم با تمام تفاوت ها بنشینند و ایرانی آزاد، سکولار و دموکرات بسازند، راه سختی است که تک تک کشورهای پیشرفته و رو به رشد رفته اند، پس محال نیست اما دشوار است.
یک کشور برای قوی شدن نیازمند دانستن شرایط منطقه ای و استفاده از مغزهای متفکر برای ریختن استراتژی درست جهانی می باشد. شاید بارها مَثَل جهانی فکر کن، منطقه ای اجرا کن تا کشوری نتیجه بگیری را شنیده باشید. این کاری است که کشورهای پیشرفته انجام می دهند و ما در تاریخ معاصر ایران از آن بی بهره بوده ایم.
هنگامی که شیری غران و قدرتمند ضربه می خورد و لنگ و ناتوان می ماند از گزند هیچ جانوری حتی شغال و کفتار هم در امان نیست. سرگذشت کشور شکست خورده و به ذلت نشسته ما نیز همین است. تا آن جا که هر کشتی به گل نشسته و کیسه دوزی دندان های خود را برای دریدن و بلعیدن این کشور ناتوان تیز کرده است.
ایرانیان در خارج از کشور به محض دیدن یک ایرانی دیگر، مسیرشان را تغییر می دهند و یا تا زمانی ایرانی "غریبه" بگذرد، حرف نمی زنند و در و دیوار را نگاه می کنند؛ گویی یک گفتگوی ناقابل در دنیای غربت، جان شان را می گیرد. به راستی چه شده است که دو ایرانی تمام تلاش خود را می کنند تا از دید هَم مخفی بمانند؟
