هنگامی که ما بیشترین باورمندان یک دیدگاه (یا محبوبیت آن دیدگاه) را دلیل بر درستی آن دیدگاه بدانیم و بخواهیم در گزاره منطقی از این اکثریت بهره ببریم، دچار مغلطه "توسل به اکثریت" شده ایم. حتی اگر این گزاره ها بر پایه آمار قابل اطمینان باشد.
این خودخواهی است که اجازه دهیم رژیم ادامه حیات دهد، اما حاضر به اتحاد با دیگر دموکراسی خواهان نباشیم!
یکی از مَزایایِ حجابِ اسلامی: سکسِ بی دَردسَرِ وَزیر عُلوم دَر آسانسور!
سنگسار نود جوان عراقی به دلیل مُدل موی شان نمونه دیگری از رأفت اسلامی است
سُخنی با مسیحیانی که ادعا دارند که عیسی، خدایِ عشق است!
اگر پس از تغییر، مردم به یک شعور همگانی و همه گیر رسیده باشند که باید پس از ۱۰۰ سال مبارزه برای آزادی و دموکراسی بالاخره در کنار هم با تمام تفاوت ها بنشینند و ایرانی آزاد، سکولار و دموکرات بسازند، راه سختی است که تک تک کشورهای پیشرفته و رو به رشد رفته اند، پس محال نیست اما دشوار است.
یک کشور برای قوی شدن نیازمند دانستن شرایط منطقه ای و استفاده از مغزهای متفکر برای ریختن استراتژی درست جهانی می باشد. شاید بارها مَثَل جهانی فکر کن، منطقه ای اجرا کن تا کشوری نتیجه بگیری را شنیده باشید. این کاری است که کشورهای پیشرفته انجام می دهند و ما در تاریخ معاصر ایران از آن بی بهره بوده ایم.
ایرانیان در خارج از کشور به محض دیدن یک ایرانی دیگر، مسیرشان را تغییر می دهند و یا تا زمانی ایرانی "غریبه" بگذرد، حرف نمی زنند و در و دیوار را نگاه می کنند؛ گویی یک گفتگوی ناقابل در دنیای غربت، جان شان را می گیرد. به راستی چه شده است که دو ایرانی تمام تلاش خود را می کنند تا از دید هَم مخفی بمانند؟
یهودیان، مسیحیان، زردشتیان، بهاییان، دراویش، بی خدایان و یا باورمندان به هر دین، آیین و یا مسلک دیگری از کم ترین حقوق انسانی و شهروندی در کشور خودشان محروم می باشند و در واقع در شرایط دردناکی به سر می برند.
برخلاف بسیاری از کشورهای اروپایی، اسرايیل، آمریکا و ژاپن که مردم در میهن دوستی، همکاری و پشتیبانی از یکدیگر در سطح بالای اخلاق و انسانیت جای دارند، ولی مردم ما همیشه با کینه ورزی و کلک زدن به هم مقام برجسته ای را دارند. این که می گویند؛ « چاقو دسته خود را نمی برد»، در مورد ما ایرانیان درست نیست.
سناریوی تجزیه ایران در دو حالت پیش می آید یکی بقای جمهوری اسلامی و ادامه ی مسیری که تاکنون پیش رفته اند و دیگری سقوط جمهوری اسلامی همراه با هرج و مرج و پیدا نکردن یک راهکار میانه و دموکراتیک و سکولار برای یکپارچه نگاه داشتن کشور.
به راستی اخلاق های نیکوی ما کجا رخت بر بستند و به کدامین سیاره راه شیری کوچ کردند و ما را با یک مُشت اخلاق های زشت و ناپسند و ضد انسانی تنها گذاشتند؟ آیا ما، ملت ایران، آن دسته از کردارهای زیبا و دلنشین و انسانی را فراری دادیم و خود را در منجلاب اخلاق های زشت و ناپسند غرق نمودیم؟
