در صورت رأی گیری برای انتخاب رژیم آینده ایران، امکان اینکه مردمان مذهبی که هنوز در دنیایی پوشیده از خرافات زندگی می کنند دست به انتخاب رژیمی زنند که قوانین اسلامی بر آن حاکم باشد، بسیار زیاد است. بدون شک آن رخداد تلخ، یکی از بزرگترین و بی رحمانه ترین تراژدی های تاریخ ایران زمین خواهد بود.
اسلام یک حزب دیکتاتوری سیاسی است که بر پشت و گردن ما سوار شده، هر حرکت و جنبش ما را با زورگویی کنترل می کند. در این مرام سیاسی، از آزادگی و کرامت انسانی خبری نیست، و انسان ها بردگانی اند که زیر سلطه و قدرت آخوند و ملا زنده اند، ولی به خواست خود زندگی نمی کنند.
در یک رژیم دموکراسی، همه مردم از زن یا مرد، با هر باور دینی، و از هرقومیت و گروهی، در سیاست گذاری و برنامه ریزی کشور خود سهم خواهند داشت. در این رژیم، دین و مذهب نه تنها در سیاست نقشی نخواهد داشت، بلکه در جامعه و جایگاههای عمومی هیچگونه تظاهر و خودنمایی نخواهد داشت.
دیکتاتوری ویا زورگویی، نادیده گرفتن دیگران، روی آنان خط کشیدن، و بر روی حرف خود ایستادن و پافشاری کردن است. یک زورگو دیگران را به حساب نیاورده، و گوشش به گفتار دیگران نیست. از آن چه گفته شد، زورگویی و دیکتاتوری هنگامی پدید می آید که در فرد زورگو منطق و دلیل علمی پسندیده وجود نداشته باشد.
با قیام مردم لیبی، تا دیروز گذشته ۱۳ تن از سفیران و فرستاده های قذافی در کشورهای دیگر به حمایت و پشتیبانی مردم، از کار خود کناره گرفته و پناهنده شدند. اما، در کشور ما، فرستادگان ولی وقیح به کشورهای دیگر، سوای دونفر تا آن جا که ما اطلاع داریم، همگان به پست و مقام خود چسبیده اند، و همچنان به خیانت به مردم، و وطن فروشی می پردازند.
برای هم آهنگی و قیام سرتاسری در ایران، لازمست جنبش سبز باید خانه تکانی کند: هدف باید سرنگونی رژیم و برقراری حکومت سکولار دموکرات باشد و تمامی مردم از همه اقشار و با هر باور و عقیده ای، حق آزادی بیان و اظهار دیدگاه های خویش را داشته باشند و مردم را به دو دسته خودی و غیر خودی، تقسیم نکنند.
روز اول اسفند از هم میهنان ترک، کرد، بلوچ، فارس، و لر، با هر قومیت و هرباور سیاسی دعوت می شود تا درهمایش ملی برای چالش با رژیم، و بزرگداشت ۲ جوان به خاک خون افتاده صانح ژاله، و محمد مختاری شرکت فرمایند.
آزادی و دموکراسی را نمی توان به رایگان به دست آورد. برای رسیدن به آن، همیشه باید بهایی پرداخت. مردم ایران در حقیقت هرگز طعم آزادی را نچشیده اند، و در فضای دموکراسی تنفس نکردند. زیرا، در آن صورت هرگز اجازه نمی دادند دیکتاتوری و زورگویی بر آنان سایه افکند، و برای هر تلاش و کوشش آنان، دست وپاگیر باشد.
