فهرستی از جنایتکاران رژیم با گرد آوری همکار ما احسان فتاحی. دوستان و همراهان گرامی ، کدورت از مجاهدین خلق دلیل نمی شود که بر جنایات سال 67 سرپوش بگذاریم. همه میدانیم که افراد فهرست این مقاله، امروز بالاترین پستهای مملکتی را دارند و در کاخ زندگی می کنند. کاخی که بر استخوانهای جوانان وطن استوار است. فراموش نکنیم که بیشتر مشکلات امروز ما حاصل اعمال همین جنایتکاران نظیر شریعتمداری و محسنی اژه ای و پور محمدی است.
عباس معروفی، نویسنده نامی ایرانی می نویسد: "ما نسل بدبختی هستیم، دست مان به مقصر اصلی نمی رسد، از همدیگر انتقام می گیریم" و چقدر این گفتاورد درست و به جاست! چون دست جیش العدل و دیگر مبارزانِ مسلح مخالف نظام، به سران اصلی و مخصوصن خامنه ای نمی رسد، انتقام شان را از جمشید ها می گیرند!
این فرجامِ تلخی که برای ما رقم خورده و مصیبتی که گریبانِ مان را گرفته و رها نمی کند؛ همه این فقر، درماندگی و آوارگی ایرانیان، تمامن از بی تفاوتی و بی خیالی مردمان سَر چشمه میگیرد؛ در کجای تاریخ جهان، مردمانی را می شناسید که هر روز، بیشتر از روزِ پیش در خون و لجن فرو رفته و دَم بر نیاورده باشند؟
شوربختانه پاسخ اکثریتِ قاطع مردم ایران به این جنایت ها سکوتی سرسام آور است! بی تفاوتی مردم کشورمان، ما را سیاه بَخت و تیره روز گردانیده و سبب گشته تا روحیه امیدواری، انسان دوستی و آزادی خواهی از چهار گوشه مملکت مان رَخت بر بسته و به دور دست ها کوچ کند و اینچنین زَمین گیر و درمانده مان نموده است.
مُجرمی یک روز پَس از اعدام دوباره زنده می شود و قاضی حکم به اعدام دوباره اش می دهد! این عدالت مذهبی است، خونخواهی و خونریزی در راه و نام خدایی که مرگ را می ستاید و برای زندگی پشیزی ارزش قائل نیست. اعدام قتل عمد است و حکم به اعدام دوباره یک مجرم دادن، از خاموشی انسانیت در مملکتی حکایت می کند.
تا کنون چه تعداد انسان بیگناه به جرم عاشقی و دلدادگی به همجنس های خود، توسط روحانیون، مردم دیندار و حکومت های خرد گریز و مذهبی کشته شده و مورد اذیت و آزار جسمی، جنسی و روانی قرار گرفته اند؛ به راستی همجنسگرایان یکی از بی دفاع ترین قشر مردم در طول تاریخ مذاهب بوده اند و همواره به آنان ظلم شده است.
هزاران هزار زندانی سیاسی گمنام در ایران زمین وجود دارد که هیچکس از شرایط اسفناک شان آگاه نیست؛ چه بسیارند جوانان دلاوری که در شکنجه گاه هایِ رژیم، در حال پوسیدن اَند، به راستی چگونه می توان خوش بود و به پایکوبی نوروز نشست وقتی چنین مٌصیبت هایی دامان بسیاری از خانواده های درمانده ایرانی را گرفته است؟
چه نیکوست اگر ما ایرانیان، به هنگام نوروز و در وَقتِ خوشی هایِ مان، به یاد سایر هَم میهنانِ گرفتار خود نیز باشیم و بکوشیم که به هنگام نوروز و به مناسبت فَرا رسیدن این جشن اصیل ایرانی و سنت نیکویِ به جای مانده از نیاکان مان، دَست مظلومی را گرفته و گره از زندگانی هَم میهنی بگشاییم.
