پیشتر نگارنده در طی مقاله ای با عنوان ” اتحاد ملی، تنها راه رهایی از چنگال حکومت استبدادی است” به میزان اهمیت اتحاد و همبستگی مردم با یکدیگر و تأثیر به سزای آن در مقابله با رژیم، پرداخته است. در بخشی از آن مقاله اینچنین نگاشته شده بود که: ” به راستی مردمان یک کشور بزرگ و پُر جمعیت چون ایران، بدون داشتن اتحاد و همدلی، چه خیزش و مبارزه ای را می توانند به پیش ببرند؟
برای مثال چنانچه مردم شیراز قیام کرده و دست به تظاهرات و اعتصاب بزنند ولی مردمان شهرهایی چون یزد و اصفهان و تهران ایشان را حمایت نکرده و به جنبش آزادی خواهی مردمان شیراز ملحق نشوند، چه بر سر اعتراضات مردمان شیراز خواهد آمد؟ آیا حکومت اسلامی به آسانی جنبش مردمی شیرازی ها را سرکوب نخواهد کرد؟
همدلی و یکرنگی و اتحاد داشتن برای رسیدن به یک هدف مشترک، تنها راه رسیدن به آزادی و رهایی از چنگال حکومت ضد انسانی است؛ چنانچه چون حالا و تمام سال های گذشته، مردمان ایران زمین با یکدیگر همدل و همصدا نبوده و به جای دوستی و مهربانی، تُخم کینه و نفاق بکارند؛ هیچ راهی برای خلاصی از شر وجود این رژیم نکبت بار وجود ندارد.
فرتور یکی از میلیون ها کودک بی دفاع و بی پناه و دردمند کار را که در هر کوچه و خیابانی به چشم می خورند، نشان می دهد. دخترک بینوا در شهر انسان های بی تفاوت عشق می فروشد، اما خریداری نیست! حال وظیفه ایرانیان خارج از کشور این است که اگر کمترین علاقه و دلبستگی به ایران و آزادی مردمانش و به آسایش رسیدن کودکان کار و بینوایی همچون دخترک در فرتور دارند؛ بایستی ابتدا یک اتحاد ملی در خارج از کشور به وجود آورده و از هم فراری نباشند.
در طی سه دهه گذشته، رژیم جنایتکار اسلامی با فریفتن مردمان و پاشیدن بذر دشمنی در میان قومیت های گوناگون ایران زمین، حس اتحاد و همدلی را در میان ایرانیان از بین برده و مردم را نسبت به یکدیگر بی اعتماد نموده است؛ به صورتی که هیچ کسی، سخن فرد دیگری را باور نکرده و همگان بر این باورند که هم میهن شان قصد فریب دادن ایشان را دارد و همین امر سبب می شود که دو ایرانی که شناختی از یکدیگر ندارند، چه در داخل و چه در خارج از کشور، هر یک نسبت به دیگری بی اعتماد بوده و به جای سخن از دوستی و همراهی گفتن، از یکدیگر فاصله بگیرند. ”
هر آنچه که در آن مقاله یاد شده نگاشته شده عین حقیقت و نتیجه کاوش و بررسی های شخص نگارنده است؛ البته باید گفت که هر ایرانی اگر مدتی داخل ایران زندگی کرده و با مردم در جامعه برخورد داشته باشد، متوجه آنگونه کردارها و رفتارهای تفرقه آمیز که موجب ایجاد دشمنی ها و کدورت های سهمگین می شوند، خواهد شد.
نگارنده در مقاله ای دیگر به نام ” برای رسیدن به آزادی، ایرانیان محکوم به همبستگی می باشند ” به موضوع اختلاف نظر ها و مشکلات و دعواهای میان اعضای گروه های مختلف اپوزوسیون مخالف رژیم پرداخته و در جایی از آن مقاله اینچنین نوشته شده،: “مخالفت و وجود دیدگاه های متفاوت، نشان پویایی فکری یک جامعه است و اگر تمامی مردمان یک جامعه با همه چیز موافق باشند باید به سلامت پندار آن ملت شک نمود.
وجود دیدگاه های مخالف امری عادی و غیر قابل پیشگیری است. در کشورهای دموکراتیک، قدرت گروه های مخالف است که در سرنوشت مردمان تأثیر به سزایی دارد و شاید بتوان این یادواره مشهور پارسی را در رابطه با موضوع یاد شده به کار برد که می گوید: “دشمن دانا بلندت می کند / بر زمینت می زند نادان دوست”.
ایرانیان و به خصوص گروه های فعال و مخالف حکومت اسلامی نیاز دارند تا بیاموزند که در این برهه دردناک از زمان، باید دشمنی ها، اختلاف نظر ها و مخالفت های شخصی را برای رسیدن به هدفی بزرگ تر و ارزشمند تر که همانا آزادی ایران است، کنار گذاشته و یکدل و یکصدا در یک راه گام بردارند. تمامی گروه های مخالف حکومت اسلامی که خواستار سرنگونی نظام هستند بایستی متحد شده و در یک صف بایستند و جملگی به رژیم جنایتکار اسلامی حمله کنند تا این اژدهای هفت سر از پای افتاده و نابود شود.
گروه های مختلف اپوزوسیون اعم از افراد و گروه های شناخته شده و وبلاگ نویسان و فعالین گمنام، باید چون اعضای یک خانواده گِرد هم آمده و مخالفت ها و دشمنی های گذشته را به دست فراموشی سپارند و تمامی توان و انرژی شان را نه برای دشمنی و بر علیه یکدیگر گفتن و نوشتن، بلکه برای به زیر کشیدن رژِیم اسلامی و سید علی خامنه ای، به کار ببندند. تا زمانی که بیشتر ایرانیان چون حالا، تنها به فکر خود و منافع شخصی شان می باشند و دشمنی ها و مخالفت ها را مقدم بر سرنوشت وطن و مردمان دربند ایرانی می شمارند، همچون سه دهه گذشته اپوزوسیون قدمی پیش نخواهد رفت و همواره درجا خواهد زد.
شوربختانه اعضای اپوزوسیون، به هیچ روی تذکر های پشت سر هم و یادآوری دل سوختگان و منتقدین به عملکرد خود و همچنین توصیه های دوستانه آنان را نادیده گرفته و همچون گذشته به تک روی و اجرا کردن اندیشه های یک سویانه و یک قطبی خود ادامه می دهند.
به گفته دیگر، هرکدام از گروههای سیاسی با نادیده گرفتن فعالان دیگر سیاسی، تنها به خود و هدف های گروه خود می اندیشند. همین تکروی، موجب گردیده که مردم درون ایران توجهی بدانان نداشته باشند و برای رژیم، این تکروی و قطبی بودن نهایت خشنودی و آرزوست.
فرتور پدر و مادر ندا آقا سلطان را بر سر مزار وی نشان می دهد. پدر و مادری که روزی در خیال در آغوش کشیدن فرزندان ندا بودند، امروز به بغل گرفتن سنگ قبرش مشغولند. به راستی اپوزوسیون ایران با این دعواها و کینه و کدورت های تاریخی و پوسیده که درگیر آنند، چه وقت و یا چه زمانی می توانند انتقام خون نداها را از سید علی خامنه ای و مزدورانش بگیرند؟
به راستی چه رخدادی باید پدید آید تا گروههای اپوزوسیون دریابند که اکنون زمان حمله به یکدیگر و مُچ گیری نیست، بلکه امروز، زمان اتحاد و همدلی و همبستگی برای سرنگونی رژیم استبدادی حاکم بر ایران است. اگر آقایان و بانوان فعال و شناخته شده ای که تمام انرژی شان را صرف تهمت زدن و دشنام دادن و مقصر جلوه دادن گروه های مخالف خود می کنند، همان انرژی را صرف مبارزه با رژیم و رسوا ساختن نظام خودکامه آخوندی در نزد جهانیان کنند، آن حکومت نعلینی، یک روز هم دوام نخواهد آورد.
بدیهی است که اگر گروهی در گفتگو و مصاحبه و یا پخش اعلامیه های خود مطالبی را پخش و انتشار دهد که در ورای دموکراسی و مخالف راه و روش رسیدن مردم ایران به آزادی و دموکراسی باشد؛ باید انتظار و شجاعت انتقاد و خرده گیری گروههای دیگر، رسانه ها و نویسندگان را داشته باشد؛ نه این که روشهای نادرست و ضد ملی آنها نادیده گرفته شود و دیگران لب به انتقاد و بد گویی از عملکرد ایشان، نگشایند.
به هر روی، برای رسیدن به آزادی و دموکراسی، نیاز به اتحاد و همبستگی همگانی است. همان گونه که گفته شد نباید هدف از میان به در کردن گروههای دیگر و کینه توزی و انتقام شخصی باشد. ولی باید آن چنان آزادمنش و دمکرات بود که انتقاد های سازنده و خرده گیری بر اشتباهات و گفتار و عملکرد نادرست را پذیرفت. انتقاد سازنده باید بحث های روز ما را تشکیل داده و هرکدام از فعالین سیاسی قدرت تحمل و پذیرش آن را داشته باشند.
تا زمانی که این جنگ های کهنه و کینه و کدورت های قدیمی، پوسیده و تاریخ مصرف گذشته بحث های روز ما را تشکیل دهند و فعالین بنام و بزرگان عرصه سیاست ایرات زمین که خواهان براندازی رژِیم کنونی می باشند به جای تلاش برای آزادی زندانیان سیاسی و یا رسیدگی به شرایط اسفناک نرگس محمدی های قهرمان، در حال مشت و لگد پراکنی به سوی یکدیگر باشند؛ نه تنها رژیم هر روز قوی تر و پایه هایش استوار تر خواهد شد، بلکه آزادی خواهی و مبارزه برای رهایی از چنگال استبداد نیز لوث شده و معنای خود را از دست می دهد.
