تاریخ و فرهنگ از دیدگاه مردم جهان

هر ملت آزاد و با شعور در جهان به گذشته و تاریخ کشور خود افتخار می کند و همواره با برگزاری مراسم گوناگون و ساختن آهنگ و سرود، و نگارش در کتاب های درسی و آموزش آنان به کودکان، یک وحدت و همآهنگی میان همگان در پاسداری آنان به وجود می آورد. کشورهای غربی و شماری از کشورهای آسیایی و آفریقایی که از نحوست و زهرپاشی اسلام به دور مانده اند، میهن دوستی و دلبسته و علاقمند بودن به تاریخ، آداب، رسوم، زبان را در کودکستان و دبستان و همه مؤسسات آموزشی به کودکان و جوانان  می آموزند و فرهنگ کشورشان را در وجود و خون آنان پایه گذاری می کنند.

در بالا جشن هماهنگی و ملی در آلمان و در پایین جشن ملی و مردمی در لاتویا Latvia دیده می شود. هر کشور و هرملتی دارای جشن ملی و مردمی هستند سوای ایران آخوند زده و مصیبت دیده که همه چیز را پشت سر گذاشته و به دنبال تازیان جنایتکارند.

برگزاری مراسم و احترام به پرچم

در این کشورها که وطن پرستی و انسان دوستی حرف اول را می زند و سرلوحه همه آرمان ها است، پرچم و روزهای ملی، فرهنگی و تاریخی آن کشور مقدس و مورد احترام همگان است. سوگند به پرچم، چنانچه راست باشد نهایت میهن دوستی و قانون دانی فرد، و سوگند دروغ، خیانت او به کشور به شمار می آید. روزهای مذهبی در این کشورها، شکل و کیفیت خود را از دست داده و به روزهای ملی و مردمی تبدیل شده، و کسی سوای عشق به میهن و خدمت بدان، به دنبال بیگانه پرستی و سوگواری برای دیگری نیست و به اصطلاح برای افراد غیر هم میهن تره خورد نمی کند.

هر کشوری پرچم خود را مقدس می داند و بدان احترام می گذارد. در این جا بر افراشتن پرچم در آمریکا و هندوستان را می بینیم. ولی در کشور مصیبت دیده و آخوند زده امان، پرچم ملی ما یعنی شیر و خورشید به دور انداخته شد و پرچم اشغال تازیان به جای آن برا فراشته گشت. اینست درک و فهم و لیاقت ملت فراموشکار و خود باخته.

ملت های عقب تر از ما چه کار کردند؟

مردم یمن دیکتاتور خود را بیرون راندند و رژیم جدید هم که به دنبال دیکتاتوری بود، به حاشیه راندند و قوانین انسانی را جانشین قوانین وحشیگری اسلامی نمودند. مردم مصر نخست مبارک خودکامه و دیکتاتور را به کنار زدند و پس از انتخابات همین که دریافتند رژیم اخوان المسلمین به دنبای بازگردان دیکتاتوری و سیاست فاشیستی اسلامی است، به کمک و همراهی ارتش   نیرومند و ملی آن بر کنار نمودند و هم اکنون در حال تغییر قانون اساسی و  برقراری یک حکومت دموکراسی می باشند.

این ملت شجاع و دلیر و میهن دوست مصر است که علیه دیکتاتوری اسلامی برخاسته و با رأی دادن خود، قوانین ضد انسانی اسلامی حاکم بر مصر را پشت سر می گذارد و برای قانون اساسی دلخواه خودکه برپایه دموکراسی و انسان دوستی است رأی می دهد. باید به وجود چنین ملت های آزاده آفرین گفت و آنان را ستایش کرد.

مردم ما هم پس از ۳۴ سال جنایت و حکومت وحشیانه تازی زاده های دشمن این سرزمین، باردیگر به آخوندک ضد انسان و ضد ایرانی بنام روحانی رأی دادند و با رأی دادن خود، به رژیمی که در حال فروپاشی و شکست کامل بود، جان و نیروی تازه بخشیدند و برای سالیانی دیگر آخوند را بر سرنوشت کشور و مال و جان ، ناموس خود مسلط و پیروز ساختند. آیا ما نباید به نزد روانپزشک رویم و کمی مغز و درک خود را اصلاح کنیم؟.

اینهم تظاهرات عظیم مردم ترکیه علیه دولت اردوغان که می خواست قوانین ارتجاعی و ضد انسانی اسلامی را در ترکیه پیاده کرده و دیکتاتوری را به آن کشور بازگرداند.

در کشور اسلام زده ما چه می گذرد؟

از ۱۴۰۰ سال پیش تا کنون، کشور در زیر دود و ابر سیاه اسلام کشتارگر و دین فروشان فرو رفته، تاریخ، فرهنگ، آداب، و رسوم، و حتی زبان ملی ما رنگ باخته و دگرگون شده است. گویا بر مردم کشورمان خاکستر سیاه پاشیده اند که همه مقدسات و ویژگی های ملی و تاریخی خود را فدای یک مشت غارتگر تازی بیابان گرد و بی تمدن نموده است. جشن های نوروزی، سیزده بدر، جشن های ماهانه و فصلی چون جشن سده، جشن مهرگان، همگی کمرنگ و ناپدید شدند و به جای آن گریه و زاری و خاک برسر خود کردن، وطن فروشی و ظلم به هم میهن، و پشت پا زدن به همه چیز، رواج یافته است.

براستی ما موجودات مسخ شده و بی هویتیم که دشمن و قاتلین اجداد خود را بر خودمان تحمیل کردیم و بدانان سواری می دهیم. دیگر عرق وطن، یک ذره غیرت و همدردی و هماهنگی و هم فکری از جامعه ما رخت بر بسته و هرکدام به دنبال آنیم تا توشه ای تنها برای خود گرد آوریم و در جستجوی پناهگاهی باشیم تا کمی از حیوانات بیابانگرد وحشی تفاوت و فاصله داشته باشیم. ما از آخوند و آخوند چه و آخوند نما خیانت، جسارت، دزدی، غارتگری، بی حرمتی می بینم، از آنان همواره سیلی می خوریم و دشنام می شنویم ولی فریادی از ما بر نمی آید و همگی بی اراده و تسلیمیم.

این تظاهرات و نمونه های دیگری مانند آن در کشورهای دانمارک، انگلیس، لهستان، سوئد و چند نقطه دیگر علیه گروههای اسلامی و عملکرد ضد انسانی و فاشیستی آنان برگزار شده است. ولی در کشور ما به جای مبارزه با این جنایتکاران، با رأی دادن و شرکت در مجالس آنان، رژیم را بر سر قدرت نگه داشته اند. تفاوت از کجا تا به کجا!.

ناظر بر کشتار و غارتگری

ما شبانه روز ناظر و شاهدیم که جوانانمان در هرگوشه کشور مانند کردستان، آذربایجان، خراسان، و بلوچستان و تهران دسته دسته با وحشیگری و سنگدلی به بالای جرثقیل می کشند. ما ملت فرهنگ باخته و گوسفند شده، شاهدیم و جان کندن درد آور آنان را می بینیم و بی حرمتی رژیم ضد بشر نسبت به پیکر آنان را می بینیم که چگونه با بی حرمتی به بستگانشان می دهند و یا در گوشه ای چال می کنند، ولی هرگز واکنش و عکس العملی نشان نداده ایم. ما با سکوت و نظارت خود، آنهمه جنایت و یا دزدی های کلان خامنه ای، خانواده جنایتکارش، و همه دستگاه ضد انسانی ولایت فقیه را تأیید می کنیم.

پرچم ها برای کشور و مردمان آن قابل احترام بوده و سند آزادی و استقلال آن کشورهااست. ولی مسلمانان بی خرد و متجاوز در نهایت نفهمی و نادانی پرچم کشورهای دیگر را به آتش می کشند.

نکاتی اندوه بار از بی تفاوتی ما

۱-ما ملتی هستیم که پشت قهرمانان خود مانند دکتر بختیار را خالی کردیم و در عوض به حمایت و پشتیبانی تازی زاده ها و دشمنان این سرزمین پرداختیم.

۲- با آن که همه ما از هرزگی آخوند و وبال گردن آنان بر مردم و مفتخوری اشان می دانستیم و تجربه کردیم، بازهم با بی خردی  در سال ۵۸ به صف ایستادیم و سرنوشت کشور، مال، جان، و ناموس خود را بدانان سپردیم.

۲- در طی ۳۵ سال گذشته هر روز  و هر لحظه جنایت، غارتگری و چپاول، و وحشی گری و خودکامگی این گروه ضد ایرانی و ضد بشر را دیدیم، ولی باز هم هر چهار سال با رأی دادن خود رژیم را سرپا و در قدرت نگاه داشتیم.

۴- ما حتی نتوانستیم و نخواستیم از شجاعت، میهن پرستی و همدلی و همگامی مردم مصر، ترکیه، و یمن، در آزادیخواهی و مبارزه بادیکتاتوری اسلامی درس بگیریم.

از آنچه گذشت:

در حالی که مردم کشورهای غربی و کشورهایی که از شر وجود اسلام در امان مانده اند، نسبت به تاریخ، فرهنگ، آداب، رسوم، و پرچم کشورشان احترام می گذارند و آنها را ستایش می کنند، در کشور مصیبت زده اسلامی ما از ۱۴۰۰ سال پیش تاکنون به همه هستی ها و ارزش های ملی و میهنی پشت پا زده و در بست تسلیم اسلام سرتاپا خرافات و بی منطقی شده ایم.

بجای آن که به دلاوران و قهرمانان ملی امان مانند بابک خرم دین، رستم فرخ زاد، یعقوب لیث، در گذشته و قهرمانان امروزمان مانند دکتر بختیار، فریدون فرخ زاد و دهها فرد برجسته و میهن دوست دیگر ارج دهیم، آنان را فراموش کردیم، دست از یاری و همکاری با آنان کشیدیم و به جای آن،  تازیان جنایتکار و غارتگری چون حسن و حسین و علی و اصغر و رضا و معصومه و تفاله ها و مفتخوران دیگر را ارج می نهیم و خود را در بست در اختیار آخوندهای دین فروش و فرومایه و ضد ایرانی قرار  می دهیم. آیا ما ملت مسخ شده، فرهنگ باخته و مرده ای نیستیم؟. آیا ما به گروه و حکومتی سوای آخوند لیاقت و شایستگی داریم؟!!