سهراب ارژنگ دوران ابتدایی را در دبستان مسعود سعد، و متوسطه را در دبیرستان ادیب تهران گذرانید. با آن که به رشته های سیاسی علاقمند بود، ولی جو دیکتاتوری حاکم مانع از انجام خواسته او شد. از این روی، پس از گذران رشته فیزیک با بهره گیری از استادانی مانند دکتر حسابی، مهندس ریاضی، دکتر عیسی صدیق، در دوران زنده یاد دکتر فرخ رو پارساسالها به کار آموزش پرداخت. سپس برای ادامه تحصیل به اروپا رفت و در رشته کاربرد فیزیک از انگلیس فوق لیسانس گرفت، و دکترا ی دولتی خود را با درجه بسیار ممتاز از دانشگاه لویی پاستور فرانسه به پایان رسانید. مدتی نیز در نقاط مختلف اروپا به کار پرداخت. در دوران انقلاب به شدت با حرکت اسلامی و روی کارآمدن آخوند و بعدها حتی با انتصاب مهندس بازرگان که از پیش شناسایی نزدیک با او داشت به شدت مخالفت ورزید و چند بار مورد ضرب و شتم خردباختگان آن زمان قرار گرفت.
سهراب ارژنگ در هیچ انتخاباتی شرکت ننمود و ورود خمینی و محاصره او در فرودگاه به وسیله آخوندهای جنایتکار را موجب بدبختی، پریشانی، و درماندگی مردم ایران می دانست. شماری از دوستان متعصب دانشگاهی و حتی بستگانش، به دلیل نفرت او از رژیم اسلامی و تلاش های سیاسی، از وی برای همیشه از او جداشدند.
سهراب ارژنگ سرانجام به ناچار، به استخدام دولت ایران در آمد. سالی چند در سمت ها و پست های گوناگونی تلاش نمود تا برای مملکت و در خط مردم مفید و کارساز باشد. از آن جا که میزان فساد، دزدی، چپاول و غارتگری را در هرکجا و هر پست عملاً مشاهده نمود و راهی برای جلوگیری از آنان نیافت، به ناچار همه کارها را رها کرده با برداشت های خود از کجروی های رژیم و وضعیت و مشکلات تأسف آور زندگی مردم، در ایران نخست به نوشتن کتابی در مورد تاریخ ایران و علت شکست های کشورمان پرداخت که تا کنون به دلیل وضعیت بد مالی به چاپ نرسیده، مدتی نیز در یکی از شهرستان های ایران مخفیانه به فعالیت سیاسی پرداخت که بازهم هربار مورد بدگویی، و ناسزاگویی و تعقیب، اطرافیان گردید.
سرانجام از چهار سال پیش تا کنون با برپایی سایت «فضول محله»، و همکاری شماری از هم میهنان نویسنده، نقاش، کارشناس کامپیوتر، به نوشتن مقاله های سیاسی پرداخته است. محل کار و چند تن از همکارانش، هم اکنون در لندن، پاریس، کشور دیگر اروپا و آمریکا است. او از همکاری دوستان و نویسندگانی چند در این کشورهای بهره می گیرد.
نکته دیگر- سهراب ارژنگ و همه همکارانش به هیچ حزب و گروه و دسته ای وابستگی ندارند و کمترین کمکی از فردی، جایی، و یا مقامی دریافت نکرده اند. همه افراد گروه از بام تا شام برای زندگی روزمره جان می کنند، و ساعاتی چند از شامگاهان حتی گاهی تا نزدیک به بامداد به کارهای مطالعه، نویسندگی چاپ و پخش روزانه فضول محله می پردازند.
نکته پایانی این که سهراب از چند بیماری گوناگون و خردکننده رنج می برد و ناچار است روزها و هفته هایی از عمر خود را در بیمارستان و یا بستر در خانه بگذراند. شمار زیادی از مقاله های نوشته شده، محصول شب های بیخوابی در بیمارستان است.
حسن روحانی از کجا پیداشد؟ روزهایی که رژیم در سربالایی انتخابات به نفس نفس افتاده و انتظار می رفت که مردم با شرکت نکردن درفانتزی انتخابات، رژیم آخوندی را به گورستان تاریخ سپارند، روضه خوان ۵ تومانی به همت والای ۱۸ میلیون امت فراموش کار، آش شله قلمکاری برای مردم پخت که حسن روحانی از میان آن بیرون آمد.
روز قدس روز ننگ آور و نشانه تحقیر و سرشکستگی ملت ایران است. رژیم اسلامی که با های و هوی، معرکه گیری، تفرقه افکنی، و خردزدایی مشتی نادان می تواند به زندگی جنایت بار خود ادامه دهد، هرساله مزدوران و خاله زنک های بی سواد را جمع آوری می کند تا اسرائیل نابود شود تا تازیان همچنان بر سر قدرت بمانند. به جای روزهای جشن و شادی ایرانی، همانند زاد روز بزرگانی چون فردوسی، زردشت بزرگ، و مانند آن، و یا یادآوری روزهای ننگ و نفرین تاریخ کشورمان مانند یاد روز شکست ننگین ایران از تازیان، تاریخ و سرنوشت ما با نام ننگین و چندش آور روز قدس آلوده گشته است.
تجربه نشان می دهد هرزمانی که ملت به پاخاست و رژیم ضد انسانی ولایت فقیه را در تنگنا قرار داد، آخوند عقب نشینی نمود، ولی هرگاه مردم کوتاه آمدند، و یا ناآگاهانه به ساز رژیم رقصیدند، سردمداران رژیم، مانند سگ هار، پرخاش کنان، روز روشن را بر همگان چون شب تار سیاه و تیره و تار ساختند.
جمع شیعیان رویهم ۱۵۴ میلیون است که نسبت آن به پیروان اهل تسنن ۱ بر ۱۲ و نسبت به جمعیت کل جهان ۱ بر ۵۰ است. به گفته دیگر در برابر هر پنجاه نفر از باورهای گوناگون، تنها یک شیعه قرار می گیرد. آیا می توان گفت که این ۵۰ نفر کافر و گمراه و اهل جهنمند، ولی یک نفر شیعه درست فکر می کند، و اهل بهشت است؟!.
آیت الله کاظمینی تنها روحانی است که تا کنون در برابر رژیم ایستاده، و خواهان بازگشت آنان به خانه و مسجد و دست برداشتن از غارتگری، چپاول کشور، و جنایت های بیشمار آنان است. قطٰعاً اگر یک فرد عادی اجتماع این چنین مخالفت با رژیم را داشت رژیم او و اجدادش را تاکنون به باد فنا داده و پیکرش را چال کرده بود.
در کشور آخوند زده و ملا خور شده ایران، مردم به ویژه زنان از هرگونه آزادی و بهره بردن از طبیعت محرومند. هرگونه خودنمایی و آزاد زیستن در بیرون از خانه و کاشانه ناپسند، و ممنوع شده است. به راستی می توان گفت که زندگی مردم ایران تنها محدود می شود به درون خانه ها و آنهم در پشت درهای بسته.
مکتب آخوندی، آموزش و گرایش به زنبارگی، سکس و شهوت بیکران است. مثال عامیانه فارسی می گوید که همه درک و شعور، و افکار و اندیشه یک آخوند در شکم و زیر شکم اوست. تجربه نیز نشان می دهد فساد اخلاقی و تجاوز در شهرهای مذهبی تر و در حوالی گور تازیان که بیشتر مرکز رفت و آمد آخوند است، همیشه بیشتر بوده است.
از زمانی که گروه افراطی اسلامی اخوان المسلمین در مصر روی کار آمد، بند و بست های سیاسی در پس پرده و کشتارهای پراکنده آغاز شد. اقدامات ضد مردمی و فاشیستی مذهبی این گروه تا آنجا جلو رفت که در سال ۱۹۸۱ زنده یاد انورسادات مرد مهربان و صلح دوست را به خاک و خون کشاندند. آدم کشی که همچنان ادامه دارد.
